Mitologia rzymska


Bogowie

Aeolus - bóg wiatrów, syn Jowisza.

Aius Locutius - bóstwo, które objawiło się tylko raz, przepowiadając najazd Galów na Rzym w roku 390 p.n.e. W miejscu, gdzie usłyszano jego głos, postawiono świątynię.

Akwilon - bóg wiatru północno - wschodniego.

Amor, Kupid - bóg miłości, syn bogini Wenus i boga Marsa. Auster - bóg wiatru południowego.

Awentyn - syn Herkulesa i Rei, bóg wzgórza Awentyn.

Bachus, Bakchus - bóg winnej latorośli, wina i płodnych sił przyrody.

Boreasz - bóg wichru północnego, syn Eos i Astrajosa. Consus - bóg pierwotnie patronujący spichrzom i bóstwo dobrych rad.

Deus Fascinus - rzymskie bóstwo czarów.

Dis, Dis Pater - bóg świata podziemnego i bogactwa.

Eol - bóg wiatrów i burz. Podległe mu były wiatry:
- Akwilon - władca (bóg) wiatru północnego,
- Eurus - władca (bóg) wiatru wschodniego,
- Auster - władca (bóg) wiatru południowego,
- Favonius - władca (bóg) wiatru zachodniego.

Eskulap - bóg sztuki lekarskiej.

Faun - staroitalski bóg pól i lasów górskich, opiekun pasterzy, darzący płodnością ich stada; przedstawiany w postaci brodatego mężczyzny, utożsamiany z gr. Panem.

Febus - bóg słońca i światła.

Fons, Fontus - syn Janusa i Luturny, bóg Ľródeł.

Geniusz - bóstwo personifikujące siłę i potencję duchową mężczyzny.

Honos, Honor - bóstwo personifikujące honor i cześć jako nagrodę za męstwo.

Janus - jedno z najstarszych bóstw italskich, czczony jako bóg wszelkiego początku, bóg drzwi i bram domów. Atrybuty to klucze i laska. Poświęcono mu Kalendy czyli pierwszy dzień miesiąca.

Jowisz, Jupiter - najwyższy bóg nieba i światła, pogody i wszelkich zjawisk przyrody, stąd przydomki:
- Fulgator - ciskający pioruny,
- Pluvius - zsyłający deszcz,
- Serenator - przywracający pogodę,
- Stator - wspierający szeregi walczących żołnierzy,
- Victor - zwycięski,
- Optimus - najlepszy,
- Maximus - największy.
Poświęcono mu Idy czyli 13. i 15. dzień miesiąca.

Kwirynus - bóg pochodzenia sabelskiego, patronujący zgromadzeniu ludu rzymskiego.

Liber Pater - bóstwo urodzajów.

Mars - bóg wojny.

Merkury, Mercury - bóg handlu i zysku. Od łacińskiego słowa Merx- „Towar".

Momus - bóg żartów, kpin i drwin.

Neptun - bóg chmur, deszczu i wód.

Orcus - bóg świata zmarłych.

Picus - bóg lasów i przepowiedni, znakomity wróżbita.

Portunus - bóg, opiekun portów i przystani wodnych.

Priapus - czczony pierwotnie nad Hellespontem bożek ogrodów i sadów, osławiony z powodu swej jurności. Jego świętym zwierzęciem był osioł.

Saturn - bóg rolnictwa i zasiewów, mąż bogini Ops. Od łacińskiego Sator- „Siewca".

Silwanus, Sylwan - bóg pól i lasów, opiekun zwierzyny, trzody i winnic.

Sol - bóstwo sabińskie wprowadzone do panteonu bogów rzymskich, a następnie utożsamiane z Heliosem.

Summanus - bóg nocnych błyskawic.

Tiberinus - bóg rzeki Tybr.

Terminus - bóg granic, identyfikowany z kamieniem granicznym pól.

Wertumnus - bóg przemian w przyrodzie, głównie w sadach.

Wolturnue - syn Janusa, bóg kampańskiej rzeki o tej samej nazwie.

Wulkan - bóg ognia, pożarów i rzemiosł metalurgicznych.

Virbius - bóstwo czczone w gaju Diany w Arycji, utożsamione z greckim Hippolitem. Syn Virbiusa, noszący to samo imię walczył z Turnusem przeciwko Eneaszowi.

Boginie

Aeternitas - bogini personifikująca wieczność ludu rzymskiego, imperium i Rzymu.

Angerona - bogini podziemia.

Angitia - bogini czczona w postaci węża i utożsamiana z Medeą.

Annona - bogini urodzaju.

Astrea - bogini sprawiedliwości.

Aurora - bogini rozpoczynającego się dnia.

Bellona - bogini wojny, bitew i rzezi wojennej, żona lub siostra Marsa.

Bona Dea - córka Faunusa, dobra bogini kobiet.

Cardeia - bogini wejścia (drzwi). Strzegła dzieci przed złymi duchami.

Cerera, Ceres - bogini urodzajów.

Clementia - bogini łagodności.

Concordia - bogini zgody.

Dendera - bogini lasów i łowów. Bóstwo Księżyca.

Diana - bogini wszelkiego życia na Ziemi.

Discordia - bogini niezgody.

Epona - starorzymska bogini opiekująca się hodowlą koni, osłów i mułów.

Fama - bogini wieści i gadatliwej plotki.

Fauna - bóstwo płodności i urodzaju, żona boga Fauna.

Febris - bogini personifikująca febrę.

Fecunditas - bogini płodności.

Feronia - bogini wyzwoleńców.

Fides - bogini wierności.

Flora - bogini wiosny i kwiatów.

Fornaks - bogini patronująca piecom piekarskim i piecom do suszenia ziarna.

Fortuna - bogini kierująca ludzkimi losami.

Furie - rzymskie boginie zemsty, karają zbrodnie i grzechy ludzkości.

Gracje - boginie wdzięku i radości (Daino, Pefredo i Enio).

Hilaritas - bogini wesołości.

Junona - żona Jowisza, opiekunka małżeństw i rodzin, pani światła, dziewcząt, kobiet i rodzących matek.

Justitia - bogini sprawiedliwości. Zbrodnie ludzi zmusiły ją do ucieczki na nieboskłon, gdzie stała się konstelacją Panny.

Juturna - bogini Ľródeł i opiekunka wszystkich wód. Według Wergiliusza była siostrą Turnusa. Często łączono ją z Jowiszem lub Janusem. Miejscem jej kultu było Lawinium, nad rzeką Numicjusz oraz Forum Romanum w Rzymie.

Juwentas - bogini młodości.

Kloacyna - bogini ścieków.

Kybele - bogini płodności, patronka rolnictwa.

Lawerna - bogini zysku, patronka złodziei i oszustów.

Libitina - bogini śmierci i patronka obrzędów pogrzebowych.

Lua - pradawna bogini zsyłająca na nieprzyjaciela sakralną zmazę (zarazę).

Luna - prawdopodobnie sabińskie bóswo księżyca, utożsamiane z Dianą.

Mater Matua - bogini poranku, kobiecej dojrzałości i kobiet zamężnych.

Mens Bona - bogini pozwalająca zachować jasność umysłu i spokój ducha w niesprzyjających okolicznościach.

Minerwa - bogini - cywilizatorka. Opiekunka rzemiosł, kunsztów, sztuki, wiedzy, literatury, patronka nauczycieli. Bogini mądrości.

Mors - bogini personifikująca śmierć.

Nerio - bogini uosabiająca męstwo.

Ops - bogini obfitości, małżonka Saturna.

Pales - bogini patronująca stadom kóz i owiec.

Parki - boginie losów ludzkich.

Patientia - bogini cierpliwości.

Pax - bogini pokoju.

Pietas - bogini czułego przywiązania i pobożnej czci dzieci do rodziców.

Pomona - bogini sadów i owoców.

Providentia - bogini przezorności.

Pudicitia - bogini wstydliwości niewieściej, skromności i czystości.

Salcia - bogini personifikująca wodę morską, należała do świty Neptuna.

Salus - bogini zdrowia i pomyślności, personifikująca ocalenie.

Securitas - bogini bezpieczeństwa.

Spes - bogini nadziei.

Tellus, Terra Mater - bogini personifikująca Ziemię - żywicielkę.

Victoria - bogini zwycięstwa.

Virtus - bogini dzielności.

Wenus, Wenera - bogini miłości.

Westa - dziewicza bogini ogniska domowego, życia rodzinnego i państwowego.

Inne postacie i zagadnienia

Abeon - duch opiekuńczy, uczył dziecko stawiać pierwszy krok.

Acca Larentia - żona pasterza Faustulusa, wychowywała Romulusa i Remusa, gdy ten odebrał ich wilczycy. Miała własnych 12 synów, od których wywodzono kolegium Fratres Arvales- czyli „Braci Rolnych".

Aletes - heros, patron górników.

Amata - królowa Latynów, matka Lewinii. Była wroga Eneaszowi, sprzyjała zaś Turnusowi. Imieniem „Amata" arcykapłan nazywał dziewczynkę, którą brał na westalkę.

Amulius - król Alby. Brat Numitora, którego wypędził i objął po nim tron. Synów Rei Sylwii, Romulusa i Remusa kazał wrzucić do Tybru.

Anna Perenna - według jednej wersji była siostrą Dydony, królowej Kartaginy. Po śmierci siostry i po wielu przygodach znalazła schronienie u Eneasza w Italii, wzbudzając tym zazdrość jego żony. Wówczas zabrało ją do siebie bóstwo rzeczki Numicjusz w Lacjum. Według innej wersji była to staruszka, która rozdawała pieczywo wśród ludu rzymskiego, gdy ten opuścił Rzym prowadząc walkę polityczną z patrycjuszami. Ku jej czci obchodzono w dniu 15 marca wesołe święto, rodzaj festynu ludowego, na błoniach za miastem. Wyśpiewywano wówczas swawolne piosenki- rzekomo na pamiątkę podstępu, którym Anna Perenna zwiodła Marsa zakochanego w Minerwie.

Antenor - bohater trojański, który osiedlił się po upadku Troi wraz z Eneatami nad Dolnym Padem.

Aqua Virgo - nimfa, pani fontanny.

Augur - rzymski astrolog wysnuwający wróżby ze zjawisk przyrody i zachowania zwierząt.

Aventinus, Awentyn - syn Rei i Herkulesa, który dał nazwę wzgórzu Awentyn.

Bazyliszek - potworny wąż - smok zabijający jadem, spojrzeniem i oddechem.

Caeculus, Cekulus - był synem boga Wulkana. Założył miasto Praeneste. Był sprzymierzeńcem Turnusa w wojnie przeciwko Eneaszowi, uchodził za protoplastę rzymskiego rodu Cecyliuszów.

Canens, Kanenta - nimfa, ukochana króla Pikusa. Rozpłynęła się z żalu gdy ten został zamieniony przez Kirke w dzięcioła.

Circe - italska nimfa i słynna czarodziejka z Odysei. Specjalizowała się w zamienianiu ludzi w świnie.

Daunus - król iliryjskiej krainy Daunia w Italii nad Morzem Adriatyckim. Przyjął gościnnie Diomedesa, gdy ten szukał nowej ojczyzny.

Dydona - córka króla Tyru, założyła Kartaginę i tam zginęła śmiercią samobójczą na stosie.

Egeria - italska nimfa wodna. Posiadała dar wieszczy. Została żoną i doradczynią Numy Pompiliusza (ok. 700 p.n.e.).

Euander - syn Hermesa i nimfy Karmenty, założył osadę Paladium w miejscu, gdzie póĽniej powstał Rzym. Czczony jako bóstwo mniejsze.

Faustulus - pasterz króla Amuliusa, uratował z Tybru Romulusa i Remusa.

Geniusz - italski duch opiekuńczy mężczyzn, miejsc, krajów i miast (np. genius loci).

Halesus - według jednych był synem Neptuna, według innych- Agamemnona. Uchodził za założyciela miasta Falerii.

Hekatomba - ofiara składana bogom ze stu wołów.

Herkules - heros rzymski, dokonywał czynów bohaterskich.

Ilia, Rea Sylwia - córka króla Alby Numitora, którą za sprawą boga Marsa urodziła Romulusa i Remusa. Była Westalką.

Inkuby - męskie, demoniczne istoty układajace się na piersiach śpiących, którym zsyłały koszmary senne.

Kakus - trójgłowy olbrzym ziejący ogniem. Występował pod różnymi postaciami, między innymi jako bóstwo ognia. Jako olbrzym, syn Wulkana, zabity został przez Herkulesa.

Kameny - nimfy Ľródlane, posiadały dar wieszczenia, udzielały natchnienia poetom; utożsamiane z greckimi Muzami.

Kamilla - córka króla Metabusa z Privernum, walczyła po stronie Turnusa przeciwko Eneaszowi, poległa z ręki Arrunsa.

Karna - italska nimfa - zwodzicielka; także opiekunka niemowląt, chroniła je przed strzygami.

Klausus - przywódca Sabinów w wojnie przeciwko Eneaszowi. Był protoplastą rodu Klaudiuszów.

Korytos - syn Zeusa i Elektry, ojciec Dardanosa, który wywędrował do Azji Mniejszej i dał tam początek rodowi Dardanidów, był więc praojcem Eneasza. Sam Korytos uchodził za założyciela miasta Korytona w Etrurii.

Lara - nimfa, zdradziła miłosne zamiary Jowisza. Bóg wyrwał jej język i skazał na pobyt w podziemiu. W drodze do niego uwiódł ją Merkury, a ona urodziła mu Lary.

Larwy - złe dusze zmarłych, ukazujące się żywym jako nocne widma i straszydła.

Lary - bóstwa patronujące ludzkim wspólnotom, oddawano im cześć na skrzyżowaniach dróg.

Lausus - syn Mezencjusza, zginął z ręki Eneasza.

Lemury - złowrogie dusze zmarłych przodków i przestępców, sprowadzały na ludzi szaleństwo.

Lymfy - nimfy Ľródlane.

Many - duchy zmarłych przodków.

Mezencjusz - okrutny król etruskiego miasta Caere, wygnany stamtąd. Był sojusznikiem Turnusa i wrogiem Eneasza.

Numa, Numa Pompiliusz - następca Romulusa, drugi król rzymski. Założył wiele kultów i instytucji religijnych. Jego doradczynią była nimfa Egeria.

Numen - tajemnicza, bezpostaciowa i nadprzyrodzona siła panująca w świecie.

Numitor - brat Amuliusa, syn Prokasa, król Elby.

Orkus - nazwa podziemnego państwa zmarłych. Italski demon śmierci, bóstwo rządzące krainą zmarłych.

Pallas - syn Euandera, poległ jako sprzymierzeniec Eneasza.

Penaty - italskie domowe bóstwa opiekuńcze.

Picus - syn Saturna, ojciec Fasuna, król miasta Laurentum. Został zamieniony w dzięcioła przez Kirke, której miłością wzgardził dla nimfy Canens.

Romulus - syn Rei Sylwii i Marsa. Razem z bratem Remusem wrzuceni do Tybru przez Amuliusa. Uratowani, zostali wykarmieni przez wilczycę. Założyli nowe miasto a w czasie sprzeczki o jego nazwę Romulus zabił Remusa, a miastu nadał nazwę Roma i został jego pierwszym królem. Czczony póĽniej jako bóstwo - Kwirynus.

Striga - italska istota demoniczna wysysająca krew małym dzieciom.

Strzygi - skrzydlate demony żeńskie o ptasich ogonach.

Tarchon - syn Telefosa, brat Tyrsenosa, poprowadził Etrusków z Azji Mniejszej do Italii, gdzie założył najstarsze ich miasto- Tarkwinię.

Turnus - król Rutudów, władca miasta Ardea, narzeczony Lawinii, wróg Eneasza i przywódca wojny przeciw niemu.

Venilia - nimfa, matka Turnusa. Łączono ją czasem z Janusem lub Neptunem. 



www.paranormalium.pl

Powstanie świata według różnych mitologii

Ameryka Środkowa- Aztekowie

Na początku Ometecuhtli zrodziła czterech bogów stworzycieli: Tezcatlipokę, bóstwo nadrzędne, Xipe Toteca, Huitzilopochtlego i Quetzalcoatla. Do nich dołączył bóg deszczu Tlaloc wraz z małżonką, boginią Chalchiuhtlicue. Wszystkie te bóstwa uczestniczyły w kosmicznych zmaganiach polegających na kolejnym tworzeniu i niszczeniu pięciu "Słońc" czyli epok świata. Tezcatlipoca rządził pierwszym Słońcem, które trwało przez 676 lat. Quetzalcoatl obalił Tezcatlipokę i świat został pożarty przez jaguary. Powstało drugie Słońce, rządzone przez Quetzalcoatla, który z kolei wyrzucony przez Tezcatlipokę i zmieciony potężnym huraganem. Trzecim Słońcem rządził Tlaloc, co zakończyło się, kiedy Quetzalcoatl sprawił, że ziemię strawił deszcz ognia. Czwartemu Słońcu przewodziła Chalchiuhtlicue. Ta era skończyła się, kiedy świat został zniszczony przez potop. Obecna era zaczęła się, kiedy bóg Nanahuatzin wskoczył do ognia w świętym mieście Teotihuacan i przeobraził się we wschodzące słońce. Słońce to jednak było nieruchome, dopóki inne bóstwa nie złożyły ofiar z własnej krwi, co leżało u podłoża azteckiej wiary w to że ofiary z ludzi przedłużają istnienie świata. Jednakże takie działania mogą tylko opóĽnić nieunikniony koniec tego Słońca, kiedy to trzęsienia ziemi zniszczą świat

Chiny

Hun Dun (Chaos) był początkiem. Ten pierwotny byt i dwie przeciwstawne, ale uzupełniające się siły wszechświata uosabiają trzej cesarze. Hu, cesarz Morza Południowego spotkał się z Shu, cesarzem Morza Północnego w krainie Hun Dun, cesarza Środka. Hun Dun okazał Hu i Shu gościnność, dlatego obaj naradzili się w jaki sposób okazać mu swoją wdzięczność. Stwierdzili, że wszyscy, oprócz Hun Dun mają po siedem otworów w ciele. Za pomocą dłut i wierteł wywiercali mu jeden otwór dziennie. Po siedmiu dniach cesarze zakończyli swoje dzieło, ale okazało się, że zabili Hun Dun. W chwili śmierci Chaosu powstał uporządkowany wszechświat, a na planetach zaczęło kształtować się życie.

Egipt

Słońce (Re) powstało ze związku nieba (Nut) i ziemi (Geb). Każdego ranka Nut wydaje na świat słońce, a każdej nocy chroni je w sobie. Nie zaprzątano sobie głowy skąd wzięły się bóstwa uosabiające te elementy. W dużych ośrodkach kulturowych takich jak: Heliopolis (1) i Hermopolis, powstały inne wersje początków świata. Każde z tych centrów jako stwórcę wykreowało swoje bóstwo, które z kolei było ojcem innych bogów zgrupowanych wokół niego:
Heliopolis
Koncepcja powstania świata kreowała na stwórcę Re, złączonego z bóstwami o podobnym charakterze: Atumem i Chepry. Atum, co ciekawe, występował pod ludzką postacią. Chepry był przestawiany jako skarabeusz i był uosobieniem słońca wschodzącego, Re słońca świecącego w dzień, a Atum słońca zachodzącego. Według przyjętej w Heliopolis doktryny bogowie Re, Atum i Chepry stworzyli się sami z chaosu- Nun. Chaos był wyobrażany jako niezmierzony obszar wód. Atum następnie stworzył Prapagórek, pierwszy ląd. Re wypluł parę bóstw: Szu (powietrze) i Tefnut (wilgoć), z których związku narodzili się Geb (ziemia) i Nut (niebo). Oni z kolei spłodzili dwóch bogów i dwie boginie: Ozyrysa, Seta, Izydę i Neftydę. W ten sposób powstała Wielka Dziewiątka Bogów zwana również Enneadą z Heliopolis. Wszystkie stworzenia i rośliny, a także ludzie zostali stworzeni z łez Re.

1) Z czasem ogólnie przyjętą stała się doktryna heliopolitańska. Włączano do niej innych bogów, przypisując im role.

Germania

Na początku była Ginnungagap, niezmierzona, ziejąca mrokiem pustka. Kiedy ciepłe powietrze z południa napotkało chłód północny, lody Ginnungagap stopniały, a z kropel powstał Ymir, olbrzym mrozu i Audhumla, prakrowa. Audhumla liżąc lód odsłoniła Buriego, przodka bogów. Jego wnukowie, Odyn, Wili i We zabili Ymira i wrzucili ciało do wnętrza Ginnungagap. Tam z jego szczątków stworzyli Midgard, świat ludzi. Ciało Ymira zmieniło się w ziemię, z kości powstały góry, z zębów skały, z włosów drzewa, z krwi- wody. Z czaszki bracia uczynili niebo. Potem znaleĽli na brzegu morza dwa drzewa, jesion i wiąz. Z drewna zdobili mężczyznę, a potem kobietę. Odyn tchnął w nich ducha życia, Wili dał inteligencję i uczucia, a We obdarzył ich zdolnością widzenia i słyszenia.

Grecja Na początku był bezkształtny Chaos "przepastna, pusta przestrzeń bez granic, zatopiona w ciemności, magma bezdenna, kipiąca utajnionymi mocami żywiołów.(...)". PóĽniej z Chaosu wyłoniła się Gaja- Matka Ziemia, a następnie bóg miłości- Eros i inne elementy wszechświata: Noc (Nyks) i Mrok (Ereb). Z Gai powstały pokolenia bogów. Jej pierwszym potomstwem były: Góry, Pontos (morze) i Uranos (niebo), a ze związku z nim- tytani, cyklopi, giganci i sturamienni Hekatonchejres. Gaja wyżywiła wszystko i wszystkich. Początkowo była złączona z Uranosem, jednak tytani oddzielili ich od siebie, przyczyniając się w ten sposób do powstania oddzielającej ich przestrzeni.
Tworzenie ludzkości zajęło bogom Pięć Wieków. Według tej opowieści starożytni Grecy byli odpowiedzialni za rozwój (jak również postępującą degenerację) rasy ludzkiej. Ludzie pierwszego, Złotego Wieku, powstali z Gai, Ziemi w czasach Kronosa. Nie podlegali procesowi starzenia się, nie znali chorób ani pracy, a życie upływało im na zabawie. Umierali tak, jakby zapadli w łagodny sen, a po śmierci stawali się łagodnymi duchami. Drugie pokolenie, w Wieku Srebrnym zostało stworzone przez Zeusa i Olimpijczyków. Jego przedstawiciele żyli ponad sto lat, ale byli gwałtowni i aroganccy. Przez pierwszych sto lat ich życia pozostawali pod opieką swych matek. Zaniedbywali bogów i dlatego zostali przez Zeusa zniszczeni. Również oni przetrwali w formie duchów. Zeus stworzył nowe pokolenie Wieku Brązu, które odkryło metal i dało początki cywilizacji. Byli to jednak ludzie brutalni, wywoływali wojny, w których posługiwali się bronią z brązu. Na koniec poderżnęli sobie nawzajem gardła i zniknęli. Czwarta era, Wiek Herosów, pojawia się u Hezjoda. To pokolenie, zrodzone z boskich ojców i śmiertelnych matek było szlachetne, odważne i charakteryzowało się nadludzką siłą. Po śmierci pokolenie Herosów odeszło na Pola Elizejskie lub Wyspy Błogosławione. Zeus stworzył następne, piąte pokolenie, współczesne pokolenie Żelaza, które musi trudnić się pracą i dla którego dobro jest zawsze powiązane ze złem.

Indie

Po ukończeniu jednego aktu stworzenia, a przed rozpoczęciem następnego, pod koniec "kalpy" Brahma śpi. Jest to noc Brahmy, okres, w którym nie istnieje świadomy byt. Demon Hajagriwa wykrada mu w tym czasie "Wedy" Brahma zaś nie potrafi stworzyć nowego świata bez owych ksiąg. I dlatego Wisznu ukazuje się pod postacią ryby (Matsja). Topi demona w prafalach, i pokonuje go. Brahma budzi się, Wisznu przekazuje mu "Wedy". Rozpoczyna się wielkie stworzenie.
Wiele milionów lat po pojawieniu się Wisznu pod postacią ryby, bóg wcielił się w żółwia (Kurma). Kurma dĽwigał na grzbiecie górę Meru (Mandarę). Akt stworzenia nosi tu nazwę Ubijania Masła z Oceanu. Było to działanie podjęte przez Dewy i Asury. Ich celem było uzyskanie eliksiru nieśmiertelności "amryty". Dewy i Asury zgromadziły się na górze Meru i zastanawiały się, jak zdobyć amrytę. Wisznu zaproponował, żeby ubijać ocean z ziołami i klejnotami, aż powstanie eliksir. Bóstwa zgodziły się. Górą Meru posłużyli się jako łopatką do ubijania umieszczając ją na grzbiecie żółwia. Zwinęły węża Wasuki wokół góry jak linę, po czym Dewy schwyciły za jeden jej koniec, a Asury za drugi. Wprawiły górę w wirowanie, co sprawiło, że drzewa zaczęły o siebie uderzać i zapalać się od tarcia o siebie. Indra ugasił ogień wodą z chmur, ale sok z roślin spłynął do oceanu, zmieniając go w mleko, a potem w masło. Ostatnim wysiłkiem bogowie stworzyli Słońce, Księżyc, bóstwa pomyślności i wszelkie dobra. W końcu uzdrowiciel Dhanwantari wyłonił się z oceanu, niosąc amrytę. Wisznu podstępem zmusił Asury, by oddały eliksir i dał go Dewom do wypicia. Rozgniewane Asury przystąpiły do walki, ale zostały pokonane przez Dewy, które przeniosły wtedy górę Meru z powrotem na jej miejsce.

Oceania

Na początku istniała tylko niezmierzona przestrzeń. Areop-Enap był pierwotnym pająkiem, który według ludu Nauru, rozpoczął dzieło stworzenia morza i nieba. Areop-Enap znalazł wielkiego małża i rozkazał pewnemu skorupiakowi, by go rozłupał. Skorupiakowi udało się to tylko częściowo, więc Areop-Enap zwrócił się do gąsienicy o pomoc. Gąsienica otworzyła całkowicie małża, ale zmarła z wyczerpania. Górna część muszli stała się niebem, a pot gąsienicy słonym morzem. Ostatecznie gąsienica została Słońcem, a skorupiak Księżycem.

Słowianie

Na początku wszędzie jak okiem sięgnąć było tylko niebo i morze. Po wodach płynęła mała łódka, w której siedział pan pioruna- Perun. Drugi bóg, Weles zamieszkiwał morską otchłań. Trwało to tak przez wieki. Wreszcie pewnego dnia Weles podpłynął do łodzi, przysiadł się do władcy gromu i powiedział:
- Bracie, tyle już lat pływasz w tej skorupie. Tułasz się po bezkresie bez celu, a i ja nie chcę przebywać już w podwodnej głębinie... Wtedy właśnie bóstwa postanowiły stworzyć stały ląd. Weles skoczył do wody i zanurkował do samego dna. Zaczerpnął garść mułu i wypłynął na powierzchnię. Perun wziął ziemię w rękę i szerokim gestem rzucił w morze, tak powstała wyspa- początek stałego lądu. Była jednak tak mała, że bogowie ledwo się na niej mieścili. Weles od razu zaczął rozmyślać, jak pozbyć się brata. Postanowił go utopić. Poczekał zatem, aż Perun pójdzie spać. Gdy ten zasnął chciał go stoczyć do wody, ale w którą stronę go nie popchnął, ziemia rozrastała się. Od tego turlania Perun się w końcu obudził. W tym momencie gromy spadły na Welesa, aż zapadł się on w głąb ziemi, w najgłębszą otchłań. W akcie zemsty Perun przykuł brata do skały. Perun natomiast odszedł by zamieszkać w niebiosach. 

  www.paranormalium.pl