#1 2007-12-23 14:35:59

Deszcz

Agat

Zarejestrowany: 2007-03-28
Posty: 97

Gwiazdozbiory

GWIAZDOZBIORY  art. pochodzi z Gwiazdozbiory .pl





       Komety, planety i ich księżyce, gwiazdy i inne obiekty w przestrzeni kosmicznej, które widzimy na niebie, są ciałami realnymi. Możemy mierzyć ich jasność, określać barwę, masę, skład chemiczny, właściwości fizyczne, ruch w przestrzeni i odległość. Z gwiazdozbiorami jest inaczej.

        Początkowo gwiazdozbiorem lub konstelacją nazywano wyraźną grupę jasnych gwiazd, które nasi przodkowie utożsamiali w swoich wyobrażeniach z kształtami różnych postaci, zwierząt i rzeczy. Mniej odznaczające się części nieba nie należały do żadnego gwiazdozbioru. Dziś pojęcie gwiazdozbioru ma nieco inne znaczenie. Rozumiemy przez nie ściśle ograniczony fragment nieba, w którym zazwyczaj znajduje się wyraźna grupa gwiazd. Taka definicja jest jednoznaczna, co ma istotne znaczenie przy sporządzaniu map nieba. Ponieważ gwiazdozbiory ułatwiają orientację na niebie, używamy ich do dziś wraz z tradycyjnymi nazwami.

        Gwiazdy w gwiazdozbiorach w zdecydowanej większości przypadków nie są ze sobą w żaden sposób powiązane. Swoją przynależność do danego gwiazdozbioru zawdzięczają jedynie temu, że są widoczne na tle określonej części nieba. W rzeczywistości gwiazdy znajdują się względem nas w różnych odległościach i poruszają się w różnych kierunkach z różnymi prędkościami. W danym momencie te same gwiazdy tworzą dla obserwatora na Ziemi odmienny układ niż dla jakiegoś hipotetycznego obserwatora znajdującego się w innym układzie planetarnym.

Z dziejów gwiazdozbiorów

        Gdy spoglądamy na niebo gwiaździste, nasuwają się nam pytania dotyczące powstania i ewolucji gwiazd, planet i innych ciał we Wszechświecie. Kiedy, gdzie, jak i dlaczego powstały i co się będzie z nimi działo dalej? Nie unikniemy też pytań dotyczących gwiazdozbiorów. Kiedy, gdzie i co było przyczyną, że nasi przodkowie zaczęli w swojej wyobraźni łączyć wyraźne grupy gwiazd na niebie z sytuacjami związanymi z życiem codziennym lub mitologią? Na pierwszą grupę pytań usiłuje dać odpowiedź astronomia, druga grupa raczej przynależy do historii astronomii, historii poznania przyrody przez człowieka.

        Pewne obrazy w wyraźnych skupiskach gwiazd na niebie ludzie dostrzegali już w czasach, z których dotrwały do dziś tylko nieliczne informacje. Nie potrafimy zatem jednoznacznie odpowiedzieć, kiedy narodziły się pierwsze kształty gwiazdozbiorów. Sprawą jednak bezsporną jest, że kształty i nazwy gwiazdozbiorów nie powstały przypadkowo. Każda stara kultura miała swój własny stosunek do ciał niebieskich i zjawisk na niebie, wszystkie zaś kultury miały jedną cechę wspólną: czy to była kultura Majów, Egipcjan czy ludzi Dalekiego Wschodu, wszyscy odnosili podstawy swojego istnienia w danym czasie do nieba, pomiędzy gwiazdy, i na swój własny sposób wiązali je z wyraźnymi grupami gwiazd. W miarę wzrostu poziomu wiedzy i umysłowości, rozszerzał się zakres wiadomości o Wszechświecie i ulegał zmianie stosunek ludzi do zjawisk na niebie, do gwiazd.

        Wielu historyków astronomii skłania się ku poglądowi, że pierwsze kształty i nazwy grup gwiazd powstały w Egipcie. Niepełny zodiak ma przedstawiać pierwsze figury gwiazdozbiorów z okresu prawdopodobnie około 13 000 lat przed n.e. W tym czasie figury zodiaku odpowiadały sezonom rolniczym w rejonie Nilu. Mieszkańcy Chin zaczęli łączyć wyraźne grupy gwiazd na niebie w figury około XII-X wieku przed n.e. Pierwsze oryginalne figury, symbole i znaki (łacińskie pojęcie constellatio - gwiazdozbiór pojawiło się znacznie później) w Egipcie, Chinach i innych rejonach oczywiście nawiązywały do życia mieszkańców tych krajów. Figury na niebie odzwierciedlały żywotne potrzeby człowieka, który w owych czasach trudnił się łowiectwem, chowem zwierząt i uprawą roli. Charakter ten figury gwiazdozbiorów utraciły dopiero znacznie później. Co prawda, młodsze kultury przejęły stare nazwy gwiazdozbiorów, ale przystosowały je do swojego sposobu życia. Z biegiem czasu nazwy gwiazdozbiorów coraz bardziej nawiązywały do mitologii.

        Podobnie jak nazwy i figury gwiazdozbiorów, tak i nazwy jasnych gwiazd i ich przynależność do poszczególnych gwiazdozbiorów zależały od ludzkiej wyobraźni i z biegiem czasu ulegały zmianie. Każda kultura miała swoje własne nazwy gwiazdozbiorów i nazwy gwiazd, w wielu jednak przypadkach figury i nazwy gwiazdozbiorów były bardzo podobne.

        Na przykład na eufrackim kamieniu z około 1200 roku przed n.e. widoczny jest gwiazdozbiór Orła przedstawiony jako ptak. Nazywano go Orłem lub też Żywym Okiem. Grecy mieli w użyciu więcej nazw tego gwiazdozbioru: Orzeł, Ptak Zeusa, Król Ptaków. Dla Arabów był Orłem, Latającym Orłem, Wroną. W Persji gwiazdozbiór nazywano Sokołem, w Turcji - Orłem Łowczym. Chińczycy w okresie około 500 roku przed n.e. dostrzegali natomiast na tym obszarze nieba Ciągnące Woły.

        Nasz Centaur był dla Eratostenesa Chironem. Dla dawnych Arabów część Centaura przedstawiała Winorośl lub Złamaną Gałąź Palmową. Dla Rzymian był Centaurem.

Gwiazda Dubhe (a UMa) nosiła u Arabów nazwę Thahr al dubb al 'akbar - Grzbiet Wielkiego Niedźwiedzia, albo też Kratu - Mędrzec lub Ak - Oko. W Chinach nazwano ją Tien Choo - Oś Niebieska.

        W ten sposób moglibyśmy przechodzić od gwiazdozbioru do gwiazdozbioru, od gwiazdy do gwiazdy. Wśród nazw i kształtów gwiazdozbiorów, jak też wśród nazw gwiazd panowała zawsze wielka różnorodność i wielopostaciowość. Zmieniały się one w zależności od miejsca, a także przy przejściu z jednej kultury do innej. Droga do dzisiejszych figur i nazw gwiazdozbiorów była kręta, wiodła przez wiele krajów i kultur, ale największy udział w niej miały ludy eurazjatyckie.

        W utworach starożytnego poety greckiego Ara-tosa (około 270 roku przed n.e.) znajdujemy opis 45 gwiazdozbiorów, z których większość poeta przeniósł z minionych tysiącleci. Nieco później grecki astronom Eratostenes (276? - 196 przed n.e.) zredukował liczbę gwiazdozbiorów do 42. Inny uczony grecki, Hipparch (190 - 125 przed n.e.), jeden z największych astronomów starożytności, uwzględnił w swoim katalogu nieba 1080 gwiazd należących do 49 gwiazdozbiorów. Rzymski encyklopedysta Caius Plinius (23-79 n.e.) opisał 72 wyraźne grupy, utworzone z 1600 gwiazd. Wybitna postać astronomii starożytnej, aleksandryjsko-grecki astronom i filozof Klaudiusz Ptolemeusz (pierwsza połowa II wieku n.e.) opisał w siódmej i ósmej księdze swojego dzieła Megale Syntaxis (jego arabsko-łaciński przekład jest znany pod nazwą Almagest ) 48 gwiazdozbiorów z 1028 gwiazdami. Dwanaście z nich należało do pasa zodiakalnego, 21 leżało na północy, a 15 na południowym niebie.

        Tablice Alfonsyńskie z roku 1252, nad którymi pracowali z inicjatywy króla Kastylii Alfonsa X najwybitniejsi ówcześni astronomowie arabscy, żydowscy i chrześcijańscy, były w istocie jedynie kopią dzieła Ptolemeusza. Jednakże kultura arabska na trwałe zapisała się dzięki nim na niebie gwiaździstym w nazwach większości jasnych gwiazd, które są pochodzenia arabskiego.

        W 1602 roku ukazał się katalog 46 gwiazdozbiorów, opracowany przez duńskiego astronoma Tychona Brahe (1546 - 1601), z magiczną liczbą 777 gwiazd. W rok później protestancki prawnik z Augsburga, Johann Bayer wydał swoją Uranometrią. W dziele tym, oprócz pierwotnych 48 gwiazdozbiorów, znajduje się także 12 nowych gwiazdozbiorów z nieba południowego. Dalsze nowe gwiazdozbiory wprowadzili: niemiecki astronom Jakob Bartsch (I połowa XVII wieku) w Planispherium Stellatum (1624), Johannes Kepler (1571-1630) w Tabulae Rudolfinae (1627) i astronom francuski Austin Royer (około roku 1679). Astronom angielski Edmond Halley (1656-1742) wydał Catalogue of Southern Stars (1679), w którym także pojawiły się nowe gwiazdozbiory. W roku 1690 nowe gwiazdozbiory wprowadził gdański astronom Jan Heweliusz (1611 - 1687) w dziele Prodromus Astronomiae. Pionier nieba południowego, astronom francuski Nicolas Louis de Lacaille (1713 - 1762) wzbogacił niebo południowe o 14 nowych gwiazdozbiorów, które przedstawione są w opublikowanych książkach Memoires (1752) i Coelum Stelliferum (1763). Gwiazdozbiory te zostały nazwane w sposób całkowicie zrywający z tradycją, nazwami przyrządów używanych w nauce i narzędzi stosowanych w sztuce. Kilka dalszych gwiazdozbiorów utworzyli francuscy astronomowie Pierre Le Monnier (1715 - 1799) w latach 1741 - 1755 oraz Joseph Jeróme Lalande (1732-1807) w latach 1776-1792. W 1800 roku niemiecki astronom Johann Bodę (1747 - 1826) w swojej Uranografii opublikował nazwy ostatnich 9 nowych wizerunków gwiazdozbiorów.

        Pierwotne zarysy gwiazdozbiorów Hipparcha z roku 127 przed n.e. i Ptolemeusza z roku 135 n.e. nie zachowały się jednak. Położenie jasnych gwiazd w 48 starożytnych gwiazdozbiorach znamy jedynie z opisu Ptolemeusza. Niemiecki malarz i rytownik Albrecht Durer opublikował według niego w 1515 roku dwie mapy nieba, północnej i południowej półkuli. Zostały one wyryte w drzewie. Katalog gwiazd Ptolemeusza razem z rysunkami gwiazdozbiorów Durera wydany został w 1537 roku w Kolonii. Rysunki gwiazdozbiorów Durera stały się klasyczne i pojawiły się później także na mapach nieba Johanna Bayera (1603), Johna Flamsteeda (1729), Friedricha W.A. Argelandera (1843) i Eduarda Heisa (1872), a także innych autorów.

        Z początkiem XIX wieku na mapach nieba panuje zamieszanie i chaos. Nowe gwiazdozbiory zachodzą na stare, jedne wydania map ignorują inne, na przykład Christian-Ludwig Ideler opisał 106 gwiazdozbiorów, Friedrich Wilhelm August Argelander tylko 86. Taka sytuacja sprawiła, że w 1841 roku Królewskie Towarzystwo Astronomiczne w Anglii przedstawiło propozycję reformy gwiazdozbiorów. Ale mimo iż niektóre gwiazdozbiory zostały zniesione, a inne rozdzielone, nie osiągnięto jednoznaczności. Reforma ta nie zakończyła się zatem sukcesem. Dopiero w 1925 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna podzieliła całe niebo, tym razem definitywnie, na 88 części, ograniczonych stałymi granicami. Każda z tych części nieba jest oznaczona nazwą gwiazdozbioru, który w niej leży. Dzisiejsze gwiazdozbiory umożliwiają jednoznaczną orientację na całym niebie i są, z grubsza biorąc, zgodne z dawnymi, klasycznymi gwiazdozbiorami.

        Gwiazdozbiory mają międzynarodowe nazwy łacińskie, z których utworzone są ich trzyliterowe skróty. Nazwy i skróty literowe obowiązują we wszystkich krajach, w użyciu są jednak nazwy będące przekładem na dany język, przy czym często uwzględnia się tradycje i zwyczaje danego narodu.

        Na niebie znajdziemy również wyraźne mniejsze grupy gwiazd, które są bądź częścią figury gwiazdozbioru, bądź tworzą całkiem niezależną figurę w gwiazdozbiorze. Nazwy figur utworzonych z takich mniejszych wyraźnych grup gwiazd nie są jednak skodyfikowane międzynarodowo.



        Obecnie, w dobie lotów kosmicznych, gwiazdozbiór Oriona nikomu z nas nie przypomina wielkiego bohatera mitologii greckiej, a gwiazdozbiór Orła - lecącego ptaka. Jednak nazwy gwiazdozbiorów i związane z nimi legendy łączą się z rozwojem astronomii, z rozwojem wiedzy, służą nam jako dobra pomoc w orientacji na niebie. Dla potrzeb astronomii, nawigacji i kosmonautyki każde większe ciało w przestrzeni kosmicznej ma swoje współrzędne niezależne od gwiazdozbioru. Spojrzenie na niebo dla wytchnienia i wrażeń estetycznych ma przecież wiele wspólnego z poezją, stąd i u progu ery kosmicznej będziemy mówić o Plejadach z gwiazdozbioru Byka, a nieo M 45 z obszaru o rektascencji 3h44m i o deklinacji +24°, podobnie jak nie przekładamy poezji przed jej czytaniem na prozę.



Gwiazdozbiory i mitologia




        Bajki, mity i gawędy są dziełem ludzkiej fantazji. Odzwierciedlając całą galerię przepięknych scen z ludzkiego życia, opowiadając nierealnych, nadprzyrodzonych istotach i rzeczach. Przez długi czas wpływały na sposób życia naszych przodków, dla których były źródłem szlachetnej rozrywki. Mit oznaczał opowiadanie, ale mitologia nie była tylko zbiorem mitów, lecz prezentowała specyficzny światopogląd ludzi w owych czasach. W mitach znajdują swój wyraz zapatrywania ludzi danego okresu historii na zjawiska przyrody, ich wyobrażenia religijne i postawy moralne. Możemy w nich wreszcie doszukać się także pierwszych zaczątków wiedzy naukowej. Tak więc ogólnie można przyjąć, że od mitów biorą początek dzieje ludzkiej myśli, pierwotne poglądy na otaczający świat. A ponieważ astronomia jest najstarszą z nauk, nie dziwi nas ścisły związek nieba w przeszłości z mitami.

        Trudno dokładnie określić, kiedy narodził się pierwszy mit i kiedy po raz pierwszy człowiek utożsamił grupę gwiazd na niebie ze swoimi wyobrażeniami mitologicznymi. Nie wiemy i zapewne już się nigdy nie dowiemy, dlaczego niektóre z mitów dostały się na niebo, a inne, być może w owych czasach nawet ważniejsze i bardziej znane, nie mają odzwierciedlenia w gwiazdozbiorach. Prawdopodobnie pozostanie to dla nas na zawsze zagadką, podobnie jak imiona twórców mitów.

        Gdy spojrzymy na mapę gwieździstego nieba, z łatwością przekonamy się, że większość gwiazdozbiorów nieba północnego i część gwiazdozbiorów nieba południowego, widocznych z szerokości geograficznych europejskiego świata antycznego, ma nazwy zaczerpnięte z mitologii greckiej. W utworzonych gwiazdozbiorach i ich nazwach istnieje niewątpliwy ukryty porządek, który pozwala podzielić gwiazdozbiory na sześć mniej więcej zamkniętych grup tematycznych. Nie łudźmy się jednak, że udało się nam odkryć mechanizm, dzięki któremu poszczególne wyobrażenia mitologiczne trafiły na niebo. Grupy tematyczne ułatwiają nam wszakże zapamiętanie nazw poszczególnych gwiazdozbiorów.


[b]
Grupa dawnych bogów
[/b]



        Do tej grupy możemy zaliczyć gwiazdozbiory, które przedstawiają dawnych bogów i osoby lub przedmioty ściśle z nimi związane.

        Największy z greckich bogów - Zeus pojawia się na niebie równocześnie w trzech postaciach: jako Byk unoszący Europę, piękną córkę Agenora, jako Łabędź, w którego musiał się przemienić, aby móc uwieść Ledę, i wreszcie jako Wodnik, pod postacią mężczyzny lejącego z dzbana wodę. Postać Wodnika przejęli starożytni Grecy prawdopodobnie od Egipcjan.

        Mlekiem kozy, trzymanej v ręku przez Woźnicę, nimfy karmiły małego Zeusa w grocie góry Dikte, gdzie Zeus ukrywał się przed swoim ojcem.

        W Wielką Niedźwiedzicę Artemida przemieniła swoją towarzyszkę Kallisto. Syn Zeusa i Kallisto, Arkas znajduje się na niebie jako Mała Niedźwiedzica. Według innej legendy przedstawia go Wolarz, nazywany w starożytności Strażnikiem Niedźwiedzi.

        Do tej grupy należy zaliczyć również Orła, sługę Zeusa, który wydziobywał wątrobę Prometeuszowi, gwiazdozbiór Wilka, będący Zeusową przestrogą pomszczonej pychy króla Likaona, i wreszcie Bliźnięta - Dioskurowie, bracia przyrodni, Kastor i Polluks, których wielka wzajemna miłość wyniosła aż na Olimp.

        Bogini sprawiedliwości Dike lub też władczyni Wszechświata Izyda jest na niebie przedstawiona jako Panna. Towarzyszy jej Waga, symbol sprawiedliwego sądu, i gwiazdozbiory Ryb i Ryby Południowej, również związane z nią mitologicznie. Paw natomiast był poświęcony bogini niebios, małżonce Zeusa, Herze.

        Na niebie mamy także boga sztuki lekarskiej Asklepiosa, w gwiazdozbiorze Wężownika, z nieodłącznym Wężem, którego Wężownik trzyma w rękach. Bóg imieniem Pan dostał się na niebo w postaci Koziorożca. Posejdona, boga mórz i oceanów, przypomina na niebie Delfin, będący członkiem jego orszaku, oraz Lisek, okrutny dar Posejdona dla Tebańczyków. Lutnia przedstawia czarodziejski instrument muzyczny boga Hermesa, który podarował ją Apollinowi. Korona Północna jest natomiast darem ofiarowanym przez Dionizosa swojej małżonce Ariadnie. Jej złote włosy przedstawia gwiazdozbiór Warkocz Bereniki (niegdyś Włosy Ariadny).

        Do grupy tej zaliczamy również gwiazdozbiory:

Korony Południowej, Trójkąta i Ołtarza. Co prawda, nie są one związane z dawnymi bóstwami, jednak zostały stworzone bardzo dawno i to przynajmniej łączy je z innymi, upoważniając do zajęcia miejsca w tej grupie gwiazdozbiorów.



Grupa Herkulesa



        Gwiazdozbiory w tej grupie obrazują niektóre mity związane z osobą największego bohatera greckiego- Heraklesa, z łaciny zwanego Herkulesem. On samna niebie jest uwieczniony w kształcie gwiazdozbioruHerkulesa.

        Pierwsze dwie spośród 12 prac, które Herkules musiał wykonać dla króla Eurysteusza, znalazły odzwierciedlenie na niebie w gwiazdozbiorach Lwa i Hydry. Lew upamiętnia lwa nemejskiego, a Hydra- hydrę lernejską, którą bohater zabił dzięki pomocyswojego przyjaciela Jolaosa. Dopomógł on Herkulesowi uwolnić się też od Raka, który wpił się w nogębohatera, gdy ten walczył z potworem.

        Na starych mapach Hydra jest tak wyrysowana, że swoim ciałem chroni gwiazdozbiory Pucharu i Kruka. Kruk najprawdopodobniej jest tym krukiem, który leciał po żywą wodę dla Apollina, natomiast Puchar przedstawia naczynie, w którym kruk niósł żywą wodę. Oba gwiazdozbiory związane są z Hydrą i stąd włączamy je do omawianej grupy.

        Dalszym upamiętnieniem pracy Herkulesa są gwiazdozbiory Strzelca i Centaura. Celem tej pracy, piątej w kolejności, było schwytanie dzika erymantejskiego, ale Herkules większość czasu spędził na biesiadowaniu i walce z centaurami. W trakcie walki wypuszczona przez Herkulesa zatruta strzała przypadkowo trafiła w kolano centaura Cheirona. Cheirona możemy odnaleźć na niebie jako Centaura, a legendarną strzałę bohatera w gwiazdozbiorze Strzała.

    Ostatnia, dwunasta praca Herkułesa, wykonana dla Eurysteusza, została upamiętniona na niebie w gwiazdozbiorach Erydan i Smok. Erydan, dzisiejszy Pad, jest mityczną rzeką na północnym krańcu świata, gdzie znajdował się ogród, skąd Herkułes miał przynieść złote jabłka Hesperyd.

        Możliwe, że i gwiazdozbiór Barana dostał się na niebo dzięki Herkulesowi. Bohater brał udział w słynnej wyprawie Argonautów do Kolchidy po złote runo barana Fryksosa. Statek Argo na niebie przedstawiają gwiazdozbiory: Kompas, Rufa, Kil i Żagiel.



Grupa Perseusza



        Ta grupa gwiazdozbiorów jest najbardziej zwarta, a poszczególne konstelacje związane są z kolejami życia wielkiego bohatera greckiego Perseusza, syna Zeusa i Danae.

        Perseusz był źle widziany przez króla Polidektesa, który zamierzał ożenić się z jego matką. Polidektes, chcąc pozbyć się Perseusza, wysłał go po głowę Meduzy Gorgony. Z pomocą Ateny i Hermesa bohater zabił potwora, a głowę Meduzy darował Atenie, która ją nosi na swojej tarczy. Z ciała zabitej Gorgony wyskoczył skrzydlaty koń Pegaz. Źrebię Celeris jest młodszym bratem Pegaza.

        W drodze powrotnej Perseusz uratował od niechybnej śmierci Andromedę, późniejszą swą żonę. Andromeda była przykuta do skały w ofierze dla przebłagania potwora Wieloryba, który z rozkazu Posejdona pustoszył wybrzeża Etiopii w królestwie rodziców Andromedy, Cefeusza i Kasjopei.

        Na starych mapach nieba gwiazdozbiory grupy Perseusza były zwykle najpiękniej ilustrowane.przez Bayera, Sekstant i Tarcza Sobieskiego - przez Heweliusza, oraz Krzyż Południa - przez Royera, nie należą do gwiazdozbiorów o zwierzęcych nazwach. Ponieważ jednak wyodrębnione zostały w tym samym czasie, zaliczamy je do wspólnej grupy.



Grupa gwiazdozbiorów Lacaille'a



        Do grupy tej należy 13 gwiazdozbiorów, które wprowadził na niebo Nicolas Louis de Lacaille w połowie XVIII wieku. Nazwy gwiazdozbiorów odzwierciedlają kolejne etapy postępu technicznego i nie nawiązują już wcale do starożytnych nazw gwiazdozbiorów, jak to starali się czynić autorzy nazw gwiazdozbiorów jeszcze w XVII wieku. Gwiazdozbiory te otrzymały nazwy z różnych dziedzin wiedzy, techniki i sztuki: Teleskop, Zegar, Cyrkiel, Mikroskop, Oktant, Węgielnica, Sieć, Piec, Pompa, Malarz, Rylec i Rzeźbiarz. Wyjątek stanowi jedynie Góra Stołowa, od nazwy miejsca, z którego Lacaille obserwował niebo południowe.




Grupa Oriona




        Orion, syn Posejdona i Euryali, wyróżniał się dorodną postacią. Jego łowiecką pasję potwierdzają na niebie Mały i Wielki Pies oraz Zając. Na temat śmierci Oriona krąży wiele legend. Jedna z nich podaje, że ukąsił go Skorpion. Wśród ogólnej liczby gwiazdozbiorów grupa Oriona jest niewielka, jednak bardzo piękna i można znaleźć w niej wiele interesujących obiektów.



Grupa gwiazdozbiorów o nazwach zwierząt




        Nazwy gwiazdozbiorów tej grupy powstały w późniejszych czasach, w XVII wieku. Autorzy przy ich wyodrębnianiu starali się nawiązać do starożytnych gwiazdozbiorów przypominających zwierzęta. Bayer wprowadził na niebie 10 gwiazdozbiorów z nazwami zwierząt: Wąż Morski, Złota Ryba, Latająca Ryba, Ptak Rajski, Paw, Feniks, Tukan, Kameleon, Żuraw i Gołąb. Heweliusz zaproponował pięć dalszych: Mały Lew, Psy Gończe, Jednorożec, Ryś, Jaszczurka. Gwiazdozbiory Mucha i Żyrafa wprowadzone zostały przez Bartscha.

        Indianin i Trójkąt Południowy, nazwane tak przez Bayera, Sekstant i Tarcza Sobieskiego - przez Heweliusza, orz Krzyż Południa - przez Royera, nie należą do gwiazdozbiorów o zwierzęcych nazwach. Ponieważ jednak wyodrębnione zostały w tych samym czasie, zaliczamy je do wspolnej grupy.





Gwiazdozbiory też się zmieniają




        Zanim rozpoczniemy naszą wędrówkę po niebie gwieździstym, zwróćmy uwagę na jeszcze jedną interesującą cechę gwiazdozbiorów. Wspomnieliśmy o niej pośrednio już na początku naszych rozważań mówiąc, że figury utworzone przez jasne gwiazdy z biegiem czasu ulegają zmianom, my jednak tych zmian nie dostrzeżemy, gdyż nie starczyłby na to ani rok, ani 10 lat, ani nawet całe życie pojedynczego człowieka. Kształty gwiazdozbiorów, takie, jak je widzimy, pozostają praktycznie takie same, jak widzieli je ich twórcy, narody starożytne.

        Przyczyną zmian w ugrupowaniu gwiazd na niebie jest ich ruch w przestrzeni kosmicznej. Jak wiemy, gwiazdy poruszają się w przestrzeni w różnych kierunkach i z różnymi prędkościami, mają swoje ruchy własne. Pozorny ruch gwiazd na niebie jest tylko rzutem ich rzeczywistego ruchu i zależy nie tylko od rzeczywistej prędkości w przestrzeni, ale także od kierunku ruchu i odległości gwiazdy od nas. Gdy gwiazdy poruszają się w przestrzeni względem nas z prędkością radialną rzędu dziesiątków kilometrów na sekundę i są od nas bardzo daleko, ich położenie na niebie będzie zmieniać się bardzo wolno. Stąd i zmiana kształtu gwiazdozbioru nastąpi dopiero po bardzo długim czasie.

        Niemal w każdej popularnej książce z dziedziny astronomii przytacza się rysunek Wielkiego Wozu dziś i za 100 000 lat. Jest to bardzo długi czas, biorąc pod uwagę historię ludzkości, jednak w historii Wszechświata jest to tylko ziarnko piasku w klepsydrze odmierzającej wiek Wszechświata.

        Nasze niebo ukazuje tylko mgnienie oka w historii Galaktyki. Znane nam wyraźne cechy charakterystyczne gwiazdozbiorów znikną z biegiem czasu i nasi dalecy potomkowie ujrzą inne kształty gwiazdozbiorów. Przenieśmy się na chwilę do roku 102 000.

        Gwiazdy Merak, Phecda, Megrez, Alioth i Mizar z Wielkiego Wozu (Wielkiej Niedźwiedzicy) poruszają się w przestrzeni w tym samym kierunku i z niemal jednakowymi prędkościami. Gwiazdy Dubhe i Benatnash poruszają się jednak w innych kierunkach, stąd znany kształt Wielkiego Wozu powoli ulegnie zmianie. Jego siedem gwiazd i w przyszłości będzie tworzyć czerpak, ale już innego kształtu. Charakterystyczna figura Wozu bezpowrotnie się rozpłynie.

Mały Wóz (Mała Niedźwiedzica) również ulegnie zmianie. Z jego gwiazd tylko h UMi ma bardzo duży ruch własny wśród gwiazd na niebie, ponieważ jednak ta gwiazda w obrazie Małego Wozu jest najmniej jasna, jej przemieszczenie nie spowoduje większej zmiany. Kształt czerpaka z biegiem czasu jednak zniknie. Gwiazda Polarna nie będzie już więcej leżała w pobliżu północnego bieguna świata. Gdy za 25 000 lat na skutek ruchu precesyjnego osi ziemskiej Gwiazda Polarna znajdzie się znowu blisko tego miejsca świata, gdzie jest obecnie - będzie oddalona od bieguna bardziej niż teraz, bowiem oddala się ona od okręgu precesji ziemskiej.

        Kasjopea jest typowym przykładem gwiazdozbioru, którego jasne gwiazdy szybko poruszają się na niebie jedna względem drugiej. Tylko położenie k  Cas na niebie niemal się nie zmieni nawet po długim czasie. Charakterystyczny kształt litery W za 100 000 lat ulegnie jednak całkowitej zmianie i w to miejsce utworzy się trójkąt z gwiazd 2m.

        W gwiazdozbiorze Wolarza za 100 000 lat nie będzie jego najjaśniejszej gwiazdy Arktura. Gwiazda ta zawędruje aż w pobliże gwiazdozbioru Kruka. Arktur i nasze Słońce poruszają się w przeciwnych kierunkach, przy czym Arktur jest jedną z jasnych gwiazd o największym ruchu własnym. Dzisiejsza jego odległość - 35 lat świetlnych, za 100 000 lat zwiększy się do 211 lat świetlnych. Arktur opuści gwiazdozbiór Wolarza i stanie się na niebie o wiele mniej rzucającą się w oczy gwiazdą, niż jest dzisiaj. Jego jasność będzie wynosić 3,9m.

        Również Korona Północna należy do tych gwiazdozbiorów, których kształt ulegnie rozmyciu na skutek ruchów własnych gwiazd, i jej wygląd nie będzie już przypominać korony.

       Większość gwiazd w gwiazdozbiorze Lwa, w tym trzy najjaśniejsze gwiazdy: Regulus, Denebola i Algieba, porusza się szybko. Charakterystyczny sierp rozszerzy się za 100 000 lat do wyciągniętego trójkąta. Podobieństwo figury do Lwa zniknie bez śladu.

        Deneb, najjaśniejsza gwiazda w Łabędziu, jest od nas bardzo odległa, aż o 931 lat świetlnych, i stąd pozostanie na tym samym miejscu na niebie co dziś przez dalsze 100 000 lat. Z gwiazd Pomocnego Krzyża w Łabędziu szybko porusza się tylko Gienah, wystarczy to jednak, by zmienić wygląd Krzyża w przyszłości. Jedna z najbliższych gwiazd, 61 Cyg, porusza się w przestrzeni tak szybko, że na długo przed upływem 100 000 lat opuści gwiazdozbiór Łabędzia.

        Ze Skorpionem nie będzie tak źle jak z innymi gwiazdozbiorami. Większość gwiazd i konstelacji porusza się w tym samym kierunku, jedynie e i h Sco zmierzają w inną stronę, ale nie wpłynie to na jakąś większą zmianę wyglądu gwiazdozbioru.

        Chociaż kwadrat Pegaza utraci swój regularny kształt, pozostanie jeszcze dosyć charakterystyczną figurą na niebie. Gwiazdy w Pegazie poruszają się w różnych kierunkach, jedynie Enif pozostaje niemal niezmiennie w tym samym miejscu na niebie.

        Koza w Woźnicy, mimo iż nie porusza się tak szybko jak Arktur, po upływie 100 000 lat w sposób zauważalny zmieni zarys pięciokąta na niebie zimowym. W jego miejsce pojawi się na niebie figura przypominająca literę X.

        Orion z biegiem stuleci niemal nie ulegnie zmianie. Z jego jasnych gwiazd jedynie Betelgeuse porusza się dostatecznie szybko, jednak nie aż tak, by wyraźnie zmienić kształt gwiazdozbioru.

        Krzyż Południa całkowicie się rozpadnie, gdyż g Cru nie porusza się razem z pozostałymi trzema gwiazdami Krzyża.

        Gdy się przeniesiemy w myślach na moment w rok 102 000, zobaczymy na niebie jeszcze dalsze zmiany. Niektóre słabe gwiazdy staną się jasnymi, gdyż przybliżyły się do Słońca, natomiast inne osłabną na skutek oddalenia się. Wiele z nich przekroczy granice swoich gwiazdozbiorów i stanie się widocznymi na niebie wśród gwiazd sąsiednich gwiazdozbiorów. Niebo przybierze całkowicie inny wygląd od tego, do którego przywykliśmy teraz.

Offline

 

#2 2007-12-23 19:34:11

 Niedzwiedz

http://img532.imageshack.us/img532/2766/techniczny.png

status 5955795
6340244
Skąd: ta pewność?
Zarejestrowany: 2007-08-13
Posty: 626
WWW

Re: Gwiazdozbiory

NIEBO PÓŁNOCNE



http://gwiazdozbiory.pl/_okolobiegunowe.gif




Z północnych gwiazdozbiorów okołobiegunowych wyróżnia się Wielka Niedźwiedzica, zwana u nas Wielkim Wozem. Toteż każdy, kto chce się zapoznać z niebem gwiaździstym, koniecznie musi zapamiętać jego kształt. Najjaśniejsze gwiazdy tego gwiazdozbioru przypominają bryczkę lub wóz konny ze złamanym dyszlem. W czasie majowych wieczorów widzimy go wysoko nad głową. Mapka nieba pozwoli wam go łatwo odnaleźć.

        Dyszel Wielkiego Wozu skierowany jest ku Arkturowi, najjaśniejszej gwieździe Wolarza, a dalej w tym samym kierunku znajduje się gwiazda Kłos Panny, którą obserwował Mikołaj Kopernik badając zjawisko precesji. Przedłużając zaś linię łączącą koła Wielkiego Wozu (Merak i Dubhe) natrafimy na Gwiazdę Polarną w gwiazdozbiorze Małej Niedźwiedzicy (Mały Wóz). Wskazuje ona północ i dlatego ma duże znaczenie przy wyznaczaniu kierunków stron świata w nocy. Z jej pomocą łatwo odnajdziemy gwiazdozbiór Kasjopei, który blisko niej, naprzeciw Wielkiego Wozu. Gwiazdozbiór ten ma kształt litery W lub rozstawionego M, zależnie od tego, kiedy go obserwujemy.

        Między Małą Niedźwiedzicą a Kasjopeą Znajduje się Cefeusz. Jest to mało rzucający się w oczy gwiazdozbór i do odszukania jego głównych gwiazd musimy się posłużyć gwiazdami sąsiednich gwiazdozbiorów, jak na przykład [alfa] i [beta] Kasjopei. Przedłużając bowiem linię łączącą obie te gwiazdy natrafimy na [alfę] Cefeusza, a z jej pomocą łatwo już odnajdziemy pozostałe gwiazdy tego gwiazdozbioru.

        Wokół północnego bieguna nieba wije się gwiazdozbiór Smoka. Ma on wyraźną głowę, z której wybiega długi rząd słabych gwiazd. Po jego przeciwnej stronie leży gwiazdozbiór Żyrafy, również składający się tylko z niepozornych gwiazd.

http://gwiazdozbiory.pl/_okolobiegunowe2.gif



   

Wielki Wóz - Wielka Niedźwiedzica

Ursa Maior, Ursae Maioris - UMa



http://gwiazdozbiory.pl/UMa.gif



Najbardziej znanym gwiazdozbiorem naszego nieba jest niewątpliwie Wielka Niedźwiedzica, jej siedem najjaśniejszych gwiazd tworzy na niebie charakterystyczną figurę, do złudzenia przypominającą wóz konny. Jednak narody znad Tygrysu i Eufratu, północnej Azji, Fenicjanie, Persowie i Grecy widzieli w tym gwiazdozbiorze podobieństwo do niedźwiedzia.
    Piękny mit na temat pochodzenia gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy stworzyli Grecy. Według niego król Arkadii - Lykaon - miał córkę Kallisto. Była ona tak piękna, że jej niezwykła uroda oczarowała Zeusa. Ich potajemne spotkania wzbudziły zazdrość Hery, małżonki Zeusa. Mściwa bogini zamieniła piękną księżniczkę w niedźwiedzia i wypędziła do lasu. Daremne okazały się prośby Kallisto, by okrutna bogini pozostawiła jej chociaż ludzką postać. Kallisto błądziła po lesie i bardzo się bała dzikich zwierząt, zapominając, że sama do nich należy. Ale jeszcze większy jej lęk budzili myśliwi z psami. Pewnego razu rozpoznała wśród nich swego syna Arkasa, zbliżyła się więc do niego i chciała go wziąć w objęcia. Ten w obronie własnej - nie wiedział oczywiście. że stoi przed nim matka - skierował ku niej kopię. Byłby ją niechybnie przebił, gdyby nie interwencja Zeusa, który w ostatniej niemal chwili udaremnił ten czyn zamieniając Arkasa w małego niedźwiedzia i umieścił ich oboje na niebie.
    Środkowa gwiazda w dyszlu Wielkiego Wozu nosi arabską nazwę Mizar (Pas). Znajduje się od nas bardzo daleko, bo światło jej biegnie ku nam aż 88 lat. Bardzo blisko tej gwiazdy znajduje się słaba gwiazdka, zwana Alkorem.
    Za pomocą małej lunety można w pobliżu Mizara zobaczyć jeszcze jedną słabą gwiazdę. A zatem przez lunetę widzimy trzy gwiazdy: Mizara, jego towarzysza i Alkora. Ale każda z tych trzech gwiazd jest układem podwójnym. Ich składniki znajdują się jednak tak blisko siebie, że można to stwierdzić dopiero na podstawie badań spektroskopowych. W rzeczywistości więc Mizar jest układem sześciu gwiazd: krążą one po skomplikowanych orbitach dokoła wspólnego środka ciężkości.
    Gwiazdy Merak i Dubhe (tylne koła Wielkiego Wozu) wskazują Gwiazdę Polarną. Natrafimy na nią, jeżeli linię łączącą obie gwiazdy przedłużymy czterokrotnie.
    Najbardziej interesującą właściwością jasnych gwiazd Wielkiego Wozu jest ich ruch. Pięć z nich (b, g, d, e, z ) i Alkor porusza się na niebie z jednakową prędkością i w tym samym kierunku (w kierunku linii łączącej b z d ), Dubhe i Benetnash natomiast w odwrotnym. Toteż kształt Wielkiego Wozu (podobnie jak i innych gwiazdozbiorów) z czasem się zmienia. Ale zmiany te są dostrzegalne dopiero po upływie kilkudziesięciu tysięcy lat.

   

Mały Wóz - Mała Niedźwiedzica

Ursa Minor, Ursae Minoris - UMi



http://gwiazdozbiory.pl/UMi.gif



Według greckiej legendy Arkas, syn arkadyjskiej księżniczki Kallisto i najwyższego boga - Zeusa, zamieniony został w niedźwiedzia w momencie, gdy oszczepem mierzył w niedźwiedzicę - swą matkę.
    Bogini Hera była bardzo niezadowolona, że jej rywalka wraz z synem dostali się na niebo. Wymusiła więc od boga mórz obietnicę, że nie zezwoli im nigdy odpoczywać wraz z innymi gwiazdozbiorami pod horyzontem w morskich odmętach. Dlatego oba gwiazdozbiory nie zachodzą nigdy i stale okrążają biegun jako gwiazdozbiory okołobiegunowe.
    Istnieje jeszcze inna legenda o pochodzeniu gwiazdozbiorów Wielkiej i Małej Niedźwiedzicy. Mają to być niedźwiedzie, które opiekowały się małym Zeusem, kiedy ukrywał się na Krecie przed swym ojcem Kronosem. Kronos, panujący na Olimpie, połykał własne dzieci, ponieważ istniała przepowiednia, że syn pozbawi go władzy, jego żona Rea obawiając się, by i nowo narodzonego syna Zeusa nie spotkał podobny los, ukryła go w jaskini na wyspie i opiekę nad nim powierzyła niedźwiedziom. Zeus z wdzięczności uczynił ich nieśmiertelnymi, umieszczając oba na niebie.
    W gwiazdozbiorze Małej Niedźwiedzicy mało jest ciekawych obiektów. Najbardziej interesującym z nich jest Gwiazda Polarna z uwagi na położenie w bliskości północnego bieguna nieba. Kiedyś zwano ją ,,przewodniczką na niebie", ponieważ wskazuje kierunek północny. Dawniej, gdy ludzie nie znali jeszcze kompasu, była jedynym drogowskazem na morzu, w puszczy i na pustyni.
    Gwiazda Polarna jest oddalona od bieguna nieco mniej niż o jeden stopień (prawie dwie średnice Księżyca) i opisuje dokoła niego niewielki krąg w ciągu doby. Możemy się o tym przekonać, gdy podczas pogodnej nocy skierujemy na tę część nieba obiektyw kamery fotograficznej i otworzymy przysłonę na kilka godzin.
    Należy jednak zaznaczyć, że biegun (punkt, wokół którego pozornie obraca się całe niebo) też nie stoi w jednym i tym samym miejscu. Opisuje bowiem na niebie okrąg w ciągu dwudziestu sześciu tysięcy lat (jest to tak zwany rok platoński). A zatem za trzynaście tysięcy lat biegun będzie się znajdował w pobliżu gwiazdy Wegi (gwiazdozbiór Lutni), która wówczas przejmie rolę Gwiazdy Polarnej. Po upływie jednak dalszych trzynastu tysięcy lat północny biegun nieba powróci do tego samego miejsca, w którym jest dziś. Ten ruch biegunów świata wywołany jest ruchem precesyjnym osi rotacyjnej Ziemi.
    Gwiazda Polarna ma objętość około miliona razy większą od Słońca. Jej jasność i wielkość regularnie się zmieniają na skutek pulsacji zachodzącej raz na cztery lata. Jest ona oddalona od nas o przeszło czterysta lat świetlnych. Z tej odległości Słońca nie zobaczylibyśmy nawet przez małą lunetę. Ta olbrzymia gwiazda pulsująca jest układem podwójnym, ale jej towarzysza nie można bezpośrednio obserwować.

Kasjopea

Cassiopeia, Cassiopeiae - Cas



http://gwiazdozbiory.pl/Cas.gif



Ten okołobiegunowy gwiazdozbiór przedstawia etiopską królową na tronie. Mężem jej był Cefeusz. Mieli oni jedyną córkę, piękną Andromedę, która później wyszła za Perseusza. Wszyscy czworo dostali się na niebo.
    Kasjopea była bardzo piękna, ale i zarozumiała. Chełpiła się, że jest piękniejsza od nimf nereid. Rozgniewało to boga mórz Posejdona, ponieważ jego małżonka była jedną z nich. Za jej radą nasłał na Etiopię potwora morskiego, aby pustoszył królestwo Cefeusza. Ten zaś, by uchronić swój kraj przed zgubą, musiał za radą wyroczni przykuć córkę Andromedę do skały i skazać ją na pożarcie potworowi. Od zguby ocalił Andromedę wracający z dalekiej wyprawy Perseusz, który, oczarowany jej urodą, wziął ją za żonę.
    Kasjopeę zwano "gwiazdą królestwa etiopskiego", ponieważ po śmierci dostała się między gwiazdy. Jednak nieprzychylne jej nereidy osiągnęły przynajmniej to, że została umieszczona blisko bieguna, toteż część doby musi wisieć głową na dół, aby się nauczyć skromności.
    Gwiazdozbiór ten znajduje się z drugiej strony Gwiazdy Polarnej, naprzeciw Wielkiego Wozu. Świeci nam nad głową w miesiącach jesiennych. Łatwo go rozpoznamy po tym, że jest podobny do litery W. Leży w Drodze Mlecznej i jest bardzo bogaty w gwiazdy. Do obserwacji ich nadaje się lornetka.
    Do interesujących obiektów należy biały olbrzym Cih, który od czasu do czasu zwiększa swą objętość z dziesięciu do osiemnastu średnic Słońca. Takich gwiazd zmiennych znamy więcej i nazywamy je nowopodobnymi.
  Dnia 11 listopada 1572 roku w gwiazdozbiorze Kasjopei pojawiła się nowa jasna gwiazda (na mapce oznaczona jest literą B). Jej obserwacją szczególnie zajmował się astronom duński Tycho Brahe i dlatego często zwiemy ją "Gwiazdą Tychona". Przez kilka dni była jaśniejsza od Wenus, toteż można ją było oglądać i w dzień. Potem jej jasność spadła. Resztki po eksplozji Gwiazdy Tychona rozprężają się z szybkością od 4000 do 5000 km/s, stanowiąc potężne źródło promieniowania radiowego. Radioastronomowie badają je za pomocą radioteleskopów. Nosi ono nazwę mgławicy radiowej Cassiopeiae A.
   Takie gwiazdy, jaką była Gwiazda Tychona, nazywamy supernowymi. W naszej Galaktyce już przedtem wybuchła inna supernowa, którą w roku 1054 obserwowali astronomowie chińscy i Indianie z plemienia Nawaho. Jej rozprężające się resztki istnieją do dziś i obserwujemy je jako mgławicę Krab w Byku.
    W gwiazdozbiorze Kasjopei znajdują się jeszcze otwarte gromady gwiazd M 52, M 103 i NGC 457, które łącznie z podwójną gromadą c i h w Perseuszu nadają się do obserwacji lornetką.

Cefeusz

Cepheus, Cephei - Cep



http://gwiazdozbiory.pl/Cep.gif



Cefeusz według legendy był królem etiopskim, mężem pięknej Kasjopei. Ich córkę Andromedę uwolnił Perseusz ze szponów potwora morskiego. Wszystko skończyło się dobrze, czyli ślubem Perseusza z Andromedą. Cefeusz z Kasjopeą i Andromeda z Perseuszem dostali się na jesienne niebo. Pośrodku królewskiej rodziny jest Kasjopeą, a pozostali członkowie znajdują się wokół niej. Cefeusz nie był w legendzie zbyt ważną postacią, toteż i jego gwiazdozbiór nie rzuca się w oczy. Odnajdziemy go z pomocą Kasjopei. Dwukrotnie bowiem przedłużając linię łączącą gwiazdę Scbedir z gwiazdą Caph natrafimy na charakterystyczny dla tego gwiazdozbioru kwadrat.
    Do najbardziej interesujących obiektów w Cefeuszu należy gwiazda d Cep. Razem z gwiazdami e i z tworzy ona mały trój kąt. O ile jednak obie sąsiednie gwiazdy świecą ze stałą jasnością, to gwiazda d wyraźnie zmienia swój blask. Odbywa się to bardzo regularnie w okresie 5,37 dnia. Gwiazd, które pulsują z tak regularną prawidłowością, znamy więcej. Najjaśniejszą z nich jest h Aquilae. Nazywamy je cefeidami od pierwszej obserwowanej d Cephei, chociaż z powodzeniem mogłyby się nazywać Aquilidami od najjaśniejszej przedstawicielki tego typu gwiazd zmiennych.
    Cefeidy są olbrzymimi gwiazdami. Ich jasność jest ściśle związana z szybkością pulsacji (jeden puls trwa od jednego dnia do dwóch miesięcy). Cefeida wysyła tym więcej promieniowania, im wolniej pulsuje. Jest to bardzo ważna właściwość, ponieważ na podstawie czasu trwania jednego pulsu łatwo wyznaczyć ilość wypromieniowanej przez gwiazdę energii. Możemy więc powiedzieć, że cefeidy są słupami milowymi Wszechświata. Pozwalają mierzyć odległości we Wszechświecie, na przykład w sąsiedniej galaktyce Andromedy.

Smok

Draco, Draconis - Dra



http://gwiazdozbiory.pl/Dra.gif



Mitologiczny bohater grecki Herakles (rzymski Herkules) musiał wykonać dwanaście trudnych i niebezpiecznych prac dla króla Myken Eurysteusa, a między innymi przynieść złote jabłka z ogrodu Hesperyd. Były to córki Atlasa, jednego z tytanów, którzy walczyli z bogami. Atlas za karę został skazany na dźwiganie na swych barkach sklepienia niebieskiego. Dojścia do ogrodu Hesperyd pilnował smok, z którym Herakles nie miał ochoty walczyć. Postanowił więc nakłonić Atlasa, by mu owe cenne jabłka zerwał. Ale by mógł to uczynić, przez chwilę musiał Herakles podtrzymywać firmament niebieski. Było z tego powodu nieco kłopotu, gdyż Atlas jabłka przyniósł, lecz nie chciał od Heraklesa przejąć sklepienia na swe ramiona. W końcu jednak jakoś się dogadali i Heraklesowi udało się spełnić zadanie. W gwiazdozbiorze jest przedstawiony w postaci klęczącej; oddaje on złote jabłka (pomarańcze) bogini Herze; był to jej ślubny podarunek od Gai. Za wierną służbę został na niebo przeniesiony także smok.
    Gwiazda Thuban (a Droconis) w zaraniu naszych dziejów była gwiazdą polarną. Można ją było obserwować zarówno w dzień, jak i w nocy przez otwór z wnętrza piramidy Chufu. Od tej pory biegun północny przesunął się ku Gwieździe Polarnej.
    Według pomiarów astronomicznych Thuban oddalony jest o dwieście dwadzieścia lat świetlnych, a temperatura jego powierzchni wynosi dziesięć tysięcy stopni. Ma towarzysza, który go obiega raz na jedenaście lat. Warto zauważyć, że według pierwotnego oznaczenia literami greckimi Thuban był najjaśniejszą gwiazdą w Smoku (a Droconis). Jego jasność spadła widocznie i dziś zajmuje czwarte miejsce. Najjaśniejszymi gwiazdami Smoka są obecnie Etamin (głowa Smoka) i Alwaid (Grajek na Lutni - gwiazdozbiór Lutni jest bowiem blisko). Razem z sąsiednimi gwiazdami Grumium i Kuma tworzą głowę Smoka.
    W głowie Smoka położony jest punkt, zwany radiantem, z którego każdego roku wybiegają meteoroidy należące do roju Drakonid. Nazywa się je też Giacobinidami, ponieważ powstały z rozpadu komety Giacobiniego. Pojawiają się regularnie 9 października. W roku 1933 obserwatorzy Drakonid mieli przepiękny widok, gdyż w ciągu jednej godziny przeleciało po sklepieniu nieba dwadzieścia sześć tysięcy meteorów tego roju. W innych jednak latach aktywność roju (liczba meteorów na godzinę) była mała.

Żyrafa

Camelopardalis, Camelopardalis - Cam



Gwiazdozbiór, nazwany w XVII stuleciu, pozbawiony jest dawnych legend, które rodziły się pod niebem wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego, Egiptu i Mezopotamii. Były one dziedziczone z pokolenia na pokolenie, przechodziły z narodu do narodu jako część wspólnego bogactwa kulturalnego. Gwiazdozbiór Żyrafy nie posiada historii, a także interesujących obiektów.
    Żyrafa położona jest między Małą Niedźwiedzicą a Woźnicą. Jej najjaśniejsza gwiazda (a Camelopardalis) ma temperaturę powierzchni około 30000° i świeci tysiąc razy jaśniej od naszego Słońca. Jest jednak oddalona od nas o przeszło trzy tysiące lat świetlnych i dlatego wydaje się nam słabo świecącą. Promień, który aktualnie dochodzi do naszego oka, opuścił tego niebieskobiałego olbrzyma w czasie wojny trojańskiej.

Ryś

Lynx, Lyncis - Lyn



http://gwiazdozbiory.pl/Lyn.gif



Ten gwiazdozbiór, bardzo skąpy w gwiazdy, leży między Wielkim Wozem a Bliźniętami. Przed trzema wiekami wprowadził go na niebo gdański astronom Jan Heweliusz. Dlatego nie jest z nim związana żadna legenda. Heweliusz naliczył w nim dwanaście bardzo słabych gwiazd. Mówił, że kto może zobaczyć wszystkie dwanaście, musi mieć oczy jak ryś. l stąd nazwa gwiazdozbioru.
    Gwiazda a Lyn jest czerwonym olbrzymem. W jego wnętrzu temperatura wynosi sto milionów stopni i hel przemienia się tam w węgiel.
    Zwróćcie uwagę, że oprócz gwiazdy a wszystkie inne są oznaczone liczbami. Literami bowiem oznaczono tylko gwiazdy jaśniejsze lub zmienne, pozostałe zostały ponumerowane od prawej do lewej strony.
    Ryś, tak samo jak i młody gwiazdozbiór Żyrafa, znajduje się w części nieba o najmniejszej ilości gwiazd. Toteż astronomowie mówią, że Rysia i Żyrafę znajdziemy tam, gdzie nic nie ma. Jednak przez duży teleskop w obu gwiazdozbiorach można dostrzec wiele gwiazd.

Offline

 

#3 2007-12-23 20:49:58

 Niedzwiedz

http://img532.imageshack.us/img532/2766/techniczny.png

status 5955795
6340244
Skąd: ta pewność?
Zarejestrowany: 2007-08-13
Posty: 626
WWW

Re: Gwiazdozbiory

NIEBO WIOSENNE



http://gwiazdozbiory.pl/_wiosenne.gif




W orientacji na wiosennym niebie dużą usługę odda nam trójkąt utworzony z trzech jasnych gwiazd: biało-żółtego Regulusa w Lwie, niebieskawej Spicy w Pannie i pomarańczowego Arktura w Wolarzu.

        Wolarz Lew i Panna są najwyraźniejszymi gwiazdozbiorami wiosennymi i łatwo je zapamiętać. Pod dyszlem Wielkiego Wozu znajdziemy Psy Gończe , a między nimi a Panną ujrzymy małe skpienie słabych gwiazd - Warkocz Bereniki . Pod Lwem, Panną i Wagą ciągnie się po niebie Wąż Wodny z głową skierowaną ku północy. Między zaś Panną a Wężem Wodnym znajdziemy Kruka i nachylonu ku niemu Puchar. Pod Wężem Wodnym znajduje się Kompas, Pompa i najwyższa część Centaura. Na wschód od Wolarza jest Korona Północna , na zachód zaś od Lwa widzimy Małego Lwa , a na południe - Sekstans.

Rak

Cancer, Cancri - Cnc



http://gwiazdozbiory.pl/Cnc.gif



Gwiazdozbiór ten przypomina wielkiego kraba, wspomagającego hydrę w boju przeciwko Heraklesowi. Jednym z bohaterskich czynów Heraklesa było pokonanie dziewięciogłowej hydry, która żyła w bagnach leżących blisko miasta Lerny w Argolidzie i pustoszyła okolicę. Pomocnikiem hydry był olbrzymi krab z ostrymi szczypcami. Gdy krab się przyczepił do nogi Heraklesa, wówczas jego wierny woźnica Jolaos ugodził go śmiertelnie. Hydra się wtedy obejrzała i w tym momencie Herakles wypalił jej głowę rozżarzonym drewnem. O ile odcięte głowy w okamgnieniu odrastały, to wypalone ogniem już odrosnąć nie mogły, l tak krab chcąc hydrze przyjść z pomocą przyczynił się do jej zguby. Bogini Hera przeniosła go jednak na niebo, sprzyjała bowiem wszystkim wrogom Heraklesa.
    Chaldejczycy nazywali ten gwiazdozbiór ,”Bramą Ludzi". Tędy podobno dusze zstępują na Ziemię, aby przyjąć ludzkie ciało. Indianie z Jukatanu zaś wierzyli, że gdy Słońce znajduje się w tym gwiazdozbiorze, przyjmuje postać ognistego ptaka i zstępuje na Ziemię, by przyjąć ofiary złożone na ołtarzu.
    Rak jest niewyraźnym gwiazdozbiorem w trójkącie utworzonym przez Polluksa, Proccjna i Regulusa. Jest to najskromniejszy gwiazdozbiór zwierzyńcowy. Kiedyś Rak był najbardziej na północ wysuniętym gwiazdozbiorem Zodiaku i na jego tle świeciło Słońce w okresie przesilenia letniego. Najbardziej na północ wysunięty równoleżnik Ziemi, gdzie Słońce raz do roku (w dniu przesilenia letniego) znajduje się w zenicie, nazywamy dziś zwrotnikiem Raka, chociaż w tym czasie Słońce faktycznie jest w gwiazdozbiorze Bliźniąt. To przesunięcie jest następstwem ruchu precesyjnego biegunów i równika.
    Najbardziej interesującym obiektem w Raku jest otwarta gromada gwiazd, zwana Żłóbkiem (Praesepe). Gołym okiem widać ją jako świecący obłoczek, przypominający rozrzucone siano w żłobie. Za pomocą lornetki możemy rozróżnić w niej jaśniejsze gwiazdy. Jest oddalona od nas o pięćset lat świetlnych, a jej średnica ma piętnaście lat świetlnych. Gromada zawiera przeszło sto gwiazd.
    Po obu stronach Żłóbka położone są d i g Cnc, zwane Osiołkami. Osiołek południowy (Asellus australis) leży dokładnie na ekliptyce, toteż Słońce przesuwając się po niebie zakrywa ją w każdym roku. Osiołek północny (Asellus borealis) znajduje się po północnej stronie Żłóbka.

Lew

Leo, Leonis - Leo



http://gwiazdozbiory.pl/Leo.gif



Pitia z defickiej wyroczni radziła kiedyś Heraklesowi, aby wstąpił na służbę do mykeńskiego króla Eurysteusa. Mykeny to starożytne miasto na Peloponezie, gdzie do dziś zachowały się ruiny królewskiego zamku. Herakles posłuchał rady i udał się do Myken, gdzie dostał kilkanaście trudnych do spełnienia zadań. Najpierw miał zabić lwa (nemejskiego), który żył w pobliskich górach. Był on nadzwyczaj wielki i tyranizował całą okolicę. Herakles znalazł go w jednej z jaskiń (do dziś pokazywanej turystom!), ogłuszył potężnym uderzeniem maczugi i potem udusił i zaniósł królowi do Myken. Króla przeraziła nie tyle wielkość lwa, ile siła Heraklesa, dlatego wkrótce wysłał go z nowym zadaniem. Tym razem Herakles miał zabić dziewięciogłową hydrę (lerneńską). Król sądził bowiem, że Herakles jej nie pokona. Ten jednak i to zadanie z powodzeniem spełnił. Za swą wielką odwagę stał się sławny i nieśmiertelny. Został przyjęty między bogów na Olimpie i dostał się na niebo- (gwiazdozbiór Herkulesa). Na pamiątkę bohaterskich czynów Heraklesa dostały się tam również jego ofiary: Lew, Hydra (Wąż Wodny) i Rak.
    Lew jest zwierzyńcowym gwiazdozbiorem i kształtem swym przypomina leżącego króla zwierząt. Znajduje się na południe od Wielkiego Wozu. Podczas wiosennych miesięcy widzimy go w godzinach wieczornych, gdybyśmy jednak chcieli go zobaczyć w listopadzie, musielibyśmy wstać nad ranem. W okresie między 11 a 20 listopada spod gwiazdy z Leo wybiegają meteoroidy należące do roju Leonid. Rój ten jest pozostałością po komecie Temple'a i Ziemia co trzydzieści trzy lata spotyka się w przestrzeni z jego najgęściejszym fragmentem. W roku 1833 obserwowano aż sześćdziesiąt tysięcy meteorów na godzinę. Był to więc prawdziwy deszcz gwiazd spadających.
    Jasny Regulus jest jednym z czterech ,”strażników nieba", czyli "królewskich gwiazd". Gwiazdy te w zaraniu naszych dziejów oznaczały ważne punkty na niebie: przesilenia letniego (Regulus), równonocy jesiennej (Antares), przesilenia zimowego (Fomalhaut) i równonocy wiosennej (Aldebaran). Królewskie gwiazdy dzieliły drogę Słońca (ekliptykę), a tym samym i rok na cztery części - pory roku. Tak więc odcinek drogi Słońca między Regulusem a Antaresem oznaczał lato itd. Dziś oczywiście nie znaleźlibyśmy ani jednego rolnika, który dni w roku wyznaczałby według gwiazd. Lecz w dawnych czasach każdy pasterz, rolnik i żeglarz musiał sam określać dzień i porę roku. Tym się właśnie tłumaczy wszechstronne zainteresowanie ówczesnych ludzi niebem.

Panna

Virgo, Virginis - Vir



http://gwiazdozbiory.pl/Vir.gif



W okresie złotego wieku na Ziemi człowiek nie znał jeszcze kary, a mimo to szanował prawo i cenił wierność. Żyła wtedy wśród ludzi bogini sprawiedliwości i porządku Astrea, córka Zeusa i Temidy. Uczyła porządku, sprawiedliwości i przestrzegania praw. W tym czasie było podobno na Ziemi dobrze. Potem jednak ludzie stali się egoistami, myśleli jedynie o sobie, a gdy wynaleźli broń, zabijali i łupili swych bliźnich. Ziemię zbroczoną krwią bogowie opuścili. Jako ostatnia pozostała Astrea i miała nadzieję, że może uda jej się odwrócić gniew Zeusa i obronić ludzkość. W końcu jednak i ona opuściła Ziemię i znalazła się między bogami.
    Jest obecnie wśród gwiazd, gdyż stała się gwiazdozbiorem Panny.
    Dla mieszkańców doliny Eufratu i Tygrysu gwiazdozbiór ten przedstawiał boginię Isztar, córę niebios i królową gwiazd. Natomiast w Egipcie gwiazdozbiór Panny nosił imię Izydy, która była matką boga słonecznego Morusa i małżonką boga podziemi - Ozyrysa.
    W chwili kiedy Słońce przechodzi przez jesienny punkt w gwiazdozbiorze Panny, kończy się lato, a nastaje jesień. Panna jest zwierzyńcowym gwiazdozbiorem, w nim ekliptyka przecina się z równikiem (punkt równonocy jesiennej) mniej więcej między gwiazdami b Vir a h Vir. Niedaleka g Vir (Arich, Porrima) stanowi piękny układ podwójny.
    Najznakomitszym obiektem w Pannie jest wielka gromada galaktyk, które w następstwie rozszerzania się Wszechświata oddalają się od nas, i to z prędkością 1200 km/s. A zatem tysiąc razy szybciej niż kula wystrzelona z karabinu. Szybkość rozszerzania się Wszechświata jest tym większa, im bardziej odległą gromadę galaktyk obserwujemy, l tu mimo woli nasuwa się pytanie, czy ta ucieczka galaktyk zostanie kiedyś zatrzymana? Odpowiedź na to pytanie astronomowie starali się uzyskać właśnie na podstawie obserwacji gromady galaktyk w Pannie. Leży ona między gwiazdami e, d, g, h, b, s.
    Gromady galaktyk składają się z kilku tysięcy galaktyk i mają dziesiątki milionów lat świetlnych średnicy. Tworzące je galaktyki obiegają wspólny środek ciężkości, i to tym szybciej, im większa jest całkowita masa danej gromady. Toteż z szybkości ruchu poszczególnych galaktyk możemy wyznaczyć ogólną masę i średnią gęstość gromady. Takie pomiary w gromadzie Panny wykazały, iż w niewidocznych mgławicach skupia się więcej materii niż w świecących obiektach galaktyk. Średnia więc gęstość materii jest dostatecznie duża, aby zahamować ucieczkę galaktyk. Na podstawie tego wyniku, potwierdzonego pomiarami rad Gastronomicznymi i innymi metodami, rozszerzanie Wszechświata ma się zatrzymać za trzysta miliardów lat, a potem rozpocznie się jego kurczenie. Ma się ono zakończyć na olbrzymiej, bardzo gorącej i niezwykle gęstej kuli, podobnej do tej, która przed kilkunastoma miliardami lat eksplodowała i z której powstał Wszechświat.
    W gwiazdozbiorze Panny znajduje się obiekt, który astronomowie oznaczyli symbolem 3C 273. W teleskopie wygląda jak słaba gwiazda i na pierwszy rzut oka nie różni się od przeogromnej liczby innych słabych gwiazd. Jednak jego widmo i promieniowanie radiowe wskazują, że jest to ciało całkowicie odmienne od gwiazd. Jego linie widmowe są znacznie przesunięte ku czerwieni, co oznacza, że obiekt 3C 273 znajduje się od nas niezmiernie daleko. A mimo to ziemskie radioteleskopy wychwytują intensywne promieniowanie radiowe tego ciała. Po raz pierwszy było ono zresztą obserwowane właśnie na falach radiowych. A ponieważ ma rozmiary mniejsze od naszej Galaktyki, jego promieniowanie musi być sto razy silniejsze od promieniowania stu pięćdziesięciu miliardów gwiazd razem wziętych Drogi Mlecznej. Takich obiektów znamy dziś więcej. Nazywamy je radioiródłami podobnymi do gwiazd, gdyż w świetle widzialnym przypominają słabe gwiazdy. Częściej jednak nazywa się je obiektami "kwazistelarnymi" lub w skrócie "kwazarami". Na podstawie przesunięcia ich linii widmowych ku czerwieni stwierdzono, iż niektóre kwazary znajdują się w odległości kilkunastu miliardów lat świetlnych. Są to więc największe odległości, jakie we Wszechświecie dotąd w ogóle zmierzono. A ponieważ spojrzenie na tak odległe przestrzenie Wszechświata jest równoznaczne z możliwością poznania jego dawnej przeszłości, dlatego obserwacje kwazarów mają tak wielkie znaczenie dla nauki. Dzięki nim dowiadujemy się, co działo się we Wszechświecie przed kilkunastu miliardami lat.

Wolarz

Bootes, Bootis - Boo



http://gwiazdozbiory.pl/Boo.gif



Według starej legendy żył niegdyś biedny pasterz, któremu stado wołów ukradli bracia, tułał się więc jak żebrak po świecie. W czasie tej tułaczki widział, jak wszędzie rolnicy musieli ciężko pracować, by zdobyć pożywienie dla siebie i swej rodziny. Myślał więc, jak by im przyjść z pomocą. Wreszcie udało mu się zrobić pierwszy pług i zaprzęgnąć do niego woły. Na nie przeniósł ciężką pracę, uwalniając ludzi od odwiecznej udręki. W nagrodę za to, że ludziom pomógł, Zeus umieścił prostego pasterza wołów na niebie. Przedstawia go gwiazdozbiór Wolarza.
    Gwiazdozbiór Wolarza odnajdziemy na wiosennym i letnim niebie pomiędzy Herkulesem a Panną. Ma kształt arabskiej dwójki, zaczynającej się przy Koronie Północnej. Pośrodku jej dolnego łuku znajduje się pomarańczowy Arktur, który wraz z Wegą są najjaśniejszymi gwiazdami nieba północnego. Ze względu na swą pomarańczową barwę Arktur rzuca się w oczy, a w porównaniu ze Słońcem jest prawie olbrzymem: ma objętość dziesięć tysięcy razy większą od Słońca. Jest oddalony od nas o trzydzieści pięć lat świetlnych. Jego ruch własny na niebie jest bardzo duży, w ciągu ośmiuset lat przesunął się bowiem aż o średnicę Księżyca. Był pierwszą gwiazdą, której ruch własny odkrył Halley w 1717 roku. Odkrycie to było bardzo ważne, ponieważ po raz pierwszy stwierdzono, iż gwiazdy się poruszają, a nie są stałymi, jak dziś jeszcze możemy przeczytać w niektórych książkach.
  Gwiazda e Boo (zwana Izar) uważana jest za najpiękniejszą gwiazdę podwójną nieba. Dlatego często zwie się ją też Pulcherrima (łac.: Najpiękniejsza). Jej jaśniejszy składnik żółty ma w odległości trzech sekund kątowych słabszego towarzysza o barwie niebieskiej. Rozróżniamy je już niewielką lunetą. Z widma wnioskujemy, że żółty składnik sam jest gwiazdą podwójną, a zatem Pulcherrima jest gwiazdą potrójną.
    W północnej części Wolarza leży punkt (radiant), z którego 3 stycznia wylatują meteoroidy, zwane Bootidami. Niekiedy jednak dla tego roju meteoroidów używa się nazwy Quadrantidy (Kwadrantydy). Kiedyś bowiem z gwiazd znajdujących się w tym miejscu nieba utworzono gwiazdozbiór „Tylny Kwadrant", który na współczesnych mapach już nie istnieje.

Wolarz

Bootes, Bootis - Boo



http://gwiazdozbiory.pl/CrB.gif



Korona Północna była pierwotnie diademem księżniczki Ariadny, córki kreteńskiego króla Minosa. Zbudował on w głównym mieście Krety niezwykłą budowlę - labirynt dla swego niewydarzonego syna Minotaura, którego chciał ukryć przed światem. Minotaur miał bowiem ludzkie ciało, ale głowę byka. Temu potworowi rzucano od czasu do czasu na pożarcie chłopców i dziewczęta z Aten. Pewnego razu między nimi znalazł się syn ateńskiego króla, dzielny Tezeusz. Ponieważ spodobał się księżniczce Ariadnie, dostał od niej kłębek nici, aby nie zabłądził w labiryncie, a także miecz, którym miał zabić Minotaura. Dzięki tym darom udało się Tezeuszowi potwora pokonać i wraz z Ariadną uciec przed gniewem króla na wyspę Naksos. Tam porzucił Ariadnę i do Aten odpłynął sam. Porzuconą księżniczkę pojął za żonę bóg Dionizos (Bachus) i aby ją pocieszyć w tęsknocie za Tezeuszem, podarował jej piękny diadem. Po śmierci Ariadny umieścił Dionizos diadem na niebie, żeby go żadna niewiasta nie mogła nosić. Szlachetne kamienie zamieniły się w gwiazdy Korony Północnej.
    Korona Północna leży między Herkulesem a Wolarzem. Najjaśniejsza gwiazda Gemma (Drogi Kamień) oddalona jest od nas o 71 lat świetlnych. Na podstawie jej widma stwierdzono, że w okresie siedemnastu i pół dnia obiega ją niewidzialny towarzysz.
    Gwiazda R CrB jest zmiennym nadolbrzymem. Przez jakiś czas świeci ze stałą jasnością, po czym blask jej prędko spada i wówczas można ją obserwować tylko przez lunetę. Od czasu do czasu ten olbrzym gwiazdowy wyrzuca wielki obłok gazowy, składający się z dużej ilości węgla. Obłok zasłania gwiazdę i dlatego obserwujemy nagły spadek jej jasności. Węgiel powstaje głęboko we wnętrzu R CrB jako produkt reakcji termojądrowej helu, a później przedostaje się stamtąd do przestrzeni międzygwiazdowej. Wszystek węgiel we Wszechświecie, także i ten, który wchodzi w skład cukru, skrobi, tłuszczu i białka, powstał z helu we wnętrzu gwiazd. Z nich przedostaje się do materii miedz/gwiazdowej z wiatrem gwiazdowym lub w wyniku katastrofalnych eksplozji (nowych i supernowych) względnie na skutek wybuchów gwiazd podobnych do R CrB. Z materii tej powstają potem gwiazdy i planety, a na niektórych planetach - żywe organizmy. Oto króciutki życiorys każdego atomu węgla wchodzącego w skład jakiegokolwiek organizmu na Ziemi, a także występującego we Wszechświecie.
    Gwiazda T CrB również od czasu do czasu eksploduje i wyrzuca duże ilości gazu. W przeciwieństwie jednak do R CrB podczas eksplozji jej jasność znacznie wzrasta. Takie gwiazdy nazywamy nowopodobnymi. Ostatni raz astronomowie obserwowali jej wybuch w roku 1946, lecz w rzeczywistości do wybuchu doszło w czasie, kiedy Grecy odnieśli pod Maratonem zwycięstwo nad dziesięciokrotnie silniejszą armią Persów i gdy goniec Feidippides z tą radosną wiadomością biegł do Aten. T CrB jest bowiem oddalona od nas o dwa i pół tysiąca lat świetlnych.

Psy Gończe

Canes Venatici, Canum Venaticorum - CVn



http://gwiazdozbiory.pl/CVn.gif



Gwiazdozbiór ten zajmuje mało rzucający się w oczy obszar nieba pod dyszlem Wielkiego Wozu (albo pod ogonem Wielkiej Niedźwiedzicy). Bywa wyobrażany w postaci dwóch psów, które gonią oba niedźwiedzie dokoła bieguna. Prowadzi je na smyczy Wolarz.
    Po łacinie najjaśniejsza gwiazda nazywa się Cor Caroli, co znaczy Serce Karola (mowa o angielskim królu Karolu II). Swego czasu na angielskim dworze twierdzono, że gwiazda ta nadzwyczaj jasno świeciła podczas przyjazdu króla Karola do Londynu. Toteż królewski astronom Edmund Halley dał jej nazwę, która utrzymała się do dziś. Serce Karola jest bardzo ładną gwiazdą podwójną. Wokół jasnego olbrzyma krąży mniejszy towarzysz o barwie żółtej. Każda z tych gwiazd stanowi układ podwójny (podwójna spektroskopowa), czyli Cor Caroli jest faktycznie gwiazdą poczwórną. Na uwagę zasługuje również fakt, że a CVn jest potężnym, bardzo silnym magnesem, który zwraca ku nam na przemian północny i południowy biegun. Takich gwiazd jest na niebie więcej. Nazywamy je gwiazdami magnetycznymi. I nasze Słońce jest magnetyczną gwiazdą, chociaż o wiele słabszą.
    Psy Gończe usytuowane są prostopadle względem układu Drogi Mlecznej. Dlatego w tym kierunku przenikamy daleko poza granicę naszej Galaktyki, do najodleglejszych obszarów Wszechświata. Fotograficznie możemy obserwować wiele galaktyk różnego kształtu, wielkości i jasności. Wymienimy przynajmniej galaktykę spiralną M 51. Towarzyszy jej inna mała galaktyka, która została wyrzucona w wyniku fantastycznego wybuchu z jądra galaktyki spiralnej. W odległych obszarach Wszechświata więcej znamy podobnych przykładów galaktyk podwójnych. W teleskopach widzimy je jako mgliste plamki, ale fotografie otrzymane za pomocą wielkich teleskopów i spektrografy wykazują, że jest to skupisko wielu miliardów gwiazd znajdujących się w odległości ośmiu milionów lat świetlnych i oddalających się od nas z szybkością 430 km/s.
    Odwrotnie, inne obiekty, chociażby kulista gromada gwiazd M 3 położona na granicy Psów Gończych, a faktycznie znajdująca się w brzegowych obszarach naszej Galaktyki, przybliżają się ku nam z szybkością 150 km/s.
    Do interesujących obiektów gwiazdozbioru należy też Asterion - sobowtór naszego Słońca. Gwiazda ta wygląda tak, jak wyglądałoby Słońce, gdybyśmy oglądali je z Asteriona, czyli z odległości trzystu lat świetlnych.

Warkocz Bereniki

Coma Berenices, Comae Berenices - Com



http://gwiazdozbiory.pl/Com.gif



Piękna Berenika była królową egipską. Gdy jej mąż, król Ptolemeusz III, przebywał na niebezpiecznej wyprawie wojennej przeciw Syryjczykom, obiecała bogowi wojny podarować swe piękne włosy, jeżeli mąż powróci z wojny zdrów i cały. Gdy król szczęśliwie wrócił, dotrzymała danego słowa i złożyła swe wspaniałe warkocze w świątyni Aresa. Drugiego dnia włosy królowej zniknęły ze świątyni. Strażnicy mieli być surowo ukarani za niedbałą służbę. Ocalił ich jednak królewski astronom, Grek Konon z wyspy Samos (w tym czasie w Egipcie przebywało wielu uczonych greckich). Pokazał rozgniewanemu królowi zagubione pukle na niebie. Pochlebiony król i królowa uwierzyli temu i darowali niedbałość strażnikom świątyni. A astronomom przybył nowy gwiazdozbiór - Warkocz Bereniki.
    Gwiazdozbiór ten leży między Lwem a Wolarzem, pomiędzy gwiazdami Denebolą a Arkturem. U nas widać go od marca do sierpnia. Gołym okiem nie zobaczymy w nim zbyt wielu gwiazd, gdy jednak obserwujemy niebo lornetką, dostrzeżemy ich wielką liczbę, słabych, „chaotycznie" rozrzuconych. Należą one do naszej Galaktyki i oddalone są od nas „tylko" o kilkadziesiąt lat świetlnych. Natomiast w odległości dwustu pięćdziesięciu milionów lat świetlnych znajduje się skupisko innych układów gwiazdowych - gromada galaktyk. Niestety, można ją obserwować jedynie przez wielkie teleskopy.
    Wszystkie gromady galaktyk oddalają się zarówno od nas, jak i od siebie nawzajem. Zjawisko to nazywamy rozszerzaniem się Wszechświata lub ucieczką galaktyk. Rozpoczęło się ono przed kilkunastoma miliardami lat, kiedy wszystkie gromady galaktyk skupione były w przestrzeni o niewielkiej objętości. Pomiary ich widm wykazują, że ucieczka jest tym większa, im gromada znajduje się dalej od nas. Wzrost odległości o każdy milion lat świetlnych zwiększa prędkość ucieczki (tak zwane przesunięcie ku czerwieni) o trzysta kilometrów na sekundę (prawo 1Huble'a). Tak więc na podstawie szybkości ucieczki można było stwierdzić, iż najbliższa gromada galaktyk (w Pannie) jest od nas oddalona o 40 milionów lat świetlnych, a gromada w Warkoczu Bereniki - o 250 milionów lat świetlnych.

Wąż Wodny

Hydra, Hydrae - Hya



http://gwiazdozbiory.pl/Hya.gif



Gdy Herakles wybawił okolicę Myken od nemejskiego lwa, król Eurysteus dał mu nowe zadanie: miał uwolnić Lernę w północno-wschodnim Peloponezie od olbrzymiego potwora. Hydra, która już długo pustoszyła okolicę, żyła w pobliskich bagnach. Miała ona ciało wielkiego gada i dziewięć głów, w tym jedną nieśmiertelną.
    Herakles wyprawił się na potwora ze swym dzielnym woźnicą Jolaosem. Hydrze natomiast pomagał olbrzymi rak. W miejsce każdej głowy, która Herakles miażdżył swą maczugą, niebawem wyrastały dwie. Dlatego towarzyszący mu przyjaciel musiał wypalać je rozżarzonymi głowniami. A tę pośrodku, nieśmiertelną, Herakles roztrzaskał potężnym głazem. W ten sposób Hydrę zabili. W jej żółci obaj zwycięzcy umaczali swe strzały: zadawali nimi potem nieuleczalne rany.
    Herakles jako heros grecki do dziś świeci na niebie, a z nim i jego ofiary, między którymi jest Hydra.
    Hydra, zwana u nas Wężem Wodnym, jest najwęższym, ale i najdłuższym gwiazdozbiorem. Przechodzi z północnej półkuli nieba na półkulę południową. Rozciąga się pod kilkoma mniejszymi gwiazdozbiorami nad południowym horyzontem - na wschodzie pod Wagą, a dalej pod Panną, Krukiem, Pucharem, Sekstansem i Rakiem, dochodząc aż do Procjona w Małym Psie. Wznosząca się głowa Węża Wodnego zbliża się do Żłóbka w Raku. Cały gwiazdozbiór możemy oglądać w wieczornych godzinach w maju i czerwcu; głowa jest dostępna do obserwacji już od stycznia.
    Wąż Wodny to właściwie mało interesujący gwiazdozbiór, nie posiadający jaśniejszych gwiazd. Dlatego jedyna jasna gwiazda nazywa się Alfard, co po arabsku znaczy ”Osamotniona". Ten czerwony olbrzym, oddalony od nas o sto trzydzieści lat świetlnych, zbliża się ku nam z szybkością 3 km/s. Wypromieniowuje prawie sto razy więcej energii niż Słońce. Alfarda łatwo możemy odnaleźć na niebie, ponieważ ku niemu skierowana jest linia łącząca Kastora z Polluksem. Ma on wyraźnie pomarańczowe zabarwienie.                                                   
    Pod Kłosem Panny są widoczne niekiedy dwie jasne, blisko siebie leżące gwiazdy. Jaśniejszą z nich, stale widoczną, jest g Hya. Drugą możemy gołym okiem oglądać tylko niekiedy, ponieważ jest gwiazdą zmienną. Na mapie nieba nosi oznaczenie R Hydrae i ma takie same właściwości, jak Cudowna w Wielorybie. Moc jej promieniowania w okresie trzystu osiemdziesięciu siedmiu dni spada aż czterysta razy. W czasie minimum swego blasku może być widoczna tylko przez teleskopy. Gwiazdy, które zmieniają swą jasność w okresie od stu do tysiąca dni, nazywamy zmiennymi długookresowymi. Są to pulsujące czerwone olbrzymy. Większość z nich wysyła tylko podczerwone, niewidoczne promieniowanie cieplne. Temperatura ich powierzchni w minimum blasku spada do 1700°, a zatem są to najchłodniejsze gwiazdy, jakie obserwujemy we Wszechświecie.

Mały Lew

Leo Minor, Leonis Minoris - LMi



http://gwiazdozbiory.pl/LMi.gif



Nazwę temu małemu, niczym nie wyróżniającemu się gwiazdozbiorowi nadał w drugiej połowie XVII stulecia rajca i astronom gdański Jan Heweliusz. W swym dziele "Prodromus Astronomiae" wymienia on ponadto kilkanaście innych gwiazdozbiorów leżących w tych obszarach nieba, gdzie nie ma zbyt wielu gwiazd. W latach dwudziestych naszego stulecia Mały Lew został przyjęty przez Międzynarodową Unię Astronomiczną jako jeden z osiemdziesięciu ośmiu gwiazdozbiorów wypełniających niebo. Przedtem nie było międzynarodowego porozumienia o podziale nieba na gwiazdozbiory.
    Małego Lwa łatwo znajdziemy między Wielkim Wozem a Lwem. Brak w nim ciekawszych obiektów do obserwacji małymi lunetami.

Kompas

Pyxis, Pyxidis - Pyx



http://gwiazdozbiory.pl/Pyx.gif



Na każdym okręcie musi być kompas. Logiczne przeto jest, że utworzony w czasach nowożytnych gwiazdozbiór Kompas znajduje się w bliskim sąsiedztwie Okrętu Argo. Na południe od Kompasu leży Żagiel, a na zachód - Rufa.
    Kompas jest małym, niewyraźnym gwiazdozbiorem położonym na południe od głowy Węża Wodnego. U nas możemy go obserwować pod koniec zimy nisko nad południowym horyzontem. Zawiera tylko kilka słabych gwiazd. Gwiazda a Pyx jest bardzo gorącym obiektem, odległym o około pięćset lat świetlnych. Natomiast b Pyx, podobna do naszego Słońca, znajduje się w odległości dwustu trzydziestu lat świetlnych i wypromieniowuje sto razy więcej energii niż Słońce.

Pompa

Antila, Antilae - Ant



http://gwiazdozbiory.pl/Ant.gif



Nazwę temu gwiazdozbiorowi nadał Francuz Lacaille*. W czasach mu współczesnych więcej gwiazdozbiorów otrzymało nazwy niektórych przyrządów naukowych ułatwiających uczonym badania.
    Pompa leży w pobliżu przedniej części gwiazdozbioru Węża Wodnego, tuż nad Żaglem. Na samej niemal granicy z tym gwiazdozbiorem znajduje się jasna mgławica planetarna NGC 3132, widoczna i przez mniejsze lunety. Niestety, dla nas jest dostępna do obserwacji w niekorzystnym położeniu, bo tuż nad horyzontem.

* Lacaille Nicolas Louis (1713-1762), astronom francuski, w latach 1750-1754 dokonywał obserwacji na Przylądku Dobrej Nadziei. Owocem tych prac był wydany w roku 1763 katalog, zawierający pozycje 9766 gwiazd.

Sekstans

Sextans, Sextantis - Sex


http://gwiazdozbiory.pl/Sex.gif



   I ten gwiazdozbiór uformował w XVII stuleciu Jan Heweliusz. To niewielkie ugrupowanie gwiazd ma zatem nazwę przyrządu służącego do wyznaczania pozycji ciał niebieskich. Gwiazdozbiór odnajdziemy między Lwem, Wężem Wodnym i Pucharem. Stosunkowo jasna gwiazda a Sex leży na równiku niebieskim, który dzieli niebo na półkulę północną (nad równikiem) i południową (pod równikiem). Położenie gwiazd, planet, Słońca, księżyców, komet i innych obiektów niebieskich wyznacza się tak samo, jak położenie miast na Ziemi. Geograficznej długości odpowiada rektascensja, którą mierzymy od punktu równonocy wiosennej w kierunku wschodnim, geograficznej zaś szerokości odpowiada na niebie deklinacja, czyli kątowa odległość od równika niebieskiego.

Kruk

Corvus, Corvi - Crv



http://gwiazdozbiory.pl/Crv.gif



   Według mitologii greckiej bóg Słońca Apollo posłał kruka, by mu przyniósł puchar wody, którą chciał ofiarować Zeusowi. Lecz kruk szybko się męczył i często siadał na drzewach figowych. W końcu przyszła mu ochota na figi, a ponieważ nie były jeszcze dojrzałe, czekał, aż dojrzeją. Po upływie długiego czasu wrócił do Apollina z niczym. Apollo przejrzał jednak kruka i srogo go ukarał. Musi teraz stać przed pucharem wody, ale nie wolno mu się napić, bo hydra pilnuje pucharu, l tak wszyscy troje (kruk, puchar i hydra) znaleźli się obok siebie na niebie.
    Kruk jest małym gwiazdozbiorem, widocznym na wieczornym niebie od kwietnia do czerwca. Leży pod gwiazdozbiorem Panny. Obie gwiazdy w skrzydłach Kruka są skierowane ku Kłosowi Panny. Ona ułatwi nam odnalezienie 5 jaśniejszych gwiazd Kruka.

Puchar

Crater, Crateris - Crt



http://gwiazdozbiory.pl/Crt.gif



   W tym pucharze kruk miał przynieść wody Apollinowi, ale nie przyniósł. Puchar jest więc na niebie nachylony ku krukowi, by mu przypominał jego niedbałość.
    Gwiazdozbiór Pucharu jest podobny do greckiej wazy, zwanej kraterem. Znajduje się między Lwem a Wężem Wodnym, na zachód od Kruka. Gwiazda Alkes jest olbrzymem, który wysyła czterdzieści razy więcej promieniowania od Słońca. Oddalona jest od nas o sto sześćdziesiąt lat świetlnych. Poza nią w tym skromnym gwiazdozbiorze żadnego interesującego obiektu już nie znajdziemy.

Offline

 

#4 2007-12-23 21:38:35

 Niedzwiedz

http://img532.imageshack.us/img532/2766/techniczny.png

status 5955795
6340244
Skąd: ta pewność?
Zarejestrowany: 2007-08-13
Posty: 626
WWW

Re: Gwiazdozbiory

NIEBO LETNIE



http://gwiazdozbiory.pl/Dra.html



Wygląd gwiaździstego nieba zmienia się w każdym miesiącu. Niektóre gwiazdozbiory zachodzą, podczas gdy inne wschodzą. Jeżeli oglądamy tę samą część nieba o jednakowej godzinie wieczorem, to po upływie jednego miesiąca stwierdzimy, iż gwiazdozbiory pzresunęły się o 30 stopni na zachód.

        Lato, okres wakacji, jest wyjątkowo dogodne do obserwacji nieba. Wprawdzie noce wówczas są krótkie, ale za to ciepłe, a Droga Mleczna świeci w pełnej krasie. Jej srebrzysty pas rozpościera się na sklepieniu nieba wysoko nad południowym horyzontem i ginie gdzieś po jego północnej stronie. W pasie Drogi Mlecznej znajdziemy wyraźny trójkąt letni. Jego wierzchołki tworzą trzy jasne gwiazdy: Deneb w Łabędziu, Altair w Orle i Wega w Lutni. Gwiazdozbiór Łabędzia ma kształt krzyża, dlatego też często nazywa się go Krzyżem Północy. Jeżeli raz przedłużymy odległość Deneba od Wegi, to posuwając się w tym kierunku natrafimy na charakterystyczny kwadrat Herkulesa. Przedstawia on odwróconą literę K. W południowej części Drogi Mlecznej znajdują się dwa gwiazdozbiory zwierzyńcowe. Przy zachodnim jej brzegu jest Skorpion z nadolbrzymem, czerwonym Antaresem, a we wschodniej części, gdzie jej pas jest najjaśniejszy, leży gwiazdozbiór Strzelca. Daleko za gwiazdami tej konstelacji znajduje się środek Galaktyki, dostępny do obserwacji tylko na falach radiowych. Na wschód od Strzelca pod Orłem znajdziemy niewyraźny gwiazdozbiór zwierzyńcowy Koziorożca. W pasie Zodiaku między Skorpionem a Panna jest Waga. Między zaś Herkulesem a Skorpionem rozciąga się rozległy Wężownik i Wąż. Wysoko nad zachodnim horyzontem znajduje się Wolarz, ku któremu skierowany jest dyszel Wielkiego Wozu. Między Wolarzem a Herkulesem znajdziemy mały, lecz regularny gwiazdozbiór Korony Północnej . Za zachodni horyzont zachodzi Panna. A w obszarze nieba między Orłem a Łabędziem są trzy drobne gwiazdozbiory: Delfin, Lis i Strzała. Pomiędzy natomiast Orłem a Strzelcem jest Tarcza.



[center] Łabędź

Cygnus, Cygni - Cyg



http://gwiazdozbiory.pl/Cyg.gif



Legenda mówi, że władca Olimpu, wszechpotężny Zeus, chciał przyjrzeć się ludziom i dlatego zamienił się w Łabędzia. W tej postaci odwiedził także spartańską królową Ledę, zaintrygowany jej urodą. Aby się do niej zbliżyć, pozwolił się prześladować olbrzymiemu orłowi, przed którym królowa go obroniła. Leda została matką pięknej Heleny, o którą wybuchła wojna trojańska.
    Gwiazdozbiór przypomina łabędzia lecącego przez Mleczną Drogę ku południowi. Biała gwiazda Deneb tworzy razem z Wegą w Lutni na zachodzie i Altairem w Orle na południu rzucający się w oczy trójkąt nieba letniego. Łabędzia można oglądać wieczorem od czerwca do stycznia. Bywa czasem zwany Krzyżem Północy.
    Nasz układ planetarny pędzi wraz z sąsiednimi gwiazdami w kierunku Łabędzia z szybkością 230 km/s. Jest to następstwo rotacji naszej Galaktyki. Słońce obiega jej jądro raz na dwieście milionów lat (jest to tak zwany rok galaktyczny).
    Nadolbrzymy Deneb i Sadir wypromieniowują dziesięć tysięcy razy więcej energii niż Słońce. Gwiazda 61 Cygni (razem z gwiazdami a, g i e tworzy równoległobok) sławna jest z tego, że była pierwszą gwiazdą, dla której wyznaczono odległość (w roku 1837). Ma niewielkiego towarzysza o masie wynoszącej zaledwie jedną setną masy Słońca. Ciało takie jest bardziej podobne do Jowisza aniżeli do gwiazdy.
    W pobliżu gwiazdy e znajduje się rzęsista mgławica (NGC 6992-5 i NGC 6960), której delikatne włókna stale się jeszcze rozprężają. Mgławica ta jest pozostałością po potężnej eksplozji supernowej sprzed stu pięćdziesięciu tysięcy lat. Mimo to do dziś stanowi ona wydajne źródło promieniowania radiowego.
    W Łabędziu znanych jest przeszło czterysta gwiazd zmiennych, a między nimi są trzy nowe. Czerwoną gwiazdę c w szyi Łabędzia można zobaczyć gołym okiem tylko w pobliżu maksimum blasku, W minimum jest dostępna do obserwacji jedynie dużymi lunetami. Blask jej słabnie aż dziesięciokrotnie w okresie czterystu siedmiu dni. Ma wówczas bardzo niską temperaturę powierzchni, wynoszącą 1640°. Jest to jedna z najchłodniejszych gwiazd. Ale w Łabędziu odkryto również najcieplejsze gwiazdy (tak zwane gwiazdy Wolfa-Rayeta), których temperatura powierzchni wynosi 80000°. Gwiazdy te nie mogą mieć więcej niż kilkadziesiąt tysięcy lat. Wyrzucają w okoliczną przestrzeń tak wielkie ilości promieniowania i materii, że może to trwać najwyżej pięćdziesiąt tysięcy lat. 
    W gwiazdozbiorze Łabędzia znanych jest przeszło tysiąc gwiazd podwójnych. Do najpiękniejszych należy układ Albireo (b Cyg), którego jaśniejszy składnik złotożółty ma niebieskiego towarzysza. Jest tam również wiele gwiazd wielokrotnych i otwartych gromad gwiezdnych. Do obserwacji małą lunetą nadaje się piękna gromada M 39 położona nad Denebem.

Lutnia

Lyra, Lyrae - Lyr



http://gwiazdozbiory.pl/Lyr.gif



Dawni Grecy otaczali czcią nie tylko bohaterów i mocarzy, ale i artystów. Wielkim artystą w tych legendarnych czasach był śpiewak Orfeusz, który grał na darowanym mu przez samych bogów instrumencie - na lutni. Grał tak pięknie, że dzikie zwierzęta stawały się potulne, a nawet wzruszały się skały. Swą sztuką udobruchał władcę podziemi - Hadesa, nie potrafił jednak śpiewem ułagodzić gniewu pijanych bachantek, które go rozszarpały, ponieważ unikał ich towarzystwa. Jego czarodziejską lutnię wrzuciły do rzeki, lecz muzy (opiekunki sztuk) uprosiły bogów, by została przeniesiona na niebo i trwała tam po wieczne czasy jako jeden z gwiazdozbiorów.
    Lutnia jest małym, ale wyraźnym i interesującym gwiazdozbiorem położonym między Łabędziem a Herkulesem. U nas można ją obserwować wieczorem od maja do stycznia. Niebieskawa Wega należy do najjaśniejszych gwiazd naszego nieba. Jest to gwiazda okołobiegunowa. Promieniuje sto razy silniej niż Słońce. Znajduje się od nas w odległości dwudziestu sześciu lat świetlnych. Ma jasnoniebieską barwę, a ponieważ w letnich miesiącach widzimy ją wieczorem nad głową, toteż nie można jej pomylić z inną gwiazdą.
    Gwiazda b (Sheliak - arabska nazwa Lutni) jest zmienną zakryciową. Oba składniki są większe od Słońca, a swym kształtem przypominają bardziej jajka niż kule; są to wydłużone elipsoidy. Ten układ podwójny zmienia swą jasność nie tylko w okresie zakrycia. Ponadto obie gwiazdy otoczone są wspólną powłoką gazową, która się szybko rozpręża.
    Gwiazda e jest układem poczwórnym, składającym się z dwóch par obiegających wspólny środek ciężkości w dużej odległości.
    Pośrodku między gwiazdami b i g zobaczymy przez lunetę mgławicę planetarną (M 57) w kształcie pierścienia (obiekty takie nazywamy planetarnymi, ponieważ ich tarcze przypominają tarcze planet).
    Znana gwiazda RR Lyrae jest niewidoczna gołym okiem. Pulsuje regularnie, tak samo jak d Cephei. Jednak okres jej pulsacji jest krótszy niż jeden dzień i dlatego RR Lyrae oraz podobnie pulsujące gwiazdy nazywamy krótkookresowymi cefeidami. Są to stare obiekty, tworzące w Galaktyce składowy podsystem sferyczny. Występują też w gromadach kulistych, najstarszych tworach galaktycznych. Ponieważ natężenie ich promieniowania jest znane (wypromieniowują sto razy więcej energii niż Słońce), można wyznaczyć ich odległość. Im gwiazda tego typu jest bardziej odległa, tym słabiej świeci na niebie, gdyż dochodzi od niej mniej światła. Przyrządem pomiarowym (fotometrem) można dokładnie zmierzyć natężenie dochodzącego ku nam z gwiazdy światła.
    Blisko granicy Lutni z Herkulesem leży radiant Liryd. Ten rój meteoroidów znany jest od przeszło dwóch tysięcy lat. Pojawia się każdego roku między 20 a 22 kwietnia.

Orzeł

Aquila, Aquilae - Aql



http://gwiazdozbiory.pl/Aql.gif



Gdy bogowie na Olimpie popijali ambrozję, pełne puchary roznosiła Hebe, córka Zeusa i Hery. Pewnego razu potknęła się o coś i upadła. Rozgniewało to pana bogów i ludzi, toteż za karę pozbawił ją tej funkcji. Hebe stała się później sławna z tego, ze wyszła za bohaterskiego Heraklesa (Herkulesa). Po niej funkcję podczaszego objął trojański chłopiec Ganimedes, którego Zeus zamienił w orła i przyniósł na Olimp. Fantazja Greków identyfikowała orła z Ganimedesem i dopatrzyła się go w letnim ugrupowaniu gwiazd, już przez mieszkańców Mezopotamii zwanego Orłem.
    Mały, lecz piękny gwiazdozbiór leżący w Drodze Mlecznej pod Łabędziem jest widoczny na wieczornym niebie od czerwca do końca roku. Najjaśniejsza jego gwiazda Altair (Atair) znajduje się od nas w odległości zaledwie piętnastu lat świetlnych. Ma dwukrotnie większą średnicę od naszego Słońca i jest od niego dziesięciokrotnie jaśniejsza. Ta biała gwiazda zbliża się Ku naszemu układowi planetarnemu z szybkością 26 km/s. Po obu jej stronach znajdują się słabsze gwiazdy. Na południu jest pomarańczowa b Aql (AIshain - zniekształcona nazwa orła po persku), oddalona od nas o czterdzieści dwa lata świetle. Właśnie tak z tej odległości wygląda nasze Słońce (zupełnie zwyczajna, żółtawa mała gwiazdka!). Na północy natomiast sąsiaduje z Altairem gwiazda g (Reda, Tarazed).
    Na uwagę zasługuje gwiazda zmienna h Aql, najjaśniejsza cefeida na niebie. Swą jasność zmienia bardzo regularnie w okresie jednego tygodnia. Zmiany te możemy śledzić porównując blask cefeidy z jasnością sąsiednich gwiazd. Ma średnicę pięćdziesiąt razy większą od Słońca, a oddalona jest od nas o dwieście lat świetlnych. Wyznaczanie odległości cefeid nie nastręcza zbyt dużych trudności. Między bowiem ich absolutną jasnością (to jest całkowitym wypromieniowaniem energii) a okresem zmienności (czasem upływającym między dwoma szczytami jasności) zachodzi ścisły związek. Okres zmienności można dokładnie wyznaczyć obserwując stopień jasności danej cefeidy przez dłuższy czas. Natomiast ze stosunku okres-jasność wyznaczamy znowu jasność absolutną. W ten sposób można łatwo obliczyć odległość cefeidy, bo jej widoma jasność jest przecież tym mniejsza, im dalej się znajduje.
    Cefeidy są po prostu słupami milowymi Wszechświata. Z ich pomocą wyznaczamy wielkie odległości (setki, tysiące i miliony lat świetlnych) zarówno wewnątrz Galaktyki, jak i w bliskich galaktykach sąsiednich.

Lis

Vulpecula, Vulpeculae - Vul



http://gwiazdozbiory.pl/Vul.gif



I znowu jeden ze współczesnych gwiazdozbiorów, z którym nie jest związana żadna opowieść mitologiczna. Pierwotnie ten niczym nie odznaczający się gwiazdozbiór nazywano Lisem z gęsią; obecnie używa się tylko nazwy Lis (Vulpecula).
    Lis jest małym gwiazdozbiorem leżącym w odgałęzieniu Drogi Mlecznej. Znajduje się na południe od Łabędzia, tuż przy gwieździe Albireo (b Cyg). Najznakomitszym obiektem w Lisie jest wielka mgławica planetarna M 27 o rozmiarach osiem na cztery minuty kątowe (średnica Księżyca ma trzydzieści minut kątowych). Ze względu na kształt nazwano ją Chinką (Dumb-bell). Do jej obserwacji trzeba użyć małej lunety. Jak każda mgławica planetarna, tak i Chinka jest oświetlona przez bardzo gorącą gwiazdę (temperatura powierzchni sto tysięcy stopni) znajdującą się w samym jej środku. Tak gorąca gwiazda wypromieniowuje głównie niewidoczne promienie nadfioletowe. Otaczająca ją mgławica przechwytuje to promieniowanie i zamienia je na promieniowanie widzialne, które potem wypromieniowuje (zjawisko zwane luminescencją).
    Mgławica ma średnicę równą jednemu rokowi świetlnemu i oddalona jest od nas o przeszło pięćset lat świetlnych. Nieustannie się rozpręża.

Delfin

Delphinus, Delphini - Del



http://gwiazdozbiory.pl/Del.gif



   Wytresowane delfiny, które potrafią na swym grzbiecie przewozić ludzi, nie są niczym nowym. Już antyczny śpiewak Arion przebył morze na grzbiecie delfina. Kiedyś bowiem na trasie z Sycylii do Koryntu piraci napadli łódź, którą płynął. Wiedzieli, że za swą grę otrzymał dużo pieniędzy, i zrabowali mu je. A ponieważ Ariona jakoś instynktownie się bali, postanowili go zabić. Arion uprosił ich, by mu zezwolili ostatni jeszcze raz zaśpiewać i zagrać na lutni. Głupcy się na to zgodzili, toteż gdy go potem wrzucili do morza, nie utonął. Piękna gra Ariona zwabiła stado delfinów, jeden z nich wziął śpiewaka na grzbiet i dopłynął z nim do portu. W nagrodę za ocalenie życia wielkiemu artyście uwieczniono delfina na niebie.
    Delfin jest małym gwiazdozbiorem położonym w pobliżu Altaira, bardzo blisko wschodniego brzegu Drogi Mlecznej. Często ludzie biorą go mylnie za Mały Wóz.
    Gwiazda g Del stanowi układ podwójny. Główny, żółty składnik jest bardzo podobny do naszego Słońca. W odległości dziesięciu sekund kątowych (jest to kąt, pod jakim widzielibyśmy dwudziestogroszową monetę z odległości pół kilometra) od niego znajduje się zielonawy towarzysz. Obie gwiazdy nawzajem się przyciągają i obiegają wspólny środek ciężkości w okresie kilku tysięcy lat. Gdyby żółtą gwiazdę obiegały zamieszkane planety, mieszkańcy tych planet widzieliby nasze Słońce akurat tak samo, jak my ów główny składnik układu g Del.

Strzała

Sagitta, Sagittae - Sge



http://gwiazdozbiory.pl/Sge.gif



  Maleńki gwiazdozbiór Strzała dostał się na niebo w nagrodę. Za pomocą bowiem tej strzały udało się kiedyś Apollinowi wytępić ród cyklopów, jednookich olbrzymów, którzy w ciągu wielu stuleci pustoszyli ziemię i szkodzili ludziom. Mieszkali podobno na Sycylii, nie przestrzegali praw gościnności i nie uznawali żadnych bogów, swą postawą więc dawali zły przykład ludziom. Dlatego bogowie musieli w końcu interweniować i usunąć ich z powierzchni globu ziemskiego.
    Inna legenda kojarzy ten gwiazdozbiór z umaczaną w żółci hydry strzałą, za pomocą której Herakles odnosił zwycięstwa nad różnymi potworami.
    Strzała jest małym gwiazdozbiorem w Drodze Mlecznej. Łatwo go odnajdziemy, gdyż leży między Altairem w Orle a Albireem w Łabędziu. Na wieczornym niebie można go oglądać od czerwca do stycznia. Jego gwiazdy są bardzo słabe. a Sagittae nazywa się Sham. Jest to nadolbrzym oddalony od nas o pięćset czterdzieści lat świetlnych, wypromieniowujący w każdej sekundzie dwieście razy więcej energii niż Słońce. Moc wypromieniowanej przez gwiazdę energii w ciągu jednej sekundy określamy jasnością energetyczną. Gdyby jasność energetyczną Słońca porównać ze światłem małej latarki, to jasność energetyczna najsłabszych gwiazd odpowiadałaby światłu świętojańskich robaczków, a najsilniejszych - światłu potężnych reflektorów przeciwlotniczych. W gwiazdozbiorze Strzały nie ma interesujących obiektów, które moglibyśmy obserwować przez małe lunety.

Herkules

Hercules, Herculis - Her



http://gwiazdozbiory.pl/Her.gif



Herkules (grecki Herakles) był synem władcy bogów i ludzi - Zeusa, oraz pięknej ziemianki Alkmeny, żony króla Teb. Od swego ojca dostał w posagu siłę i sławę. Ale bogini Hera, żona Zeusa, prześladowała go od urodzenia. Na nowo narodzone dziecię nasłała węże, by go udusiły. Jednak Herkules już jako dziecko był bardzo silny i węże udusił. Gdy dorósł, wyrocznia delficka jako pokutę kazała mu podjąć służbę u mykeńskiego króla Eurysteusa, który kazał mu spełniać trudne i niebezpieczne prace. Było ich dwanaście. Herkules musiał zabijać różne potwory, strzec królewskiej trzody itp. Najznakomitszym czynem Herkulesa było chyba wysprzątanie stajni Augiasza, do czego użył rzeki Penejos, której wartki strumień w kilka godzin wszystko wymył. Potem miał przynieść złote jabłka z ogrodu Hesperyd. l to zadanie Herkules pomyślnie wykonał, ale Eurysteus miał już względem niego dalsze plany. Po wykonaniu dwunastu zadań trzy lata spędził na służbie u królowej Omfali, gdzie ów mocarz i bohater musiał pracować i ubierać się jak niewiasta. Po upływie tego czasu znowu wrócił do zwykłego sposobu życia, walczył z różnymi wrogami i dokonał wielu dobrych czynów. W końcu, gdy dostał się na Olimp, bogini Hera pojednała się z nim i nawet za żonę dała mu swą córkę Hebe. Zeus uczynił go nieśmiertelnym i wskazał miejsce na niebie w pobliżu Hydry, którą Herkules niegdyś pokonał.
    Gwiazdozbiór ten łatwo zapamiętamy ze względu na wyraźny czworokąt utworzony z gwiazd h, z, e, p . Leży między Lutnią a Koroną Północną.
    Gwiazda a (Ras Algethi - Głowa Klęczącego) jest gwiazdą podwójną, oddaloną od nas o pięćset lat świetlnych. Oba jej składniki są olbrzymami. Jaśniejszy, czerwony, o średnicy osiem razy większej od średnicy Słońca zmienia swą jasność nieregularnie. Można to zauważyć porównując jego blask z blaskiem gwiazdy t Wężownika. Zmiany jasności następują wolno i można je śledzić gołym okiem.
    W kierunku gwiazdy n porusza się nasze Słońce wraz z planetami. Ten kierunek ruchu Układu Słonecznego względem sąsiednich gwiazd nazywamy apeksem. Szybkość ruchu w kierunku apeksu jest bardzo mała (20 km/s). Odwrotnie, szybkość ruchu Słońca i wszystkich gwiazd bliskich wokół środka Galaktyki jest duża (230 km/s).
    Na uwagę zasługuje kulista gromada gwiazd M 13 leżąca na linii łączącej gwiazdę h z z - mniej więcej w jednej trzeciej tej odległości. Można ją dostrzec gołym okiem, ale dopiero przez lornetkę rozpoznamy jej kształt przypominający głowę komety. Posługując się wielkim teleskopem rozróżnimy poszczególne gwiazdy w obszarach brzegowych. W środku gromady gwiazdy są bardzo stłoczone. Na powierzchni dziesięć razy mniejszej od powierzchni tarczy księżyca można fotograficznie uchwycić pół miliona gwiazd, czyli sto razy więcej, aniżeli gołym okiem widzimy na całym niebie.
    Dziś znamy ponad sto gromad podobnych do gromady M 13 w Herkulesie. Gwiazdy w takiej gromadzie przyciągają się nawzajem z wielką siłą, toteż zewnętrzne oddziaływanie grawitacyjne nie jest w stanie jej naruszyć. W przeciwieństwie do gromad otwartych (jako przykład niech służy c i h w Perseuszu) gromady kuliste są bardzo trwałe i stare. Ich wiek ocenia się na osiem do dziewięciu miliardów lat. Są to zarazem największe twory w Galaktyce.

Waga

Libra, Librae - Lib



http://gwiazdozbiory.pl/Lib.gif



  Jednym z niewielkich gwiazdozbiorów, które zamiast bohaterskich czynów dokumentują techniczne osiągnięcia dawnych narodów, jest Waga. Stanowi symbol jesiennego porównania dnia z nocą i wskazywała starożytnym rolnikom czas, kiedy należało siać oziminy. Nie tylko Grecy i Rzymianie, ale i Hindusi, Chińczycy i dawni Egipcjanie widzieli w tym skupieniu gwiazd wagę - przyrząd bardzo ważny w życiu.
    Ten mały, lecz wyraźny gwiazdozbiór leży na ekliptyce i jest jednym z dwunastu gwiazdozbiorów zwierzyńcowych. Ekliptykę podzielono na dwanaście gwiazdozbiorów, które przeważnie noszą nazwy zwierząt i dlatego zwiemy je Zwierzyńcem Niebieskim. Należą do nich: Baran, Byk, Bliźnięta, Rak, Lew, Panna, Waga, Niedźwiadek, Strzelec, Koziorożec, Wodnik i Ryby.
    Zodiak (koło zwierzyńcowe) to pas nieba po obu stronach ekliptyki, po którym przesuwa się nie tylko Słońce, ale i planety oraz Księżyc. Jest on podzielony na dwanaście równych części, zwanych znakami. Właściwie są to wymyślone prostokąty, szerokie na szesnaście, a długie na trzydzieści stopni, przedzielone ekliptyką na dwie równe części. Znakom tym starożytni astronomowie nadali nazwy gwiazdozbiorów, które wtedy (przed mniej więcej dwoma tysiącami lat) pokrywały się z przynależnymi im prostokątami. Ponieważ jednak punkt równonocy wiosennej przesuwa się po ekliptyce w kierunku przeciwnym ruchowi Słońca, przesuwają się także i prostokąty znaków Zodiaku. (W ciągu sześćdziesięciu lat znak równonocy wiosennej przesuwa się o pół stopnia, co odpowiada średnicy tarczy Księżyca). W ciągu więc dwóch tysięcy lat znaki zwierzyńcowe przesunęły się do innych gwiazdozbiorów. Na skutek tego poszczególne znaki Zodiaku nie pokrywają się już z gwiazdozbiorami, od których wzięły swe nazwy. Jeżeli więc ktoś urodził się pod znakiem Wagi, to w tym czasie Słońce znajdowało się w gwiazdozbiorze Panny. Ale greccy filozofowie i rzymscy wodzowie urodzeni pod znakiem Wagi przyszli na świat w czasie, kiedy Słońce faktycznie świeciło na tle gwiazdozbioru Wagi.
    Wcale się nie przejmujcie, jeżeli nie zrozumieliście powyższych wyjaśnień. Współczesny człowiek nie wierzy przecież we wróżby astrologiczne. Wspominamy o tym jedynie po to, byście wiedzieli, dlaczego atrakcyjny horoskop mówi o „urodzonych" pod znakiem, a nie pod gwiazdozbiorem.

Skorpion - (Niedźwiadek)

Scorpius, Scorpii - Sco



http://gwiazdozbiory.pl/Oph.html



Zgrupowanie gwiazd między Strzelcem a Wagą przypomina gotującego się do ukłucia skorpiona. Dlatego też starożytne narody gwiazdozbiór ten nazwały Skorpionem (u nas Niedźwiadek). Wschodzi on, gdy Orion zachodzi. Mit podaje, że bogini Artemida wypuściła kiedyś z podziemi ogromnego skorpiona, aby śmiertelnie ukłuł Oriona. Miała ku temu ważny powód. Orion był bardzo dzielnym myśliwym i wydawało się bogini, że swymi strzałami wygubi wszystkie zwierzęta. Za wierną służbę przeniosła na niebo skorpiona. Ale nie jest tam zbyt bezpieczny. Ucieka przed Strzelcem, który naciąga swój łuk i mierzy mu prosto w serce.
    Słońce w znaku Niedźwiadka przebywa stosunkowo krótko. Dawne legendy tłumaczą to tym, że kiedyś konnym zaprzęgiem słonecznego rydwanu powoził niedoświadczony Faeton. Konie przestraszyły się skorpiona i rydwan zbytnio zbliżył się do Ziemi. Olbrzymi żar, buchający z ognistego wozu, palił ziemię i zamieniał ją w pustynię. Aby ochronić ją przed całkowitym zniszczeniem, Zeus strącił błyskawicą Faetona do rzeki Erydan. Do dziś niektórzy mieszkańcy Ziemi są ciemnoskórzy. Są to potomkowie tych, którym niegdyś buchający ze słonecznego wozu ogień przypalił nieco skórę.
    Ten zwierzyńcowy gwiazdozbiór jest u nas widoczny wieczorem od maja do września. Ale zawsze znajduje się blisko horyzontu i dlatego widać go tylko częściowo. Znajdziemy w nim szereg interesujących obiektów. Do najciekawszych należy asocjacja gorących gwiazd. Terminem tym nazywamy zgrupowania bardzo młodych gwiazd, które powstały jednocześnie i niemal natychmiast po swych narodzinach rozpraszają się między inne gwiazdy Galaktyki. Jest to właściwie pewien rodzaj bardzo rozległej i nadzwyczaj luźnej, otwartej gromady gwiazd. Wiek asocjacji nie może być dłuższy niż dziesięć - dwanaście milionów lat. Na przykład asocjacja w Niedźwiadku liczy sobie około czterech milionów lat i zawiera przeszło sto gorących gwiazd. Jest od nas oddalona o cztery tysiące lat świetlnych, a jej średnica ma około stu lat świetlnych. Podobnych asocjacji znamy w Galaktyce kilka.
    Najbardziej rzucającą się gwiazdą konstelacji jest Antares, barwą przypominający planetę Mars. Stąd też pochodzi jej nazwa: Anti-Ares (anti znaczy przeciw, a Ares jest grecką nazwą Marsa). jest to chłodny nadolbrzym (3500 stopni) o średnicy trzysta razy większej od średnicy Słońca. Gdyby można było Układ Słoneczny umieścić wewnątrz Antaresa tak, aby Słońce znajdowało się w samym jego środku, Ziemia krążyłaby jeszcze sześćdziesiąt milionów kilometrów pod powierzchnią tego nadolbrzyma. Czerwonego Antaresa obiega słaby towarzysz o zielonkawej barwie, widoczny i przez mniejsze lunety. Obie gwiazdy są oddalone od nas o niecałe czterysta lat świetlnych.
    Następną interesującą gwiazdą, której jednak w naszych szerokościach geograficznych - niestety - nie widzimy, jest z Sco. Wypromieniowuje ona w każdej sekundzie sto tysięcy razy więcej energii niż nasze Słońce.
Gromada kulista gwiazd M4 leży najbliżej ze wszystkich gromad tego typu; jest od nas oddalona "tylko" o osiem tysięcy lat świetlnych.

Strzelec

Sagittarius, Sagittarii - Sgr



http://gwiazdozbiory.pl/Sgr.gif



  Obok pięknych bogiń i odważnych bohaterów w mitologii greckiej występowały także potwory. Należą do nich centaury - półludzie i półkonie - którzy z małymi wyjątkami żyli jak barbarzyńcy. Tylko kilku z nich było przychylnych ludziom. Jeden wychował młodego lekarza Eskulapa, drugi zaś opiekował się muzami. On też wynalazł łuk i za swe zasługi został umieszczony na niebie jako gwiazdozbiór Strzelca.
    Strzelec jest pięknym gwiazdozbiorem zwierzyńcowym nieba letniego, bardzo bogatym w gwiazdy podwójne i zmienne (zawiera ich przeszło tysiąc siedemset), a także w gromady i mgławice. Ale ponieważ u nas jest stale nisko nad horyzontem, większość tych obiektów możemy obserwować jedynie przez krótki okres w lecie. Gwiazdozbiór leży w najjaśniejszej części Drogi Mlecznej. W tym właśnie kierunku znajduje się środek naszej Galaktyki. O ile gwiazdy tej konstelacji są od nas oddalone o dziesiątki i setki lat świetlnych, to środek Galaktyki o trzydzieści tysięcy lat świetlnych. Światło stamtąd nigdy się do nas nie przedostaje, ponieważ jest pochłaniane przez ogromne obłoki gazu i pyłu międzygwiazdowego, które pozbawiają nas również wspaniałego widoku. Jądro Galaktyki świeciłoby na naszym niebie tak jasno, że nocą przedmioty rzucałyby tak samo cienie, jak podczas pełni Księżyca.
    Wszystkie wiadomości o jądrze Galaktyki uzyskujemy z analizy promieniowania o dłuższej fali, promieniowanie to bowiem dużo łatwiej przenika przez materię międzygwiazdową aniżeli światło. Tak więc dzięki promieniowaniu podczerwonemu i radiowemu wiemy, iż w środku Galaktyki istnieje małe jądro (o średnicy około siedmiu lat świetlnych) z dużą gęstością gwiazd. Jest ich tam około sto milionów razy więcej niż w takiej samej objętości przestrzeni naszych rejonów Galaktyki. Obok gwiazd występuje tam materia w formie nie znanej na Ziemi - w stanie burzliwego rozwoju.
    Z nieprzebranej liczby interesujących obiektów w Strzelcu na uwagę zasługują co najmniej trzy piękne mgławice gazowo-pyłowe, których światło pochodzi od leżących w bliskim sąsiedztwie gorących gwiazd. Są to: Trifid (M 20) oddalona o dwa tysiące lat świetlnych. Laguna (M 8) - o dwa i pół tysiąca lat i Omega (M 17), zwana też Podkową, znajdująca się w odległości trzech i pół tysiąca lat świetlnych.
    Także otwarte gromady gwiazd M 21, M 23, M 24 i M 25 oraz dwie gromady kuliste M 22 i M 55 są wdzięcznymi obiektami do obserwacji.
    Świecący obłok gwiazdowy w Strzelcu stanowi tylko drobną część jednego ramienia spiralnego naszej Galaktyki. Ramię to, zwane ramieniem Strzelca, jest oddalone od nas o dziesięć tysięcy lat świetlnych.

Koziorożec

Capricornus, Capricorni - Cap



http://gwiazdozbiory.pl/Cap.gif



Bogiem lasów, pól, stad i pasterzy był w Grecji Pan (w Rzymie Faun). Ponieważ swym wyglądem napędzał ludziom strachu, chętnie chodził sam po lasach, górach i dolinach, uprzyjemniając sobie czas grą na piszczałce. Lubił muzykę i taniec, toteż podczas jasnych nocy przygrywał nimfom do tańca. Pan był często przedstawiany na malowidłach, napisano o nim wiele poematów, stworzono szereg melodyjnych kompozycji, jego brodatą i rogatą głowę rzeźbiono w marmurze. Pan był symbolem pięknej pogody, a mimo to ludzie się go bali. Gdy ktoś znajdzie się nocą w lesie lub w osamotnionym miejscu, często ulega nieuzasadnionemu lękowi, do dziś zwanemu panicznym lękiem. Jest to strach, którego Pan napędzał niepożądanym gościom w lesie.
    Na starych mapach nieba Pan wyobrażany jest jako koziorożec z rybim ogonem. Taką postać przybierał podobno w czasach, kiedy uciekał po lądzie i po wodzie przed swym prześladowcą - olbrzymim Tyfonem. A ponieważ koziorożec dobrze skacze po skałach, dostał się na niebo jako symbol podnoszącego się Słońca - powrotu dłuższych dni i zapowiedź wiosny.
    Jeżeli przedłużymy linię łączącą Wegę w Lutni i Altaira w Orle, to natrafimy na cztery gwiazdy - rogi Koziorożca. Cały gwiazdozbiór leży na wschód od Strzelca, który w naszych czasach jest najbardziej na południe wysuniętym gwiazdozbiorem zwierzyńcowym. Słońce znajduje się w nim podczas przesilenia zimowego (przed Bożym Narodzeniem). Dawniej jednak, przed mniej więcej dwoma tysiącami lat, najbardziej na południu znajdował się gwiazdozbiór Koziorożca. W wyniku ruchu precesyjnego osi ziemskiej miejsce Koziorożca zajął Strzelec. Ale do dziś zwrotnik na południowej półkuli nosi nazwę zwrotnika Koziorożca. Nazwy kosmicznych i ziemskich obiektów trwają bowiem tysiąclecia. Mniej więcej co dwa tysiąclecia punkt przesilenia zimowego przesuwa się z jednego gwiazdozbioru Zodiaku do sąsiedniego w kierunku zachodnim. Przesuwanie się punktów przesileń i równonocy oraz ruch biegunów na niebie wywołuje ruch stożkowy osi rotacyjnej Ziemi.
    Gwiazda a Cap jest gwiazdą optycznie podwójną, gdyż jej składniki a1 i a2 tylko pozornie znajdują się na niebie blisko siebie. W rzeczywistości są zbyt daleko położone, aby oddziaływały na nie siły grawitacyjne i tworzyły fizyczną gwiazdę podwójną. Poruszają się niezależnie jedna od drugiej w różnych kierunkach przestrzeni.

Tarcza

Scutum, Scuti - Sct



http://gwiazdozbiory.pl/Sct.gif



Ten mały gwiazdozbiór otrzymał nazwę w XVII stuleciu. Jest więc bardzo młody i nie ma powiązania z żadną legendą antyczną. Został nazwany na cześć króla polskiego Jana Sobieskiego, który obronił Europę przed najazdem Turków. Po siedmiu latach od tego wydarzenia astronom gdański Heweliusz na chwałę czynu królewskiego nazwał ów gwiazdozbiór Tarczą Sobieskiego. Krzyż, który król miał wyklepany na swej bojowej tarczy, a który symbolizował jego posłannictwo, możemy także odnaleźć w gwiazdozbiorze. Cztery gwiazdy na brzegu tarczy przedstawiają czterech synów króla.
    Tarcza znajduje się w bardzo jasnej części Drogi Mlecznej, między Orłem a Strzelcem. Podczas bezksiężycowych nocy ujrzymy tu jasny obłok gwiazdowy. Jest to ogromne skupienie odległych gwiazd, które dla oka zlewają się w świecącą mgiełkę. Podobnych obłoków gwiazdowych jest więcej w Drodze Mlecznej.
    Niedaleko gwiazdy zmiennej R Scuti znajdziemy jedną z najpiękniejszych gromad otwartych M11, dobrze widoczną już przez lornetkę. Zawiera ona przeszło dwieście gwiazd oddalonych od nas o pięć tysięcy lat świetlnych, a tworzących gromadę o średnicy piętnastu lat świetlnych. Otwarte gromady gwiazd są młodymi, nietrwałymi tworami w ramionach Galaktyki. Pod wpływem jej grawitacyjnego oddziaływania gromady stopniowo rozlatują się.

Wężownik

Ophiuchus, Ophiuchi - Oph



http://gwiazdozbiory.pl/Oph.gif



  Wężownik jest wyobrażany na niebie w postaci silnego męża, dzierżącego w rękach wielkiego węża. Na imię miał Asklepios (łac. Eskulap). Był synem Apollina i nimfy Koronis i stał się słynnym lekarzem. Wychowywał się pod opieką bardzo mądrego i wykształconego centaura Chajrona, który podobno nauczył go leczyć wszystkie choroby i goić wszelkie rany, a nawet wskrzeszać zmarłych. Naruszałoby to jednak porządek świata i dlatego bogowie pogniewali się na Asklepiosa, zwłaszcza Hades, bóg podziemi. Bał się po prostu, że wkrótce będzie miał świat podziemny pusty, toteż uprosił Zeusa, aby Asklepiosa w jakiś sposób usunął. Wszechmocny Zeus przeniósł sławnego lekarza na niebo. Również wąż, który pomagał mu szukać roślin leczniczych, dostał się tam razem z nim. Wąż jest do dziś symbolem lekarzy i aptekarzy.
    Wężownik jest rozległym gwiazdozbiorem nieba letniego położonym między Herkulesem a Strzelcem. Nie zalicza się go do gwiazdozbiorów zwierzyńcowych, ponieważ tylko niewielka jego część między Strzelcem a Niedźwiadkiem znajduje się na ekliptyce, która rozdziela gwiazdozbiór na dwie części: na Głowę (Serpens Caput) i na Ogon (Serpens Cauda).
    Najjaśniejsza gwiazda Ras Alhague (Głowa Świecącego Węża) jest olbrzymem o temperaturze powierzchni 10000 stopni, oddalonym od nas o sześćdziesiąt lat świetlnych. Odległość ta nieustannie się powiększa z szybkością 8 km/s. Ruch gwiazdy w naszym kierunku (lub od nas) nazywamy ruchem radialnym lub ruchem w kierunku promienia widzenia. W promieniowaniu Ras Alhague znajdują się wyraźne ślady gazu międzygwiazdowego, przez który światło gwiazdy przeniknęło. W jej widmie oprócz ciemnych linii, pochodzących z samej gwiazdy, znajdują się także linie ciemne, zwane międzygwiazdowymi. Pojawiają się w widmach wielu gwiazd naszej Galaktyki, a powstają na skutek pochłaniania określonych barw przez gaz międzygwiazdowy. W ten sposób otrzymujemy cenne dane o składzie chemicznym materii międzygwiazdowej.
    W roku 1604 w gwiazdozbiorze Wężownika wybuchła supernowa, która była jaśniejsza od Jowisza. Nosi ona nazwę supernowej Keplera - od nazwiska nadwornego astronoma cesarza Rudolfa II. Dziś świeci już tak słabo, że nie ujrzymy jej nawet przez najpotężniejsze teleskopy.
    W gwiazdozbiorze tym znajduje się również interesująca gwiazda widoczna tylko w lunecie; na cześć odkrywcy nazwano ją Strzałą Barnarda (Gwiazda Barnarda, Velix Barnardi). Jest od nas oddalona o sześć lat świetlnych i porusza się po niebie najszybciej ze wszystkich gwiazd. W ciągu dwóch stuleci przesuwa się bowiem aż o średnicę Księżyca. Gdyby tak szybko poruszały się po niebie wszystkie gwiazdy, kształt gwiazdozbiorów zmieniłby się już po upływie kilku stuleci.
    Cztery gromady kuliste tworzą pary gromad M 10 z M 12 i M 19 z M 62.

Wąż

Serpens, Serpentis - Ser



http://gwiazdozbiory.pl/Ser.gif



Wąż, symbol przezorności i mądrości, stał się pomocnikiem lekarza, wyszukiwał z nim w lesie rośliny i korzonki lecznicze. Dlatego też Asklepios wyobrażany był z laską, po której wije się wąż. Jest to symbol nieustannego odradzania się życia. W wielu starych aptekach i dawnych księgach lekarskich możemy jeszcze spotkać taki znak.
    Cały gwiazdozbiór Węża można u nas oglądać w wieczornych godzinach od czerwca do listopada. Jest to długi gwiazdozbiór leżący po obu stronach Wężownika, który go dzieli na dwie części. Na zachód od Wężownika znajduje się Głowa Węża, która wyciągnięta jest w kierunku Korony Północnej, natomiast na wschód, w kierunku Orła, wije się Ogon Węża.
    Gwiazda a nazywa się Unuk (pierwotnie nazywała się Unuk El Haia, co znaczy Szyja Węża). Jest to pomarańczowy olbrzym oddalony od nas o osiem lat świetlnych. W Ogonie Węża znajduje się jedna z najpiękniejszych gwiazd podwójnych Alya. Można się jej przyjrzeć przez małą lunetę. Oba składniki są żółte.
    Gromada kulista M 5 należy do najjaśniejszych obiektów tego typu na niebie. Zawiera 60000 gwiazd i jest od nas oddalona o dwadzieścia siedem tysięcy lat świetlnych. Przypomina gromadę kulistą w Herkulesie. Jest tak samo bardzo stara, powstała bowiem z pierwotnego gazu w najwcześniejszych dziejach Wszechświata.
    Przed mniej więcej dziewięcioma miliardami lat nie było jeszcze gwiazd, Słońca i planet, a nawet wielu galaktyk. Nasza Galaktyka składała się wtedy z olbrzymiego ciemnego obłoku gazowego. Miał on w przybliżeniu kształt kuli o średnicy stu tysięcy lat świetlnych. Na skutek siły przyciągania tworzyły się w nim zagęszczenia o średnicy kilku lat świetlnych. W nich potem koncentrowały się miliony mniejszych zagęszczeń o średnicy kilku miesięcy świetlnych - zarodki dzisiejszych gwiazd.

Offline

 

#5 2008-02-13 15:55:39

 Niedzwiedz

http://img532.imageshack.us/img532/2766/techniczny.png

status 5955795
6340244
Skąd: ta pewność?
Zarejestrowany: 2007-08-13
Posty: 626
WWW

Re: Gwiazdozbiory

ZODIAK




Według zasad astrologicznych, cały system słoneczny stanowi jedną całość, a wszystkie jego planety obracają się dookoła Słońca.

Drogę, po której krążą nazwano Zodiakiem. Dlatego też horoskopy oparte są na dacie i są uzależnione od występowania Słońca w jednej z dwunastu części Zodiaku. Tysiące lat temu zauważono, że droga Zodiaku zbliżona jest do koła i podzielili ją na dwanaście równych części, które stanowią znaki Zodiaku. Działanie Słońca, Księżyca i planet ciągle się w nich zmienia.

Współczesna astrologia zajmuje się wpływem, jaki wywierają planety na życie ludzkie i na występujące w nim zdarzenia. Częściej jednak określa cechy ogólne i potencjalne możliwości, niż usiłuje przewidzieć przyszłość. Ułatwia też znalezienie odpowiedzi na pytania: jacy jesteśmy, czy potrafimy samokrytycznie oceniać własne słabości, niedostatki i namiętności? Astrologia zodiakalna pomaga nam też lepiej zrozumieć innych, co może przyczynić się do łatwiejszych stosunków międzyludzkich z tymi, z którymi żyjemy na co dzień.

Baran ( 21 marzec - 20 kwiecień ) żywioł - ogień: władca - Mars

Osoby urodzone pod znakiem Barana są inteligentne, pracowite i posiadają duży dar wymowy. Obdarzeni cechami dobrymi, ale i cechami, które nie zjednują im przyjaciół. Niektórych cechuje nadmierna impulsywność, wojownicze skłonności, bezwzględność i niekiedy mściwość. Cechy pozytywne to przede wszystkim to, że są uczynni, szlachetni, uczciwi i oddani tym, którzy je rozumieją. Są uprzejmi, lojalni, odważni, szczerzy i rozrzutni. Towarzyscy, ale zawsze niezależni. Lubią podróżować. Optymizm i niespożyta energia pobudza ich do nieustannego działania. Nie znoszą połowiczności w swoich działaniach, ale zdarza się też, że przeceniają swoje siły. Często zapadają na schorzenia głowy

Cechy charakteru: Barany promieniują młodością, inteligentni, indywidualiści, odważni, energiczni, przedsiębiorczy, impulsywni, szczerzy, oddani przyjaciele, gaduły

Kobiety - mają dużo wdzięku i są lubiane w towarzystwie. Lubią przebywać i pracować w męskim zespole. Ich ideałem są silni, zdecydowani mężczyĄni.

MężczyĄni - niecierpliwi, impulsywni, narzucający innym swoje zdanie. Lubią robić niespodzianki swoim najbliższym, które nie zawsze są mile widziane.

Dewiza życiowa: "Jestem i działam"

Znaki Zodiaku przychylne Baranom: Strzelec, Lew

Żywioł - Ogień: nie jest go łatwo opanować i oznacza proces, a nie rzecz. Jak wybuchnie, potrafi zużyć powietrze, zagotować wodę i przypalić ziemię.

Planety: znaczenie, charakterystyka

Mars: znaczenie symboliczne - wojownik: strefa wpływu - działanie i energia

Aktywny i kompetentny, kojarzy się z siłą, ruchem fizycznym, konstruktywizmem, odwagą, inicjatywą, pewnością siebie, władzą

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Baran - niezależny, dynamiczny/pochopny, arogancki

Byk ( 21 kwiecień - 21 maj ) żywioł - ziemia: władca - Wenus

Osoby urodzone pod znakiem Byka są cierpliwe i ogólnie życzliwe do innych osób. Są dobrymi organizatorami i wytrwałymi pracownikami. Cechuje ich upartość, nieugiętość, a nawet zaciętość. Ambitni, chociaż ambicje często przerastają ich możliwości. Są egocentrykami, ale i ludĄmi nastawionymi do innych nieufnie i często zamkniętymi w sobie. Niejednokrotnie bywają zazdrośni i zdolni do tyranizowania innych. Są estetami kochającymi wszystko co piękne. Lubią podróże i pieniądze. Często zapadają na schorzenia gardła i krtani

Cechy charakteru: Byki są zdecydowane, stanowcze, praktyczne, cierpliwe, uczynne, dobrzy pracownicy, aktywni z inicjatywą, doceniają dobra materialne

Kobiety - są gospodarne. rozsądne, dbające o harmonię w domowym ognisku. Mają dużo wdzięku, są pogodne i ogólnie zadowolone z życia. Posiadają duże talenty artystyczne

MężczyĄni - lubią spokój i harmonię domowego ogniska. Dużą wagę przywiązują do więzi rodzinnych. Oszczędni w sprawach finansowych. Posiadają zdolności artystyczne

Dewiza życiowa: "Mam i chcę"

Znaki Zodiaku przychylne Bykom: Panna, Rak, Ryby, Koziorożec

Żywioł - Ziemia: piaszczysta lub żyzna nadaje się pod budowę lub uprawę. Potrafi utrzymać bieg wody, użyczyć miejsca ognisku, i współistnieć z powietrzem

Planety: znaczenie, charakterystyka

Wenus: znaczenie symboliczne - bogini miłości: strefa wpływu - uczucia i wartości

Łagodna i zmysłowa, wpływa na miłość, sztukę, przywiązanie, przyjemności, stan posiadania, moralność, małżeństwo, stosunki towarzyskie, oraz na sprawy, które człowiek najbardziej ceni

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Byk - stały, lojalny/uparty, zaborczy

BliĄnięta ( 22 maj - 21 czerwiec ) żywioł - powietrze: władca - Merkury

Osoby urodzone pod znakiem BliĄniąt często cechuje brak skupienia, niecierpliwość, znudzenie i zmęczenie. Niejednokrotnie zmieniają wygłoszone poglądy i zdania. Posiadają lotny umysł i obrotność, lecz na wszystko patrzą z dystansem. Inteligentni, zdolni do szybkich porównań i uogólnień. Dobrzy dyplomaci. Wrażliwi i życzliwi, są również krasomówcami, korzystającymi niejednokrotnie z ostrego dowcipu. Są "wygadani" i dlatego pasją ich jest udział w każdej dyskusji. Posiadają wielorakie zainteresowania, ale zbytnio się w nie nie zagłębiają. Są obdarzeni talentem artystycznym. Dobroduszni, uprzejmi i życzliwi. Cieszy ich aprobata i podziw. Często zapadają na schorzenia ramion.

Cechy charakteru: niecierpliwość, znudzenie, inteligencja, pomysłowość, szybkość myślenia, uzdolnienia językowe, poszukiwanie i podejmowanie optymalnych decyzji i rozwiązań, osobisty czar i humor, uduchowienie

Kobiety - chętnie pracują zawodowo, pasjonują je problemy nauki i kultury, lubią ciekawe dyskusje. Są wzorowymi paniami domu. Wrażliwe, nerwowe, pobudliwe, dobre i życzliwe, ale o nieposkromionej ciekawości i gadatliwości.

MężczyĄni - wymagający, grymaśni, wciąż poszukujący nowych wrażeń. Kochają wolność osobistą i niejednokrotnie szukają "zrozumienia" poza własnym domem, gdyż nie lubią nudy. Potrafią być opiekuńczy i szlachetni.

Dewiza życiowa: "Myślę i pojmuję"

Znaki Zodiaku przychylne BliĄniętom: Baran, BliĄnięta, Lew

Żywioł - Powietrze: wietrzne czy balsamiczne, jest niewidoczne i zawsze w ruchu. wznosi się nad ziemią, bąbelkami przenika przez wodę, daje się przetwarzać przez ogień, dla którego jest niezbędne.

Planety: znaczenie, charakterystyka

Merkury: znaczenie symboliczne - posłaniec: strefa wpływu - myśli

Szybki i wszechstronny. Ma wpływ na rozum, myśli, zasięg emocjonalny, niedalekie podróże i aktywność, zręczność, umiejętność wyrażania się, intelekt, oraz na wszystko co jest związane z porozumiewaniem się

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

BliĄnięta - łatwo przystosowujący się, komunikatywny/wyrachowany, skłonny do plotkarstwa

Rak ( 22 czerwiec - 22 lipiec ) żywioł - woda: władca - Księżyc

Osoby urodzone pod znakiem Raka są trochę egoistami żądnymi sławy. Nie lubią krytyki i bardzo przejmują się opinią otoczenia. Ambitne, wytrwałe i cierpliwe. Uparci w swoich poglądach. Prowadzą życie energiczne, pracują aktywnie zawodowo. Ich decyzje są zawsze przemyślane, przeanalizowane i odpowiedzialne. Mają wyjątkową pamięć. Chociaż sympatyczni, są jednak kapryśni i zmienni, nie lubią iść na ustępstwa. W stosunkach z ludĄmi przejawiają duży instynkt, który ostrzega ich przed niebezpieczeństwami. Lubią ciepło domowego ogniska, wzajemne zrozumienie i harmonie współżycia. Mają bogate życie wewnętrzne. Posiadają uzdolnienia do języków obcych. Często zapadają na schorzenia piersi.

Cechy charakteru: Rak jest sympatyczny, wrażliwy na piękno, kocha dom i rodzinę, uczciwy, krytyczny, łatwo ulega wzruszeniu, nieśmiały, marzyciel, w miłości wymaga inicjatywy od partnera

Kobiety - dobre i czułe, ciche i łagodne. Cierpliwe i konsekwentne w postępowaniu. Uprzejme, potrafią jednak przeprowadzić swoje zamysły tak, że inni uważają, iż realizują one zamysły innych. Z upływem czasu stają się złośliwe i hałaśliwe.

MężczyĄni - są energiczni, niezależni w swoich poglądach, nie lubiący krytyki. Kochają rodzinę i przywiązanie do rodzinnego życia. Są domatorami ceniącymi spokój.

Dewiza życiowa: "Czuję i ochraniam"

Znaki Zodiaku przychylne Rakom: Skorpion, Ryby, Panna, Rak

Żywioł - Woda: czysta czy mętna, sama ustala swój poziom, może wyparować, zamarznąć, utworzyć tęczę

Planety: znaczenie, charakterystyka

Księżyc: znaczenie symboliczne - zwierciadło życia: strefa wpływu - nastroje

Dotyczy wrażliwości i wychowania. Jest w każdej charakterystyce pierwiastkiem żeńskim. Związany z płynnością, cyklicznością, nawykami, odtwarzaniem, pożądaniami, płodnością, oraz potrzebą bliskości

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Rak - współczujący, wrażliwy/obrażalski, narzucający się

Lew ( 23 lipiec - 22 sierpień ) żywioł - ogień: władca - Słońce

Osoby urodzone pod znakiem Lwa są impulsywni, niejednokrotnie agresywni, a chcąc osiągnąć cel nie liczą się ze stroną przeciwną. niejednokrotnie cechuje ich upór, zawziętość, pycha i bezwzględność. Działają pod wpływem chwili i nastroju. Z tego powodu często ujawniają wyraĄnie swoje sympatie i nienawiści, wtedy bywają aroganccy, szorstcy i odpychający. Odznaczają się silną wolą w dążeniu do osiągnięcia autorytetu i władzy. Energiczne i przedsiębiorcze, zdecydowane w czynach i w słowach. Inteligentne, wyrozumiałe dążą do osiągnięcia wytyczonego celu. Bywają również mili i serdeczni.

Cechy charakteru: Lew, męski aktywny znak, stawia duże wymagania sobie i innym, ambitny, pracowity, niezależny. Często realizuje swoje plany. Ceni komfort. Uczciwy, prawdomówny. Wierny i lojalny.

Kobiety - delikatne, wielkie damy, a równocześnie znakomicie prowadzące dom, nawet w najbardziej trudnych warunkach. Impulsywne, władcze, szczerze oddane ukochanym osobom.

MężczyĄni - nie posiadają zmysłu praktycznego. Cenią związki rodzinne i przyjacielskie, ale pod tym względem trzeba się liczyć z ich zmiennym charakterem. Wyróżniają się w otoczeniu z uwagi na swój egoizm, brak tolerancji i cynizm.

Dewiza życiowa: "Chcę i mogę"

Znaki Zodiaku przychylne Lwom: Waga, Strzelec, Baran, Lew

Żywioł - Ogień: nie jest go łatwo opanować i oznacza proces, a nie rzecz. Jak wybuchnie, potrafi zużyć powietrze, zagotować wodę i przypalić ziemię.

Planety: znaczenie, charakterystyka

Słońce: znaczenie symboliczne - Ąródło życia: strefa wpływu - osobowość

Dodaje energii i wzmacnia. Jest pierwiastkiem męskim w każdej charakterystyce. Kojarzy się z godnością, zdrowiem, przywództwem, własnym ja, a także zdolnościami i doświadczeniem

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Lew - pewny siebie, hojny/pompatyczny, pretensjonalny

Panna ( 23sierpień - 22 wrzesień ) żywioł - woda: władca - Merkury

Osoby urodzone pod znakiem Panny niejednokrotnie cechuje nadmierna oszczędność i egocentryzm. Bywają przemądrzałe. W warunkach niesprzyjających potrafią być krytyczni, przebiegli i apodyktyczni, mogą nawet ulegać zazdrości i plotkarstwu. Są pilni, systematyczni, dokładni, staranni i uczciwi w działaniu. Umieją ocenić każdą sytuację. Lubią być doceniani za swoją pracę. Ich szybkie, logiczne i jasne myślenie, Umiejętność korzystania z faktów oraz krytyczna ocena zjawisk i ludzi umożliwiają im wszechstronną orientację w codziennym życiu. Często zapadają na schorzenia układu trawienia.

Cechy charakteru: oszczędność, cierpliwość, obowiązkowość, pilność, systematyczność. Mają doskonałą pamięć. Cenią życie rodzinne. Lubią spokój i uregulowany tryb życia, wrażliwi

Kobiety - nieufne, sceptyczne, lubią elegancki sposób bycia. Inteligentne, pracowite i odpowiedzialne. Dobre towarzyszki życia. Tolerują drobne ułomności i wady do momentu, gdy nie zrani się ich uczuć.

MężczyĄni - mają wielkie ambicje zawodowe. Nigdy i dla nikogo nie wyrzekają się swoich upodobań. Krytyczni i bystrzy obserwatorzy o rozwiniętym zmyśle praktycyzmu. Skryci, zmienni. Cenią kulturę bycia.

Dewiza życiowa: "Odczuwam i analizuję"

Znaki Zodiaku przychylne Pannom: Skorpion, Byk, Koziorożec, Panna

Żywioł - Ziemia: piaszczysta lub żyzna nadaje się pod budowę lub uprawę. Potrafi utrzymać bieg wody, użyczyć miejsca ognisku, i współistnieć z powietrzem

Planety: znaczenie, charakterystyka

Merkury: znaczenie symboliczne - posłaniec: strefa wpływu - myśli

Szybki i wszechstronny. Ma wpływ na rozum, myśli, zasięg emocjonalny, niedalekie podróże i aktywność, zręczność, umiejętność wyrażania się, intelekt, oraz na wszystko co jest związane z porozumiewaniem się

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Panna - rozsądny, ludzki/drobiazgowy, ograniczony

Waga ( 23 wrzesień - 23 paĄdziernik ) żywioł - powietrze: władca - Wenus

Osoby urodzone pod znakiem Wagi nie znoszą kłopotów i przeciwności. Mając duże wymagania, żyją w ciągłym niepokoju i niepewności. Ciągle pragną poklasku i uznania. Często szukają przyjaĄni, a kiedy ją znajdą, płacą za nią przyjaĄnią i wiernością. Dla miłości potrafią zrezygnować nawet z własnej kariery życiowej. Odznaczają się poczuciem sprawiedliwości oraz wolnością poglądów. Są uprzejmi, dyplomaci o ujmującym wyglądzie. Dobrzy organizatorzy i staranni pracownicy. Cieszą się dużym smakiem artystycznym. Pełni chęci do wcielania w życie własnych ideałów estetycznych. Często zapadają na schorzenia nerek

Cechy charakteru: towarzyscy, sprawiedliwi, pracowici. Cenią sobie uznanie i aplauz. Bezkonfliktowi. Szczęśliwi w życiu rodzinnym. Mają własne zdanie, które trudno podważyć. Sympatyczni, mili, koleżeńscy i życzliwi. Lubią komfort i wygodę.

Kobiety - lubią błyszczeć, a sprawianie na otoczeniu miłego wrażenia daje im szczególną satysfakcję. Nie gardzą dobrami materialnymi. Lubią zainteresowanie swoją osobą i wzbudzanie zachwytu płci odmiennej.

MężczyĄni - dyplomaci, pełni osobistego wdzięku. Rozważają każdy problem, a decyzje podejmują po głębokim zastanowieniu i wnikliwych konsultacjach. Mają powodzenie i szczęście w życiu osobistym.

Dewiza życiowa: "Łagodzę i toleruję"

Znaki Zodiaku przychylne Wagom: BliĄnięta, Wodnik, Strzelec, Waga

Żywioł - Powietrze: wietrzne czy balsamiczne, jest niewidoczne i zawsze w ruchu. wznosi się nad ziemią, bąbelkami przenika przez wodę, daje się przetwarzać przez ogień, dla którego jest niezbędne.

Planety: znaczenie, charakterystyka

Wenus: znaczenie symboliczne - bogini miłości: strefa wpływu - uczucia i wartości

Łagodna i zmysłowa, wpływa na miłość, sztukę, przywiązanie, przyjemności, stan posiadania, moralność, małżeństwo, stosunki towarzyskie, oraz na sprawy, które człowiek najbardziej ceni

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Waga - wyrafinowany, dobry dyplomata/płochy, apatyczny

Skorpion ( 24 paĄdziernik - 22 listopad ) żywioł - woda: władca - Pluton

Osoby urodzone pod znakiem Skorpiona z reguły są pesymistami, podejrzliwi i nieufni. W zdobyciu jakiegoś wytyczonego celu pomaga im wojowniczy charakter, ostry język oraz wrodzony spryt. Nie lubią cudzej przewagi nad sobą. Nie znoszą tchórzostwa i lizusostwa. Są inteligentne, spostrzegawcze, posiadają dużą wyobraĄnię i odznaczają się dobrą pamięcią. Mają dar rozpoznawania cech charakteru. Posiadają umiejętność planowania, a ich siła życiowa i odwaga pozwala im walczyć aż do zwycięstwa. Często zapadają na schorzenia płciowe

Cechy charakteru: lubi walczyć, dowcipny, ironiczny, z wyobraĄnią. Broni swojej racji bez względu na konsekwencje. Ma zmysł praktyczny i lubi załatwiać sprawy do końca. Prawdomówny. Dobry przyjaciel, ale i groĄny wróg. Ma powodzenie u płci odmiennej

Kobiety - trzeĄwo myślące z niespożytą energią. Inteligentne, przedsiębiorcze, zapobiegliwe, często są podporą dla innych. Niekiedy mściwe, bezlitosne i twarde w swoich działaniach.

MężczyĄni - wojowniczy charakter, potrafią bezbłędnie trafić w najczulsze miejsce przeciwnika. Inteligentni, odznaczają się bystrością umysłu i spostrzegawczością. Lubią okazywać zazdrość.

Dewiza życiowa: "Pragnę i wytrzymuję"

Znaki Zodiaku przychylne Skorpionom: Ryby, Strzelec, Rak, Waga

Żywioł - Woda: czysta czy mętna, sama ustala swój poziom, może wyparować, zamarznąć, utworzyć tęczę

Planety: znaczenie, charakterystyka

Pluton: znaczenie symboliczne - władca ciemności: strefa wpływu - transformacja

Władca świata podziemnego, ukazuje wszystko co jest skrywane, włącznie z podświadomością. Pluton rządzi energią atomową, narodzinami i śmiercią, postępowaniem zbiorowym oraz sprawami, z których każdy z nas musi uporać się sam, bez pomocy innych

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Skorpion - pełen pasji, wnikliwy/zawistny, podejrzliwy

Strzelec ( 23 listopad - 21 grudzień ) żywioł - ogień: władca - Jupiter

Osoby urodzone pod znakiem Strzelca są nienasyceni w chęci poznawania ludzi i świata. Nienawidzą głupoty, nie ulegają sugestii otoczenia. Ich życiowa aktywność, impulsywność, często niedyskrecja rodzi konflikty z otoczeniem. W dyskusjach nad niesprawiedliwymi sugestiami są niezwyciężeni. Mają dużą dozę intuicji, która nie pozwala im mylić się w wydawanych przez nich sądach. Są inteligentne, przewidujące, posiadają zmysł obserwacji i analizy przyczyn zjawisk. Dumni i świadomi swojej wartości i godności osobistej, są równocześnie skłonni do poświęceń. Pełni radości życia. Powinni unikać hazardu. Często zapadają na schorzenia ud.

Cechy charakteru: odpowiedzialność, dociekanie i poszukiwanie. Ceni sobie pochwały i stara się na nie zapracować. Impulsywny. Szybki i dynamiczny w działaniu. Sprawiedliwy, uczynny i życzliwy, prawdomówny. Lubi taniec i muzykę. Ceni wolność.

Kobiety - nie lubią kłamstwa, mówią to co myślą nie licząc się z konsekwencjami. Impulsywne. Są wesołe, towarzyskie, lubią poflirtować.

MężczyĄni - inteligentni, cenią wysoko godność osobistą i wolność. Mimo, że są impulsywni w postępowaniu i przejawiają cechy egocentryków, ogólnie są lubiani. Nieustępliwie bronią swoich poglądów.

Dewiza życiowa: "Widzę i chcę wiedzieć"

Znaki Zodiaku przychylne Strzelcom: Baran, Waga, Lew, Skorpion

Żywioł - Ogień: nie jest go łatwo opanować i oznacza proces, a nie rzecz. Jak wybuchnie, potrafi zużyć powietrze, zagotować wodę i przypalić ziemię.

Planety: znaczenie, charakterystyka

Jupiter: znaczenie symboliczne - prorok: strefa wpływu - ekspansja

Posiada szerokie horyzonty, chętnie zajmuje się filozofią, dobroczynnością, udaną działalnością zarobkową. Reprezentuje optymizm, rozwój, dalekie podróże. Lubi przestrzeń

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Strzelec - uczciwy, entuzjastyczny/obcesowy, zarozumiały

Koziorożec ( 22 grudzień - 20 styczeń ) żywioł - ziemia: władca - Saturn

Osoby urodzone pod znakiem Koziorożca posiadają bardzo złożony charakter. Z pozoru mało serdeczni i chłodni, gdyż nie potrafią ujawniać swojej wrażliwości i uczuciowości. Przyjaciół mają niewielu, wśród nich są tacy, którzy dobrze znają wartość Koziorożca. Innych zraża jego chłód i trudność w nawiązywaniu z nim bliższych kontaktów, niekiedy jego apatia, małomówność i zamknięcie się w sobie. Są ambitni, solidni, i niestrudzenie dążący do wytyczonego sobie celu. W trudnych chwilach, można na nich liczyć. Często zapadają na schorzenia reumatyczne

Cechy charakteru: stałość, sumienność. Pracowitość, konsekwencja, wytrwałość, cierpliwość. Szlachetny, wierny, można zawsze na niego liczyć. Niezawodny w działaniu. Opanowany, spokojny, skryty i nieufny.

Kobiety - są aktywne zawodowo. Ze względu na cechy wrodzone takie jak: pracowitość, pilność, obowiązkowość, sumienność są cenionymi pracownikami. Są wyrozumiałe. W młodości cierpkie i nieprzystępne, z wiekiem staja się miłe i łagodne w stosunku do otoczenia.

MężczyĄni - sumienni, obowiązkowi, stali. Lubią spokojne, domowe życie i wysoko cenią związki rodzinne. Nie manifestują swoich uczuć.

Dewiza życiowa: "Używam życia i nie cofam się"

Znaki Zodiaku przychylne Koziorożcom: Ryby, Panna, Byk, koziorożec

Żywioł - Ziemia: piaszczysta lub żyzna nadaje się pod budowę lub uprawę. Potrafi utrzymać bieg wody, użyczyć miejsca ognisku, i współistnieć z powietrzem

Planety: znaczenie, charakterystyka

Saturn: znaczenie symboliczne - prawodawca: strefa wpływu - odpowiedzialność

Wytrwały i mądry. wiąże się z prawdą, starzeniem się, ambicją, odpowiedzialnością, dążeniem do kariery, ze wszystkimi mądrościami życiowymi

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Koziorożec - odpowiedzialny, oszczędny/skąpy, pełen zahamowań

Wodnik ( 21 styczeń - 19 luty ) żywioł - powietrze: władca - Uran

Osoby urodzone pod znakiem Wodnika są niecierpliwi, krótkowzroczni i nierozsądni. Te cechy charakteru powodują, że niejednokrotnie otrzymują od losu nagłe uderzenia, które załamują je psychicznie. Niektórzy małostkowi, chociaż w przyjaĄniach życzliwi i wierni. Marzyciele z brakiem wyobraĄni i zdrowego rozsądku. Cechuje ich pogoda ducha, wrażliwość i życzliwość. Są wrażliwi na krzywdy ludzkie. Cieszą się ludzką przyjaĄnią. Inteligentni, dociekliwi. Często zapadają na schorzenia łydek

Cechy charakteru: sceptycy, ogólnie cenieni, czasem lubiani. Pełni pomysłów, niebanalni. Dociekliwi, krytyczni. Mają w sobie wdzięk i czar. Oryginalni. Brak zdecydowania w działaniu

Kobiety - często kapryśne i zmienne. Są energiczne, przedsiębiorcze, o nieprzeciętnej inteligencji, jednak gubiące się w słownych utarczkach. Niezależne, oryginalne

MężczyĄni - to zazwyczaj optymiści. Posiadają duży potencjał twórczy. Są to ludzie "bujający w obłokach".

Dewiza życiowa: "Myślę i wiem"

Znaki Zodiaku przychylne Wodnikom: Waga, Baran, BliĄnięta

Żywioł - Powietrze: wietrzne czy balsamiczne, jest niewidoczne i zawsze w ruchu. wznosi się nad ziemią, bąbelkami przenika przez wodę, daje się przetwarzać przez ogień, dla którego jest niezbędne.

Planety: znaczenie, charakterystyka

Uran: znaczenie symboliczne - pobudzający: strefa wpływu - zmiany

Oryginalny i ludzki, posiada wpływ na przełamywanie tradycji. Jest związany z nauką, wynalazkami, magią, elektrycznością, psychologią, wolą oraz nieoczekiwanymi zdarzeniami

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Wodnik - altruista, sprawiedliwy/niewyraĄny, dwulicowy

Ryby ( 20 luty - 20 marzec ) żywioł - woda: władca - Neptun

Osoby urodzone pod znakiem Ryb są chwiejni i uparci. Są niezdecydowane, sentymentalne, onieśmielone w większym towarzystwie. Wygórowane ambicje i aspiracje dostarczają im życiowych zawodów i wówczas wybierają życie w izolacji. Ich marzycielstwo niejednokrotnie jest przyczyną zbytniego sentymentalizmu. Małoduszni i wrażliwi. Cechuje je wyrozumiałość i współczucie dla nieszczęśliwych. Mają przekonanie, że to co robią jest dobre i właściwe. Są uprzejme, miłe wrażliwe i łagodne. Entuzjastycznie nastawieni do ideałów, potrafią się zdobyć na wyrzeczenia. Często zapadają na schorzenia stóp.

Cechy charakteru: uczucie, intuicja, kobiecość, wrażliwość. Niecierpliwi, nerwowi, zarozumiali, niekonsekwentni. Brak zdecydowania, nieśmiałość, fantazja. Lubią komfort i wygody. Sympatyczni o dobrym sercu. Marzyciele

Kobiety - spokojne, pobłażliwe, wrażliwe i uczuciowe, chociaż w domu gadatliwe

MężczyĄni - inteligentni. Potrafią zaskoczyć otoczenie decyzją obrania kierunku drogi i efektami takiej decyzji do osiągnięcia zamierzonego celu.

Dewiza życiowa: "Wierzę i czuję"

Znaki Zodiaku przychylne Rybom: Skorpion, Rak, Byk, Koziorożec

Żywioł - Woda: czysta czy mętna, sama ustala swój poziom, może wyparować, zamarznąć, utworzyć tęczę

Planety: znaczenie, charakterystyka

Neptun: znaczenie symboliczne - mistyk: strefa wpływu - wyobraĄnia

Subtelny, tajemniczy. rządzi morzem, wszystkim co płynne. Iluzjami, marzeniami, szachrajstwem, ideałami, religią, a zatem ma wpływ na dramat, film, środki znieczulające, narkotyki, więzienie, szpital oraz wszystkie instytucje

Dwa bieguny cech zodiaku i żywiołów

Połączenie cech żywiołów i znaków Zodiaku da cechy danej osobowości. Od nas samych zależy, czy charakterystyka będzie pozytywna czy negatywna.

Ryby - pełen poświęcenia i intuicji/leniwy, niesolidny

Offline

 
Statystyki (REJESTRACJA WYŁĄCZONA)
Analiza oglądalności witryny
Wymiana
WwW.CrashFans.Pun.PL - Polskie Centrum Crashday
Pozycjonowanie
katalog stron Free PageRank Checker
Links
| Andrzej Struski | Webtree.pl | katalogSEO.net | Stop himawanti | Prawdziwy himawanti | Niesamowite | VPS Hosting Reviews |
Creative Commons License
Teksty i artykuły są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 2.5 Polska Nie wolno Ci kopiować i rozpowszechniać tekstów, zdjęć oraz artykułów znajdujących się na forum bez pisemnej zgody autorów.
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Stronę najlepiej oglądać w rozdzielczości 1024 x 768

Free Domain Name
Register a free domain name with .co.nr extension (such as www.YourName.co.nr) that comes with free URL redirection, URL cloaking and path forwarding, meta-tags, FavIcon and Google Webmaster tools support, kill-frame feature, NO forced ADS at all, and more.

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB 1.2.23
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
kaishaku Ciechocinek wellness weekend dla dwojga poxilina wrocław Skup laptopów warszawa