Stanisław Bulza
MASOŃSKIE DĄŻENIE DO JEDNOŚCI POGAŃSKIEJ


Dzisiaj jest już wiadomo, że zjednoczona Europa nie będzie chrześcijańska. Chrześcijańska Europa upadła, gdyż przez nawiązanie do starożytności czynnikiem destrukcyjnym w Europie stał się neoplatonizm. Jest to uparte dążenie do jedności pogańskiej. W XVIII w., po rewolucji francuskiej, Europa zaczęła wchodzić w stan upadku kulturalnego. W tym to czasie zastał zanegowany porządek społeczny. Filozofowie zaczęli poszukiwać nowych podniet moralnych i estetycznych nie w prawach wiary objawionej, lecz w tym co naturalne. Wszystko co jest źródłem prawdy Bożej zostało podważone.

Za wzór dorobku kulturalnego ludzkości stawiano odległe czasy starożytne. Głównym składnikiem tej nowej kultury europejskiej jest wysunięcie starożytności klasycznej na miejsce autorytetu Kościoła, czego konsekwencją jest zeświecczenie poglądu na świat. Rozwój państw idzie po linii rozwoju jednostki, która nakazom etyczno-moralnym podporządkowuje się sama z własnej woli. Człowiek odrzuca więc wszelkie normy etyczne, prawne i gotowy jest uczynić wszystko dla zaspokojenia własnych ambicji i potrzeb. Kultura zachodnio-europejska wchłania w siebie elementy kultury wschodniej: hinduizm, buddyzm, taoizm, sufizm. Tworzy się typ człowieka kosmopolitycznego, gdyż ludzie przestali być przywiązani do własnego państwa. By zrealizować “jedność”, masoneria podjęła działania, których celem jest integracja kultury zachodniej z kulturą wschodnią.

Doktryna Plotyna (203-269 po nar. Chrystusa) legła u podstaw nowego porządku światowego i europejskiego. Unia Europejska jest istotnym elementem nowego porządku świata (New World Order). Plotyn był odnowicielem filozofii Platona. Jedną z głównych cech systemu wytworzonego przez tego filozofa jest jedność, która jest doskonała a wielość jest niedoskonała. Chodzi tu o podział świata na państwa, narody, rasy i religie. Według Plotyna, z jedności, która była na początku, świat doszedł do różnorodnej wielości. Należy więc odwrócić się od tej wielości i powrócić do jedności. Przedstawicielami neoplatonizmu byli: Porpyrios, Jamblich oraz Proklos (410-485 r.), który twierdził, że “co wykładał Pitagoras po przejściu wtajemniczenia orfickiego, tego Platon dokładną zdobył znajomość z pism orfickich i pitagorejskich. Proklos był założycielem szkoły neoplatońskiej w Atenach, która została zamknięta przez chrześcijańskiego cesarza Justyniana w 529 r. Angielski poeta William Butler Yeats (1865-1939) w wierszu “Wieża” między innymi napisał: “ Oświadczam, że wierzę tak: Plotyna żegna mój śmiech i Platonowi w twarz, co tutaj poznałem, krzyczę” (Cz. Miłosz).
Cechą charakterystyczną neoplatonizmu jest połączenie idei platońskich ze stoicyzmem, orfizmem oraz z okultyzmem. Już w starożytności stoicy głosili, żeby cała ludzkość porzuciła plemienne i państwowe partykularyzmy i złączyła się w jedno państwo światowe, w którym panowałaby wolność, braterstwo i równość. Hasło to było podjęte podczas rewolucji francuskiej. Z orfizmu pochodzi organizacja rządu świata. Właśnie rząd światowy występujący pod nazwą KLUB 300 wzorowany jest na porządku stworzonym w Krotonie przez Pitagorasa. Z orfizmu pochodzi również doktryna o okresowym odnawianiu świata. Stary porządek ma runąć w niszczącym przed odrodzeniowym ogniu. Na zgliszczach starego świata ma wyrosnąć nowy świat, w którym zapanuje nowy ład, nowy porządek i wieczny pokój. Natomiast epikurejczycy głosili, że religia jest nieprzyjacielem człowieka, ponieważ pochodzi z nieprzyjemnych uczuć trwogi przed Bogiem i obawy śmierci. Szerzyli więc hasło, że zadowolenie ciała jest największym celem człowieka, ponieważ wszystkie uczucia przyjemności i rozkoszy pochodzą od ciała. Wszystkie te i inne filozoficzne doktryny występują współcześnie. Inspiracją dla masonerii są nauki filozoficzne neoplatonizmu i neopitagoreizmiu.

Filozofia neoplatońska traktuje ten świat jako odbity. Więc narzuca konieczność stosowania symboli, jako jedynego języka przekazu, który rozumieją wtajemniczeni. W XIX w. symbolista Fryderyk Creuzer nauczał, że w epoce archaicznej, gdzieś w Azji lub w Egipcie, jakaś kasta kapłańska była w posiadaniu wzniosłych idei religijnych. Aby je udostępnić tłumowi, wyrażali je za pomocą symboli, które były znane wtajemniczonym, natomiast nie wtajemniczeni odbierali je dosłownie, jako wyraz wiadomości o świecie zewnętrznym.
W pierwszych wiekach po Chrystusie celem neoplatoników było ratowanie przed chrześcijaństwem upadającego pogaństwa. Obecnie celem masonerii jest zniszczenie cywilizacji łacińskiej i zaprowadzenie pogaństwa. Uczeni związani z masonerią długo zbierali i porównywali wspólne elementy wierzeń, mitów i symboliki pogańskich, etnicznych, narodowych i światowych celem wykazania podstawowych sytuacji egzystencjalnych, wspólnych różnym wierzeniom, fenomenom religijnych tzw. wartości uniwersalnych, by wykazać “jedność duchową dziejów ludzkich”. Mircea Eliade stwierdził, że mit jest historią świętą, która działa się na początku “koła czasu”. Pierwszorzędną funkcją mitu w życiu człowieka współczesnego jest dostarczenie mu wzorcowego i powszechnie obowiązującego sposobu zachowania, ale także podtrzymywanie jego tęsknoty za czasami starożytnymi. Eliade traktował mity poważnie i był za ich odtworzeniem. Występował przeciwko traktowaniu mitu jako opowiadania fikcyjnego. Mity spotyka się w każdym zakątku świata. Występuję również w New Age.

PLATOŃSKI PORZĄDEK ŚWIATA

Współcześnie, od 40 lat prowadzone są badania nad Platonem przez szkołę w Tubingen w Niemczech. Neoplatonicy Hans Kramer i Konrad Gaiser kreślą na nowo obraz nauki Platona nadają jej nowe treści i interpretację. W myśl tej nowej interpretacji prawie każdy jego dialog zawiera aluzje, odnośniki czy odsyłacze, do treści dających się właściwie wyrazić poza nim samym, do pewnych bardziej ścisłych założeń. Platon był greckim filozofem (427-347 przed Chrystusem). Był uczniem Sokratesa, który został skazany przez sąd na karę śmierci. Sąd wysunął pod jego adresem oskarżenie, że “Nie uznaje bogów ojczystych i psuje młodzież”. Głównym oskarżycielem Sokratesa był strateg Anytos, którego syn był uczniem filozofa. Ojciec obawiał się ujemnego wpływu filozofa na młodzież i jego syna. Proces był polityczny i był jednym z aktów rozprawy z przeciwnikami demokracji, zwłaszcza z tyranami. Nad procesem unosił się złowrogi cień Kritiasa, którego uważano za ucznia Sokratesa. Ten krwawy przywódca trzydziestu tyranów, którzy rządzili Grecją, był przykładem destrukcyjnej działalności wychowawczej Sokratesa. Właśnie dialog traktujący o Atlantydzie nazywa się “Kritias”. Należy przypuszczać, że władza w nowym porządku świata będzie sprawowana przez tyranów. Dzieła Platona pod wpływem Sokratesa nie zostały spisane w formie ciągłego wykładu, lecz w formie dialogów, których jest 35 i pozornie nie stanowią one jakiegoś cyklu, bo każdy z nich jest pewną zamkniętą całością. Tylko pozornie każdy z tych dialogów stanowi pewną całość. Bo poglądy w nich wyrażone są uporządkowane w pewną hierarchię, i w całości są ze sobą powiązane.

Na szczycie poglądów politycznych, społecznych, ekonomicznych i psychologicznych znajduje się ideał państwa “doskonałego”, który został wyłożony w radykalnym “Państwie” i w późniejszym “Prawie”. Właśnie ten ideał zamierzał urzeczywistnić na Sycylii, gdzie jego uczeń Dion wywołał straszliwą rewolucję. Dion i jego towarzysze byli wtajemniczeni w Eleuzis. W tym ideale ingerencja władzy jest ogromnie szeroka i obejmuje między innymi kwestię zawierania małżeństw /eugenika/ i regulowanie liczby urodzeń dzieci /aborcja/, socjalizację kobiet i dzieci. W tym państwie wszystko ma być doskonałe, również człowiek, a więc nie będzie w nim miejsca dla kalek, inwalidów, ludzi ułomnych i starych /eutanazja/. Poeci, przeciwnicy tego porządku, według Platona, podlegają zmiennym uczuciom i przez to wprowadziliby rozbicie, dlatego powinni być z tego państwa wydaleni. W “Państwie” Platon żąda od filozofów gotowości i umiejętności otrząśnięcia się z wiary i czaru spraw boskich i zejścia w wir spraw ludzkich, aby je kształtować nie według życiowych, społecznych i praktycznych zasad, norm, ale według norm poznanych przez niego praw wyższego rzędu.

Według Platona dusza ludzka składa się z trzech części: rozumnej, impulsywnej i wegetatywnej. Te trzy części są sobie podporządkowane. Więc analogicznym powinien być ustrój państwa. Części rozumnej duszy odpowiada elita intelektualistów, filozofów, która powinna rządzić. Impulsywnej odpowiada wojsko i policja. Wreszcie części wegetatywnej odpowiada społeczeństwo bezklasowe, które będzie się starać o zaspokojenie materialnych potrzeb całości. Celem takiego państwa jest dążenie do doskonałości, której rezultatem będzie zespolenie myśli wszystkich ludzi. Interpretując ten pogląd Platona, to pod pojęciem “zespolenie myśli wszystkich ludzi” należy rozumieć likwidację własności prywatnej, narodowej oraz likwidację państw.
Platon w swoich dziełach, a głównie w “Fajdrosie”, przedstawił dokładne opisy reinkarnacji, która w niezmienionej wersji stała się sekretną doktryną platonistów, neoplatonistów, neopitagorejczyków, hindusów, buddystów, taoistów, sufistów oraz innych wierzeń pogańskich, sekt i ludzi wtajemniczonych. Obecnie reinkarnacja przyciąga umysły intelektualistów i ogromne rzesze ludzi na całym świecie. Ideą reinkarnacji było zafascynowanych wielu prezydentów USA. Beniamin Franklin, wyrażając swoją zdecydowaną wiarę napisał: “Widząc siebie istniejącego w tym świecie, wierzę, że w takiej czy innej postaci będę istniał zawsze”. Inny prezydent USA, John Adams, w 1914 r. napisał list do innego byłego prezydenta, “mędrca z Monticello” , Thomasa Jeffersona, w którym wyłożył doktrynę reinkarnacji: “W efekcie buntu przeciw Najwyższej istocie, niektóre dusze zostały strącone w dół do regionów całkowitej ciemności. Następnie po zwolnieniu z tego więzienia, otrzymały one pozwolenie na zstąpienie na ziemię i migrację w ciała różnych zwierząt, gadów, ptaków, bydląt, ludzi, zgodnie z ich zaszeregowaniem i charakterem. Jeśli przeszły ją bez zastrzeżeń, otrzymały pozwolenie na wcielenie się w krowy i ludzi”.

Platońskie trzy koncepcje do których powinien dążyć człowiek tj. prawda, piękno i dobro są symbolami, które wyrażają pitagorejską doktrynę trzech światów., Doktryna ta była wielką tajemnicą, dlatego Platon nie mógł jej odsłonić w nauczaniu. Trzy światy to: wolność, los i przeznaczenie. Różnorodność dusz, warunków życia i przeznaczeń wtajemniczeni tłumaczą doktryną ponownych wcieleń. Według tej doktryny, człowiek ma prawo wolnego wyboru prawdy lub kłamstwa, i od tego wyboru zależny jest jego los i przeznaczenie. Doktryna ta tłumaczy nierówności warunków życia ludzkiego tym, że jak ludzie korzystali z wolności w poprzednim życiu, taki los mają w tym życiu.

Pod koniec życia Platon stworzył opowieść o Atlantydzie i jest to ideał państwa “doskonałego”, do którego filozof całe swoje życie dążył. Ideał ten wyraża się przede wszystkim w ustanowieniu nowego porządku świata i światowego rządu. Atlantyda składa się z pięciu pierścieni, kół, każde podzielone na dwie części. Z kolei każdy pierścień jest podzielony na 60 tys. działów, prowincji. Każdy człowiek ma być zapisany w dziale, który zamieszkuje. Siedzibą dla rządów będzie pięć stolic. Pierścieniami włada dziesięciu władców, ale spośród nich ma być wybrany król, który będzie rządził całym światem. Ma nim być Majtreja. Jest raczej pewne, że dzisiaj przygotowuje się świat na jego przyjście. W tych pięciu pierścieniach ma być wiele świątyń różnych bogów. Jednak w pięciu stolicach mają zostać wybudowane świątynie, poświęcone głównym bóstwom. Te pięć miast - stolic występuje już w wierzeniach sumeryjskich. Zgodnie z tą tradycją, po stworzeniu człowieka, jeden z bogów założył pięć miast, nadał im nazwy i określił je jako ośrodki kultów.
Wszystko wskazuje, że świat został już podzielony na pięć pierścieni. Mason prof. Zbigniw Gertych, członek Tymczasowego Parlamentu Światowego, w połowie lat 90 twierdził, że ruch na rzecz Nowego Porządku Świata istnieje i skupia 270 organizacji z 70 państw. W 1968 r. utworzono Konwent Światowej Konstytucji. Natomiast w 1977 r. został opracowany projekt konstytucji dla świata, i powołano Tymczasowy Parlament Świata. Świat, według tych projektów, ma mieć pięć stolic., które będą siedzibą różnych ciał rządowych. Zbigniew Gertych jest jawnym masonem. Od 1955 r., aż do rozwiązania, był członkiem PZPR. Jest członkiem tajemniczej organizacji “Tymczasowy Parlament Świata”, organizacji o charakterze globalistycznym.

ŚRODEK PIERŚCIENIA

Historykiem, który pierwszy opisał prawie wszystkie kraje i mieszkańców Afryki Północnej, Azji i Europy był Herodot (484-425 przed Chrystusem). Żył więc przed Platonem. Zwany jest “ojcem historii”. Zbierał on informacje historyczne i geograficzne w czasie licznych podróży po Afryce i Azji. Opisał również ziemię Nurów, których lokował nad Dniestrem. Herodot był też pierwszym, który nazwał zachodni ocean Atlantykiem. Swą ogromną pracę wykonał prawdopodobnie na zlecenie kapłanów eleuzyńskich, przez których był wtajemniczony. Na temat swojej pracy Herodot powiedział: “Moje dzieje zbierają uzupełnienia do głównego wywodu”. Ten główny wywód to platońska Atlantyda, czyli superpaństwo euro-azjo-afrykańskie, w którym Morze Śródziemne jest morzem wewnętrznym. Już są propozycje, by do Unii Europejskiej przyjąć Turcję i niektóre państwa Afryki Północnej, a w przyszłości zapewne Bliski Wschód. Platon, który był wtajemniczony w Eleuzis, wykorzystał wszystkie dane geograficzne zebrane przez Herodota do szczegółowego opracowania państwa “doskonałego”, którego środkiem jest greckie miasto Delfy. Granice cesarstwa rzymskiego biegły wokół Morza Śródziemnego. Architekci Unii Europejskiej czy też nowego cesarstwa rzymskiego skrupulatnie wypełniają plany starożytnych filozofów. Nazwą Łuk Atlantycki określa się obszar Oceanu Atlantyckiego, który znajduje się w pierścieniu. Symbolem Unii Europejskiej jest koło utworzone z gwiazdek pięcioramiennych na niebieskim tle. Niebieski kolor był barwą Atlantów. Gwiazda pięcioramienna pochodzi od Pitagorasa.

Nazwę miasta Delfy Grecy wywodzili od "delfys", czyli macicy. Zrodzona z ziemi żmija Delfyne ustąpiła miejsca wężowi Pytonowi. Delfyne była to żmija, która czuwała w Delfach przy źródle gdzie mieściła się dawna wyrocznia Temis. Pierwsze starożytne sekty nosiły nazwę ofitów, od greckiego ofis czyli wąż. Sekta ta czciła szatana w postaci węża. To co dla ludzi stało się upadkiem, grzechem pierworodnym oni nazywają wielkim szczęściem dla ludzkości i wielkim ku "prawdzie postępem". Stąd czczą węża, gdyż ten stał się pierwszą przyczyną “postępu”. Sekty te chyba przetrwały do dzisiaj. W Delfach znajdowała się tajemnicza wnęka skalna, która została nazwana "stomios", termin ten oznaczał pochwę, ale również usta. Znajdował się tam kamień, który był symbolem pępka "omfalos" i wiązał się z funkcją rozrodczą, ale przede wszystkim był środkiem świata. Było to miejsce wyroczni. Delfyne, która wyłoniła się z ziemi została zabita przez Apollona. Zawładnął on świątynię oraz wyrocznię i następnie poświęcił tam trójnóg. Symbolem Apollona jest wąż Trójnóg był jednym z symboli Apollona, i to właśnie na kamieniu, który był środkiem świata, siedząc na trójnogu Pytia wygłaszała przepowiednie, a pomagał jej prorok, który występował jako tłumacz. Tłumacze stawiali pytania w formie alternatywnej, dowiadując się, czy byłoby lepiej robić to czy tamto. Z chwilą gdy bóg wstępował w Pytię, stawała się ona niezwykle podniecona i doprowadzała się do zupełnego szału. Mięśnie drżały jej konwulsyjnie, ciało nabrzmiewało, na twarzy pojawiał się straszliwy grymas, rysy były zniekształcone, a oczy spoglądały dziko i nienaturalnie. W tym stanie tarzała się po ziemi z pianą na ustach. Ostre krzyki, gwałtowne i często niewyraźne dźwięki ujawniały "boską wolę". Tłumacze, znający się na tajemnicach, odbierali i przekazywali ludowi oświadczenie pochodzące od boga.
Z biegiem czasu utworzyła się w Delfach święta rada, która była dobrze poinformowana o tym, co działo się na całym świecie, i która w postaci wróżb udzielała pouczeń politykom i królom. Te wskazówki miewały często formę dwuznaczną i ciemną. To właśnie w Delfach król Edyp uzyskał przepowiednię o swoim losie. Na podstawie osobistego dramatu króla, Sofokles napisał sztukę "Król Teb". Delfy są położone niedaleko Eleuzis, gdzie odbywały się wtajemniczenia, na wzór egipskich.

DELFY I SŁUPY HERAKLESA

Platon w swoim opisie Atlantydy często wymienia Słupy Heraklesa /Herkulis columnae/. Nazwą tą określano dawniej cieśninę Girbraltar. Słupami Heraklesa w starożytności nazwano dwa przylądki Calpe i Abila. Według mitów to Herakles wzniósł dwa słupy, po obu stronach cieśniny dzielącej Afrykę i Europę. Platon wyraźnie określa położenie Atlantydy: "Ci wszyscy razem oraz ich potomkowie przez szereg pokoleń tam mieszkali i panowali nad wieloma innymi wyspami na morzu a prócz tego, jak się i przedtem mówiło, panowanie ich sięgało aż po Egipt i Tyrrenię i obejmowało ziemię po tej stronie Słupów Heraklesa". Tak więc prosta od punktu środka świata, czyli od Delf do Słupów Heraklesa jest promieniem pierścienia.. Jest to promień do wykreślenia koła, wewnątrz którego znajduje się platońska Atlantyda, tzw. państwo “doskonałe”. W starożytności wierzono, że wypuszczone przez Zeusa na przeciwległych krańcach świata orły spotkały się w Delfach. Odtąd Delfy stały się środkiem świata.
Dla współczesnej masonerii głównymi symbolami są: cyrkiel, koło, oraz dwie kolumny. Wiadomo, że cyrkiel jest to przyrząd do kreślenia kół. Natomiast czczone przez masonerię dwie kolumny to Słupy Heraklesa.

KOŁO, KTÓREGO NIE MOŻNA DOTKNĄĆ ANI ZOBACZYĆ

Platon w “Liście VII” na temat omawianego pierścienia, koła tak pisze: “Każdy poszczególny przedmiot posiada trzy przedstawienia, na których wiedza o nim bezwarunkowo opierać się musi; czwartym jest właśnie ona - owa wiedza o przedmiocie. Jako coś piątego należy przyjąć to, co jest samym przedmiotem poznania i rzeczywistą istnością. Pierwszym więc jest nazwa, drugim określenie, trzecim obraz, czwartym wiedza. Do jednego jakiegoś dostosuj tu przykładu, aby zrozumieć, co tu zostało powiedziane, i ten sam sposób rozumowania przenieś na wszystko. Jest więc jakieś coś nazwane “kołem”, czemu przysługuje jako nazwa to, co właśnie wymieniliśmy. Następnie idzie jego określenie, składające się z rzeczowników i czasowników. Takie bowiem powiedzenie: “to, czego wszystkie punkty jednakowo są oddalone od środka” - byłoby określeniem tego, co nosi nazwę: krągły, obły, koło. Trzecim ujawnieniem jest koło, które się rysuje i ściera, lub to, które tokarz sporządza i które się niszczy. “Koła” jako takiego, do którego odnoszą się te wszystkie przedstawienia, żaden z tych zabiegów nie dotyka, ponieważ jest ono czymś innym od nich. Czwarte ujawnienie to wiedza, umysłowe ujęcie i właściwe mniemanie o rzeczy, bo wszystko to znowu trzeba brać razem jako jedno; nie tkwi ono w dźwiękach mowy ani w kształtach materialnych, lecz tylko w. duszy, co wskazuje, że jest czymś innym zarówno od istoty samego “koła”, jak też od wymienionych poprzednio trzech jego ujawnień”.

W tym fragmencie Platon wyłożył istotę “koła”, którego nie można narysować ani wytoczyć. Jest tylko wiedza o nim, a jego istota tkwi w duszy. Tutaj trzeba dodać, że w duszy wtajemniczonego. Wtajemniczeni przy powitaniu kreślą dłonią na sercu koło. Koło Platona jest inne od kół narysowanych, gdyż nie można go dotknąć ani zobaczyć. Zostało ono bowiem zakreślone na olbrzymim terytorium. Koło jest symbolem doskonałości, gdyż jest doskonałą figurą geometryczną. Z koła powstają wielokąty foremne. Symbolem satanistów jest pięcioramienna gwiazda wpisana w koło. W okultyzmie czczone jest zaklęte koło, zakreślone przez “nadprzyrodzone moce”, z którego nie można się wyrwać, wydobyć, wyjść, nie znając odpowiedniego zaklęcia. Okultyści z zakreślonego koła, przy pomocy tajemnych formułek, przywołują złe duchy.

Platon był przeciwny wyrażaniu doniosłych idei na piśmie. Akceptował on pisma filozoficzne, jednak z zastrzeżeniem, by autor nie przedstawiał w nich treści, które są cenniejsze od nich samych. O ile Platon musiał pewne części swej nauki wyrazić na piśmie, to wówczas posługiwał się symbolami, lub zostawiał pewne wskazówki. Sam o tym mówi w "Liście II" pisanym do Dionizjosa, władcy Sycylii: “Muszę Ci mówić o tym pod osłoną symboli, ażeby w razie, jeżeliby przydarzyło się coś tej tabliczce wśród morza czy ziemi czeluści, ten, kto by ją znalazł, czytając nie wyczytał wszystkiego”.

Platon był wtajemniczony w Eleuzis. O swoim wtajemniczeniu w “prawdy najwyższe” tak pisał : “(..) nagle, jakby pod wpływem przebiegającej iskry zapala się w duszy światło i płonie już odtąd samo siebie podsycając”. Wtajemniczeni dochodzili do pojęcia, że po ciemnościach śmierci następuje przyszłe życie szczęśliwe. W świecie podziemnym ( piekło) będą oni wybrańcami, ponieważ dusze ich, według Platona, będą oglądały bogów, będą żyć i mieszkać z nimi. Świątynia w Eleuzis była poddana bóstwom piekielnym. Aby wyrobić sobie pojęcie, czym były wtajemniczenia eleuzyńskie to trzeba wiedzieć, że cesarze rzymscy byli wtajemniczeni w Eleuzis. Również hinduscy bramini byli wtajemniczeniu w Eluzis. Stąd w hinduizmie występuje wiele składników zaczerpniętych z filozofii Platona. Już w II w. filozof Numenios z Apamei, dążył do udowodnienia zgodności filozofii Platona z naukami hinduskich braminów. Rola kapłanów eleuzyńskich była taka sama jak rola kapłanów egipskich, którzy wtajemniczali faraonów.

“ŚWIAT ODBITY” CZYLI PLATOŃSKA TEORIA O POZNANIU

Według Platona świat, który dostrzegamy zmysłami, jest niestały i zmienny, dlatego pojęcia nie mogą pochodzić z niego, lecz muszą być odbiciem jakichś przedmiotów, równie jak pojęcia, wiecznych, stałych i niezmiennych. Te przedmioty razem tworzą “świat idei”, który Platon umieszcza ponad najwyższą sferą niebieską. “Świat idei” jest wzorem, według którego Demirug uformował z bezkształtnej masy nasz świat zmysłowy. Od Platona wielu filozofów nazywa demirugiem twórcę świata, który kształtuje bezkształtną materię. Wiedzę pojęciową, która jest odbiciem “ świata “idei”, posiadamy dzięki temu, że dusza ludzka żyła dawniej w “świecie idei”, skąd za jakieś popełnione tam winy została strącona i wtłoczona w ciało. Więc poznanie pojęciowe nie jest wynikiem jakiegoś procesu twórczego, lecz odtwórczego tzn. polega ono na przypominaniu sobie tego, co dusza kiedyś w “świecie idei” widziała.
Od Platona pochodzi homoseksualizm. W “Uczcie” na jego temat tak pisze: "Niektórzy mówią o nich, że to bezwstydnicy, ale to przecież nieprawda. Bo to nie występuje u nich na tle bezczelności, tylko raczej na tle śmiałości, odwagi i pewnego męskiego zacięcia - kochają przecież to, co do nich samych podobne. Silnie za tym i fakty przemawiają. Przecież tacy młodzi panowie, jak tylko który podrośnie, zaraz się poświęca karierze politycznej, a kiedy który jest już dojrzałym mężczyzną, poświęca się wówczas pederastii, niewiele dbając o żonę i o robienie dzieci. W celibacie żyje każdy, a jeden drugiemu wystarcza".
Współcześnie wielu filozofów twierdzi, że Platon był “bożym wysłannikiem”, i jego posłannictwem było “założenie królestwa bożego na ziemi”. Pindar, grecki liryk /522 - 446 przed Chr./ wyróżniał trzy kategorie istot: bogowie, herosi i ludzie. Platon do tych trzech kategorii istot dodał czwartą, demonów. Bo jego państwo jest demoniczne. Utorował drogę ku szaleństwu. Czyż tych wszystkich przywódców, którzy próbowali swoje państwa budować na wzór idei platońskich, ludzie nie nazwali demonami? Do tych przywódców należy zaliczyć: Lenina, Stalina, Hitlera, Mao-Tse-Tunga, Kim Ir Sena i Pol Pota. Platoński “świat idei” to piekło, gdyż platońska teoria o poznaniu jest dla upadłych dusz, które przypominają sobie tu na ziemi, co wcześniej robili w piekle / w świecie idei/.
Platońska teoria o “świecie odbitym” występuje w buddyzmie tybetańskim w doktrynie mahajany o “pustej ziemi”, w filozofii Arthura Schopenhauera “świat jest moim wyobrażeniem”, w filozofii neoplatońskiej oraz przyjęli ją okultyści. Teorię o “pustej ziemi” przyjęli również naziści, i dzisiaj wiemy, do czego to doprowadziło. W okultyzmie teoria ta nazywa się światłem astralnym Paracelsusa. Jest to rodzaj substancji myślowej, stanowiącej “prawdziwy świat”, dla której świat fizyczny jest jedynie odbiciem. Z kolei doktryna mahajany naucza, że istnieje tylko realna pustka, natomiast to, co człowiekowi jawi się jako istnienie, jest jedynie iluzją. Wszystko na tym świecie jest puste, wszystko jest tylko złudą. Traktowanie tego, co się postrzega lub pomyśli, jako czegoś istniejącego, osobowego i substancjalnego, jest iluzją. Wszystko przeżywamy jako rzeczywistość, chociaż nie ma w tym więcej substancji, niż w lustrzanym odbiciu. Platońską teorię o poznaniu przyjęli różokrzyżowcy, którzy w celu rozwoju osobowości medytują i prowadzą samoobserwację w salach lustrzanych. Stopniowo mają dochodzić do wniosku, że to co widzą, nie jest tym co widzą. Natomiast według Schopenhaura, świat zewnętrzny istnieje jako wyobrażenie. Jedyną rzeczą, którą poznajemy samą w sobie to nasze ciało. To co w związku z ciałem przeżywamy, to wola, najgłębsza istota nie nas samych, lecz świata zewnętrznego. Wyzwolenie całkowite można osiągnąć tylko przez porzucenie własnej woli, i przejście w wolę zbiorową, przez zupełne zapomnienie o sobie. Szkoła Schopenhaura zalecała ludzkości samobójstwo, jako rozwiązanie problemów, lecz kiedy cholera pojawiła się w jego mieście, uciekł pierwszy. Z platonizmu wyrosły wszystkie nurty filozoficzne, począwszy od starożytności aż do dzisiaj, również te, które nawiązują do niektórych jego założeń. Również wszystkie systemy polityczne swoje źródło mają w tej filozofii. Już w I i II w. koncepcje ustroju i władzy tworzyli wyłącznie filozofowie.

Istotnym elementem nowego porządku świata są już dokonane wielkie przemiany mechanizmów organizujących całość życia społeczno – gospodarczego w skali globalnej. Zmiany te prowadzą do współzależności i współdziałania między państwami i innymi formami organizacyjnymi. Najdobitniejszym wyrazem tego nowego porządku świata jest istnienie w świecie współczesnym szeregu organizmów ponad narodowych, opartych na dobrowolnie lub pod przymusem zawartych układach politycznych, wojskowych i gospodarczych, jak na przykład Unia Europejska czy NATO. Działalność w danej dziedzinie jest organizowana i kierowana w ramach danego układu. Ten charakter organizacji świata ogranicza w różnych dziedzinach i w rozmaity sposób suwerenność poszczególnych państw.

http://nowaonline.strefa.pl/40Bulza3.htm